Dat waren weer mooie dagen in Istanboel, 15 graden, stralende zon, het kon niet beter. De avond voor we weggingen bekeken we nog snel even de prachtige serie van Simon Sebas Montefiori, Byzantium,a tale of three cities (Byzantium en de geschiedenis van het geloof), over de geschiedenis van Istanboel. Vanaf de Griekse wortels, naar het christelijke rijk en daarna de overgang naar het Ottomaanse rijk in 1453, onder de eerste sultan Mehmet. Je krijgt er enorm veel zin in na het zien van zijn documentaire. gewoon geleend in de bibliotheek.

We konden in 2,5 dag alleen de hoogtepunten bekijken. Topkapi, Hagia Sofia, de Blauwe moskee, de Galatatoren, een boottripje over de Bosporus en nog wat van het moderne Istanboel langs de Istiklal vanaf de Taksim plein.

In de week voorafgaand aan het tripje heb ik nog wat zitten lezen in het boek van Rutger Bregman, De meeste mensen deugen, een nieuwe geschiedenis van de mens. Bregman roept nogal wat controverses op onder een paar van mijn vrienden en kraakten dit boek tot op het bot af. Hij zou nogal wat losjes met de feiten omspringen en hij zou veel te veel de feiten naar zijn hand zetten. Die kritiek krijgt hij ook op zijn laatste boekje (pamflet) over de klimaatcrisis, Het water komt. Ik heb in dat eerste boek zitten lezen en ik moet zeggen dat het me wel boeide door juist het anekdotische karakter van het boek. En de meeste critici zijn het wel eens over het feit dat Bregman steeds een belangrijke boodschap (ook de boeken Gratis geld voor iedereen en Waarom vuilnismannen meer verdienen dan bankiers vallen hier onder) voor een breed publiek toegankelijk maakt. En dat is toch het allerbelangrijkste. Zijn dikke boek (500 blz) staat nu al weken op de bestsellerlijsten. Dus nee, Bregman krijgt van mij alle lof, ondanks zijn naïeve boodschap. Hij is een idealistische wereldverbeteraar, maar wordt zelfs in Davos onder de superrijken aangehoord en zie dat maar eens voor elkaar te krijgen. Dat boekje over het water heb ik toch maar besteld.