Over een paar weken ga ik naar de Serengeti! Niet in Kenia natuurlijk, waar ik in 2018 op safari was was met mijn zoon, in Szavo-west vlak in de buurt van Serengeti), maar in Gelderland. Ik sprak een tijdje geleden met een collega die regelmatig in Afrika was geweest voor een safarireis en die was vanwege corona maar eens de Beekse Bergen gaan proberen. Hij vond het in een woord geweldig. Hij was in de zomer en had zelfs Afrikaanse temperaturen. Dat zal in november zekere niet aan de orde zijn, maar misschien hebben we geluk met het weer en valt het mee. November is al bijna 25 jaar de week dat ik met drie vrouwen een week op vakantie ga en dat bevalt altijd erg goed. Goedkoper, rustiger en bijna altijd goed weer als je wat naar het zuiden afzakt. Ik zal er later verslag van doen.

Ik ben vorige week ook weer eens naar de bioscoop geweest en heb een geweldige film gezien, die overal 5 sterren kreeg en verschillende prijzen won, de film Corpus Christie. Wat een geweldige film. In Polen komt het regelmatig voor mannen zich in ver afgelegen dorpen voordoen als priester. De film gaat over een twintigjarige delinquent (met aspiraties om priester te worden) die moet rehabiliteren in een houtfabriek, maar die belandt in een dorp waar een oude priester net een hartaanval krijgt als hij daar langs komt. Hij doet zich voor als priester en weet zich binnen de kortste keren geliefd te maken en het dorp te helpen een trauma van een jaar geleden (6 jongeren die door een dronken chauffeur worden doodgereden), te verwerken. Uiteindelijk wordt hij natuurlijk ontmaskert en de film eindigt weinig hoopvol, maar de prachtige rolwisseling van jonge delinquent naar begripvolle priester is zo spannend, dat de film nog lang na blijft zoemen.

Ik heb erg genoten van Pieter Waterdrinker (zie vorige blog) en wacht na het lezen van een dik boek meestal een paar dagen voordat ik een volgende pak. Het boek waar ik nu aan ga beginnen is van Anjet Daanje, De herinnerde soldaat. Over een soldaat uit WO1 die zij geheugen kwijt is, in een gekkenhuis terecht komt en na vier jaar wordt herkend door een vrouw als haar man. Die dan vervolgens zonder verleden verder probeert te leven. Een interessant thema. Ik heb een jaar geleden de huiveringwekkende documentaire Tell me who i am (Netflix) gezien.

Identiteit kwijt

Het verhaal begint met Alex die op zijn achttiende een motorongeluk krijgt. Hij weet niets meer over zijn leven, de enige die hij wel herkent is zijn tweelingbroer Marcus. Hij weet niet meer waar hij woont, wat een keuken is en wie zijn vriendin is. Marcus moet hem vertellen wie hij is en hoe zijn leven er tot dan toe uitzag. Op zich al bijzonder, maar dat is nog maar het begin. 

Ed Perkins

Maker Ed Perkins werkte zes jaar aan de documentaire. Beide broers dreigden zich keer op keer terug te trekken omdat hun verleden zo gruwelijk is. Maar Perkins zette net zo lang door tot hij het volle vertrouwen van Ed en Alex had. Het resultaat is een ontroerende film over de kracht van tweelingen.