Het is vrijdagmiddag 3 uur en ik geloof dat we bijna kunnen juichen dat toch Joe Biden president van de VS wordt. Ik heb net weer een aantal artikelen gelezen in de Groene Amsterdammer over Amerika en ben stijl achter over geslagen van wat daar allemaal speelt. Gisteren was er op de publieke omroep iets over de QAnon beweging ……
QAnon ([kjuːəˈnɒn]?) is een extreemrechtsecomplottheorie[1][2][3][4] die de zogenaamde plannen beschrijft van een “deep state” gericht tegen de Amerikaanse presidentDonald Trump en zijn aanhangers. De naam verwijst naar het pseudoniem “Q”, dat gebruikt is op verschillende internetfora (zoals 4chan) door een vermoedelijk Amerikaans(e) individu of groep van individuen.[
…..en daar stond in De Groene weer een heel verontrustend stuk over. Naar aanleiding van het boek van Richard Hofstadter, The paranoid style of American Politics and other essays, een boek uit 1964 (en nog steeds herdrukt), wordt een analyse gegeven van een constante in de Amerikaans politiek, het complotdenken van steeds meer Amerikanen. Trump is volgens het artikel een culminatie van die politiek en een man die deze groep ook steunt. Het is nu dus mainstream geworden.
Ik heb ook een vriend die in deze theorieën gelooft en de laatste keer hebben we daar ruzie over gekregen. Ik hoor hem altijd geduldig aan, maar toen hij begon te raaskallen over Sigrid Kaag, werd het me een beetje te dol. In het boek van Hofstadter staan interessante psychologische analyses. Heel Interessant.
Het is moeilijk om de conclusie te weerstaan’, schreef Richard Hofstadter over deze grandioze voorstelling van de tegenstander, ‘dat deze vijand op veel manieren een projectie is van het zelf: zowel van de ideale als van de onacceptabele kanten daarvan.’ Met andere woorden: de paranoïde leider injecteert zijn tegenstander met de eigenschappen die hij zelf zou willen hebben – macht, rijkdom, aanzien, nietsontziendheid. Hofstadter trok die freudiaanse ana-lyse verder. ‘De seksuele vrijheid die vaak aan de tegenstander wordt toegeschreven, en zijn gebrek aan morele scrupules, geven exponenten van de paranoïde stijl de mogelijkheid om niet-erkende delen van hun psychologische belangstellingen te projecteren’, stelde hij.
Ik was gisteren zo klaar met al die babbelende mensen aan tafel en een uitslag die maar op zich liet wachten, dat ik door ben gegaan met een serie op Netflix waar ik afgelopen weekend mee was begonnen. The Queens gambit, over een vrouwelijke schaakgrootmeester in de jaren 60 die alle mannen van tafel veegt. Ik merk dat ik erg houd van boeken, films enz. waarin vrouwen laten zien dat ze net zo veel waard zijn als mannen. Onlangs nog met de documentaire The maiden.
Ik heb ondertussen het boek van Pierre Jarawan Lied voor de vermisten uitgelezen en heb nu zijn eerste boek De Zoon van de verhalenverteller op mijn tafel liggen. Ik vond zijn tweede boek zo hartverscheurend. Je krijgt een goed beeld van een getraumatiseerd land dat niet met zijn verleden kan en wil omgaan. Een land waar bijna 20.000 mensen op raadselachtige manier verdwenen en waar familieleden eindeloos naar blijven zoeken. Je gaat je zo intens realiseren dat je in een (redelijk) beschaafd land woont en geen idee hebt wat het betekent om een in tot op het bot corrupt land te wonen. Als Joe Biden direct president wordt zal er veel hetzelfde blijven, maar we mogen in ieder geval hopen dat hij weer meedoet aan het klimaatakkoord, dat hij de WHO weer geld zal geven, de banden met Europa weer zal verbeteren en een bondgenoot zal zijn tegenover China.
Als laatst, voordat ik de boekrecensies in de NRC ga lezen, nog even een woord dat ik tegen kwam in de VPRO-gids, boomlit, een subgenre van ecoliteratuur. Beide woorden leveren niets op als je ze via yahoo probeert te vinden. Voorbeelden van boomlit, Michael Christie, Greenwood, Annie Proulx’ s Schorshuiden, Richard Powers Tot in de hemel. Het toont maar weer eens te meer aan hoe zeer mensen bezig zijn met de vernietiging van de aarde en hoe catastrofaal het is als toch Trump de winnaar is als ik direct achter mijn computer vandaag kom.
