Ik kom weer elke week in de bibliotheek om boeken te halen. Mijn winkeltje bij de kringloop is gesloten (en als het tegenzit zal het nog veel langer gesloten zijn) dus zit er niets anders op dan weer naar de bieb te gaan. Gelukkig hebben ze afhaalservice, dat was de vorige lockdown niet het geval. Ik ben afgelopen begonnen in De rivier van Karl Marlantes.

Lekker dik, goed geschreven boek over de lotgevallen van een Fins immigrantengezin in Amerika in het begin van de twintigste eeuw, ik kan weer even vooruit. Tussendoor heb ik het tweede deel van Kopenhagen Trilogie Jeugd van Tove Ditlevsen gelezen. Mooi, treurig boek. Deel drie Afhankelijkheid is nog niet aanwezig in de bibliotheek, daar moet ik nog even op wachten.

Zou ik hem de waarheid vertellen? Vertellen dat ik verliefd was geworden op een doorzichtige vloeistof in een spuit en niet op de man die de spuit vasthield?’ Tove is pas net twintig en nu al een gevierd schrijver. Ze is inmiddels getrouwd met een veel oudere redacteur en lijkt het allemaal prima voor elkaar te hebben. Maar van binnen is ze ten einde raad. Het voorspelbare leven benauwt haar en ze noemt haar passieloze huwelijk ‘een vergissing’. Wat volgt is een periode vol affaires, echtscheidingen, gewenste en ongewenste zwangerschappen en Tove begint aan een gevecht dat heel haar leven zal voortduren: de strijd met afhankelijkheid, in al haar vormen. Afhankelijkheid is het laatste deel van de memoirereeks de Kopenhagen-trilogie. Het wordt gezien als Ditlevsens meesterwerk: een duister en duizelingwekkend portret van een verslaving – en de weg daaruit Tove Ditlevsen (1917-1976) werd jarenlang gezien als een schrijver die niet in de literaire kringen van haar tijd paste; ze was een huisvrouw uit de arbeidersklasse met vier gestrande huwelijken en een sluimerende drugsverslaving, waar ze ook nog eens openhartig over schreef.

Verder kreeg ik nog een paar leuk tips van een vriendin die net even binnen viel; Penelope Fitzgerald, De blauwe bloem, over de dichter en filosoof Novalis en De boekhandelaar. De andere tip was Peter Delpeut, In het zwart van de spiegel.

In het zwart van de spiegel’ van Peter Delpeut vertelt het verhaal van een filmmaker die lijdt aan een raadselachtige oogkwaal die langzaam zijn blikveld vernauwt. Als troost voor het onbestemde gevoel van verlies dat hem overvalt, gaat hij op zoek naar landschappen – geschilderde. In het voetspoor van de zeventiende-eeuwse landschapsschilder reist hij door Europa. Als in een tijdmachine krijgt hij gezelschap van aristocratische kunstverzamelaars, eigenzinnige schilders, kardinalen en spionnen – reisgenoten die ongemerkt zijn eigen verleden spiegelen, waarin het geheim van een spoorloos verdwenen geliefde hem niet loslaat. ‘In het zwart van de spiegel’ is een weergaloze roman, melancholisch van toon en rijk aan overpeinzingen. Liefdesgeschiedenis, reisverhaal, kunsthistorie en essay ineen. Een boek dat je aanspoort om naar buiten te gaan en bewijst dat zonder kunst het leven niets voorstelt.

Voor een vriendin (Proust-fan) heb ik een boek gehaald dat zich kan meten met Proust volgens de recensenten, John Cowper Powys, Wolf Solent. Ik ben er even in begonnen en kreeg er wel zin in, vreemd boek, vrij lastig taalgebruik, maar je komt er langzaamaan wel in.

Op Netflix ga ik nu de serie Midnight sky beginnen met George Clooney in de hoofdrol en als regisseur.

The Midnight Sky is een Amerikaanse sciencefiction- en dramafilm uit 2020 onder regie van George Clooney, die zelf ook een hoofdrol vertolkt. Het is een verfilming van de roman Good Morning, Midnight van schrijfster Lily Brooks-Dalton.