Ik geloof dat ik iets heel doms heb gedaan. Tijdens het schrijven van mijn vorige blog kwam er ineens een advertentie van de magische Knee active plus naar voren. Nou heb ik al anderhalf jaar last van mijn knie die ineens op slot zat. Door oefeningen kon ik gelukkig vrij snel weer redelijk lopen, maar de pijn en het ongemak is nooit helemaal weg gegaan. Regelmatig heb ik een iets dikkere knie, maar dat verdwijnt in de loop van de maanden weer. Ik had het pas geleden met een vriendin die ook last heeft over het dragen van een knieband die je regelmatig bij de fysiotherapie krijgt aanbevolen. Maar deze advertentie beloofde me een volledige genezing door het dragen van een magnetische band. Als dat toch eens waar zou kunnen zijn. Ik weet dat dat niet mogelijk is, maar voor dat ik wist had ik die band toch besteld. Baat het niet…..Gisteren kwam de band binnen en het was meteen duidelijk dat het niet bij de band alleen kon blijven, dat was pas de eerste stap. Daarna volgen er nog twee die ook weer heeeeel goedkoop worden aangeboden, jaja. Ik had natuurlijk meteen op internet moeten gaan kijken want in het stuk dat ik net las wemelt het van de fouten en vreemde zinswendingen en kromme redeneringen. Ik geloof dat ik de band weer terug mag sturen en dat ik dan mijn geld weer terug krijg. Ik denk dat ik dat toch maar ga doen. Als dit echt zo goed zou helpen zou half Nederland er natuurlijk mee lopen. Zolang ik nog niet echt kreupel ben blijf ik maar gewoon doormodderen. zonder band. Ik moet ineens weer denken aan de woorden van een vriendin die in een gezondheidscentrum werkt. Ze krijgt veel oudere patiënten die denken dat er voor elke kwaal een oplossing is. Maar we slijten allemaal en moeten daar gewoon maar mee leren leven was haar uitspraak. Een goed advies denk ik. tenzij je echt niet meer kunt lopen en een nieuwe knie nodig hebt.

Ik heb afgelopen week twee boeken waarin ik begon weer weggelegd. Ontheemd van Edward Said. Die relatie tussen de oosterse en westerse wereld die hij op kritische wijze zou beschrijven kon ik niet ontdekken. De eerste 100 pagina´s gingen voornamelijk over zijn schoolperiode, met veel namen van medescholieren. Het was voor mij niet boeiend genoeg. De tweede teleurstelling was het boek van Julia Navarro. Zeg me wie ik ben. De verfilming van het boek begon deze week op Nederlan2 in 5/6 delen. Ik had er echt zin in maar de stijl stond me zo tegen dat ik toch na 100 pagina’s mee gestopt ben. Te romantisch, de liefde die als een rode draad door het boek loopt is aan mij niet besteed en ook nog eens onwaarschijnlijk. En de geschiedenis die je er bij krijgt (Spaanse burgeroorlog, WO 2, enz.) die ken ik allemaal wel. Ik ging eens grasduinen in de recensies en vond na alle laaiende recensies toch ook hier en daar wel wat kanttekeningen. Zoals hieronder….

Het verhaal is wat onwaarschijnlijk allemaal en ook wat opgevuld met bordkartonnen personages, en had het einde wat voller gekund. Maar desondanks leest deze turf (799 pagina’s!) als een trein en heb ik er een waardevolle geschiedenisles bij gekregen.

Ik ben nu begonnen aan een boek dat iemand van mijn gymclubje het beste boek vond dat ze ooit had gelezen. Het is van Qais Akbar Omar. Het fort met de negen torens. Maar ook van dit boek weet ik niet of ik het uit ga lezen. Het deed me te veel denken aan De vliegeraar Khaled Hosseini. Het verhaal van een familie die moet vluchten uit een land vol geweld. En ook hier is het de stijl die me niet zo aanspreekt. En de geschiedenis ken ik ook wel.

Ik denk dat ik toch maar ga beginnen aan een boek dat ik ook kreeg aangeraden van iemand uit datzelfde clubje, dat is het boek De dood van Harriet Monckton van Elizabeth Haynes. Zij heeft al meerder psychologische thrillers geschreven en dit boek zou op historische feiten berusten. Altijd een pre. Haynes werkte vroeger als analist bij de politie en is nu fulltime schrijver. En het is ook nog aangeraden door het DWDD-panel. Jammer dat dat soort groepjes niet meer bestaat op televisie. Brommer op zee was wel aardig, maar zo’n panel vond ik toch heel aanstekelijk werken.