Ik was afgelopen week diep onder de indruk van Camille Kouchner`s Een grote familie. Wat een dapper boek! Pedofilie aankaarten in een milieu waarin iedereen de andere kant op kijkt omdat het om rijke, machtige mensen gaat. Toevallig las ik vanochtend in de krant dat prins Andrew nu toch aangeklaagd gaat worden en afstand doet van al zijn koninklijke titels. Het is net als met de financiële wereld, de kleine boef belandt achter de tralies, maar de machtige financiële mannen gaan vrij uit. De zelfmoord van Frank Oranje en Epstein laten zien dat ook voor die mannen niet alles meer mogelijk is. En het werd een keer tijd.

“Een schrijnende aanklacht tegen (de vergoelijking van) pedofilie in Frankrijk én tegen de lafheid van zijn intelligentsia.” Dat staat op de achterflap te lezen en vormt de perfecte samenvatting van dit prachtige, aangrijpende, pijnlijke boek. Maar daarnaast is het ook zo veel meer. Het gaat niet enkel over incest; het beschrijft ook angst en schuldgevoel, familiebanden en intergenerationeel trauma, het gaat over vrijheid en grenzen, over opgelegde openheid tegenover stiekeme geslotenheid en de plicht om te delen, lijnrecht tegenover de dwang om te zwijgen.

Camille Kouchner heeft in 192 pagina’s de opkomst en het verval van de ‘familia grande’ beschreven. Het heeft haar jaren gekost eer ze de moed en kracht vond, haar moeder moest eerst overlijden én haar broer Victor (het slachtoffer) moest zijn toestemming geven. Dit boek zorgde voor grote ophef in Frankrijk; stiefvader Olivier Duhamel (de dader) is een gewezen Europarlementslid en de meeste leden van de ‘familia grande’ hebben hoge, publieke functies.

Maar ook als niet-Frankrijk-kenner greep dit verhaal me naar de keel. Kouchner is advocate maar mag zich ook een groots schrijver noemen. Ze weet ons vanaf de eerste pagina mee te slepen in een wereld van zonnige uitslaap-ochtenden, over zweterige zwembad-middagen tot zwoele zomeravonden en -nachten. Vrijheid-blijheid. Alles mag en kan, onderbroeken en zwemkleding zijn voor saaie mensen, jong en oud speelt met elkaar, naaktfoto’s van kinderen sieren de muren. Prille pubers worden aangemoedigd hun maagdelijkheid te verliezen, overspel hoort erbij en alles wordt gedeeld.

Al snel voel je je als lezer een beetje ongemakkelijk worden, maar ach ja, de tijden zijn veranderd en toen lag alles anders dan nu. Denk je. Even. Tot duidelijk wordt dat er niet enkel vage grenzen maar ook duidelijke lijnen worden overschreden. Incest is strafbaar. Punt.

Camille beschrijft pijnlijk tastbaar hoe dat ‘Punt’ geen punt is voor zij die er middenin zitten. Haar broer, het slachtoffer. Zijzelf, op de hoogte dus mededader? Medeslachtoffer? Haar moeder die wegkijkt. De ganse ‘zomerfamilie’ die zwijgt en doet alsof ze van niets weet. Of erger nog, de schuld bij de slachtoffers legt.

De daden van Olivier werken niet enkel traumatiserend in op Victor, ook de impact op zijn tweelingzus Camille haar leven is ingrijpend. Ze verzwijgen alles jarenlang. Totdat ze zelf kinderen krijgen, en de negatieve invloed op hun lichamelijk en geestelijk welzijn niet meer te ontkennen valt. Wat er dan volgt is bijna nog schrijnender dan de feiten zelf.

Kouchner schreef een vlammende, hartverscheurende aanklacht op een liefdevolle, eerlijke, zelfbewuste manier. Ze heeft de gave om ons een inkijk te geven in de hele mechaniek, problematiek achter het incestverhaal. De afhankelijkheid, de trouw van het kind aan de ouder, de oneindige liefde voor een familie, het schuldgevoel, de twijfel, de schaamte, de angst; alles komt aan bod.

Dit boek gaat breder dan het Kouchner-verhaal. Het is taboedoorbrekend, moedig en ontluisterend. Een must read.

Ik heb gisteren in een lange treinrit het boek van Alafair Burke De ex gelezen. Zij is strafrechtadvocate en verwerkt veel zaken van huiselijk geweld in haar thrillers. Alhoewel het alom geprezen wordt, greep het me niet echt. Te veel plotwendingen, te bedacht. Maar misschien kwam het ook wel omdat ik het meteen las na het boek van Camille Kouchner dat me echt van de sokken blies. De diep gevoelde worsteling tegenover een verzonnen verhaal is te groot.

Vanmiddag ga ik in de bibliotheek het boek van Annie Ernaux Meisjesherinneringen ophalen en ik heb een reservering geplaats voor Het voorval (over een abortus), waar recentelijk een film (Lévenment) over is verschenen. De Groene Amsterdammer had afgelopen week een katern over diverse boeken van Ernaux en ik werd toch weer gegrepen door de recensies. Al die gevoelens van schaamte en angst die je als tiener had en ver hebt weggestopt weet Ernaux weer tot leven te wekken. Ik had ook De jaren van haar al gelezen en dat vond ik toch een te afstandelijk boek dat te snel door een leven ging. De laaiende kritieken dat het persoonlijke algemeen werd kon ik niet helemaal delen. Voor mij werd het te algemeen waardoor ik het niet na kon voelen. Ik hoop dat deze boeken wel een persoonlijk beeld geeft waardoor het gaat leven zoals het boek van Camille Kouchner. Door de Lock down heb ik de afgelopen week heel veel gelezen en doordat alles nu weer opengaat zal dat waarschijnlijk weer wat minder worden, maar lezen blijft toch de mooiste hobby die er is.