We waren allemaal, behalve Cor (de volgende boekenclub is bij Cor op 10 maart) niet echt enthousiast over het nieuwe boek van Orhan Pamuk. Te langdradig, te getailleerd, te veel thema´s enz. Alweer een boek dat in de recensies de hemel wordt ingeprezen, maar waar wij maar matig enthousiast over konden worden. Voor de volgende keer doen we van Robert Harris Regicide (we hebben ooit De officier gelezen en waren daar heel enthousiast over). En we hebben voor de keer daarop ook al een keuze gemaakt, De lotgevallen van de brave soldaat Svejk, van Jaroslav Hasek. Ik las even een recensie over dit boek en kwam de volgende passage tegen….Aan de vooravond van de Eerste Wereldoorlog was de Oostenrijks Hongaarse samenleving door de bureaucratie vrijwel tot stilstand gekomen door talloze omslachtige wetten en onbegrijpelijke instructies…… Waar moeten we nu aan denken. Gisteren zat ik naar Arjen Lubach te kijken die een item had over de websites van de overheid. Het waren er 1800 en je komt regelmatig in een loop terecht als een vraag hebt. Volgens mij zitten we nu ook op zo’n punt in onze samenleving, 2,5 miljoen mensen die er digitaal niet meer uitkomen en dat zullen er steeds meer worden. Ik heb nu al zin in het boek.
1660. Generaal Edward Whalley en zijn schoonzoon kolonel William Goffe steken de Atlantische Oceaan over, op de vlucht, en op zoek naar onderdak omdat ze worden gezocht voor de moord op koning Charles I. In Engeland zijn ze bij verstek veroordeeld wegens hoogverraad. In Londen krijgt Richard Nayler, de secretaris van het Regicidecomité van de Privy Council, opdracht om de gevluchte mannen op te sporen. Hij zal nergens voor terugdeinzen om ervoor te zorgen dat de beide mannen hun verdiende loon krijgen. Er staat een prijs van honderd pond op hun hoofd – en het maakt niet uit of ze dood of levend worden opgepakt
Of lotgevallen van de brave soldaat Svejk behoort to de wereldliteratuur. Zijn avonturen, die in deze komische, blijvend moderne, satirische roman zijn vastgelegd. verschenen in vele talen en werden meerdere malen verfilmd.
Svejk is de schijnbaar argeloze, altijd vriendelijke soldaat, die, door elk bevel letterlijk te nemen en tot in het absurde uit te voeren, het autoritaire gezag en militaristisch gedrag op universele wijze te kijk zet.
De vier delen waarin de lotgevallen oorspronkelijk verschenen, zijn in deze uitgave in een geheel vernieuwde, eigentijdse vertaling samengebracht.
Maar nu nog even andere interessant boeken die we hebben gelezen die langs kwamen. Het gouden uur van Wytske Versteeg (over de asielproblematiek, waaraan ik aan kan toevoegen lees eens Rodaan Al galidi Hoe ik talent voor het leven kreeg)), De microben in ons en Een immense wereld van Ed Yong (als ik de recensie lees krijg ik er zin in) Papyrus, een geschiedenis van de wereld in boeken van Irene Vallejo (een sprankelende liefdesverklaring aan het lezen), Maggie Shipstead, De grote cirkel en Maxim Osipov De wereld is niet stuk te krijgen.
Het grootste deel van de menselijke geschiedenis zijn microben onzichtbaar geweest en werden ze alleen opgemerkt door de ziekten die ze veroorzaakten. Pas sinds kort zijn ze vanuit de verwaarloosde marges van de biologie verhuisd naar het centrum ervan.
De microben in ons gunt ons voor het eerst een blik in die wereld en laat ons zien hoe alomtegenwoordig en vitaal microben zijn: hoe ze onze organen vormgeven, ons helpen bij het bestrijden van ziektes hoe ze voedsel afbreken, ons immuunsysteem opvoeden, ons gedrag begeleiden, ons genoom bombarderen met hun genen en ons van buitengewone capaciteiten voorzien.
Met veel humor en eruditie nodigt Ed Yong ons uit om op een andere manier naar onszelf en onze collega-dieren te kijken: minder als individuen en meer als de onderling verbonden, onderling afhankelijke veelvouden die wij zijn. We leren de geheime, onzichtbare en wonderlijke biologie kennen die schuilgaat achter grootse koraalriffen. We lezen over de gloeiende inktvis die ons inzicht verschaft in de bacteriën in onze eigen darmen, over de kevers die hele bossen neerhalen, en over de ziekte bestrijdende muggen die in Australië zijn ontwikkeld. Maar ook over de ingrediënten in moedermelk die zijn geëvolueerd om de eerste microben van een baby van voedsel te voorzien. We zien hoe mensen deze samenwerkingsverbanden verstoren en hoe wetenschappers ze nu tot ons voordeel manipuleren. We zien, zoals William Blake schreef, de wereld in een korrel zand.
In zijn krachtige, onsentimentele en verrassende verhalen richt de Russische schrijver Maxim Osipov zijn blik op mensen die door ingrijpende gebeurtenissen – verraad, maatschappelijke commotie, ziekte of dood – grote veranderingen ondergaan. Net zo geraffineerd en veelzijdig als in een roman belicht hij de mensen van verschillende kanten en legt hen bloot tot in de kern van hun wezen en onzekerheden. Osipov ‘vangt’ zijn personages op momenten dat ze zich de vraag stellen die in veel negentiende-eeuwse literatuur werd gesteld: ‘Hoe moet een mens leven?’ Dat Osipov ook arts is bracht recensenten ertoe hem te vergelijken met beroemde voorgangers als Tsjechov en Boelgakov. Ook al wijst hij zelf zo’n vergelijking af, zijn psychologische inzicht, zijn vermogen tot pakkende karakteriseringen, zijn compassie en soms ironische blik maken dat die voor de hand ligt. Osipov is een schrijver die een moderne en zeer toegankelijke toon combineert met de klassieke Russische prozatraditie.
