Iedereen was enthousiast over Philip Claudel‘s Grijze zielen en Schemering. Minpuntje was dat als je de boeken achter elkaar las je het gevoel kreeg dat je hetzelfde boek las. Het boek voor de volgende boekenclub wordt Ghassan Kanafani, Mannen in de zon. Een boek over de Palestijnse problematiek. het boek kreeg afgelopen week 5 sterren. Agnes stelt voor dat we elke keer een persoon probeert aan de hand van 6 criteria, te weten: Thema, motief, Titel, Structuur, Tijd en ruimte, Schrijfstijl een boek te lezen. Voor de volgende keer ben ik dat.

Begin jaren ’50. In de woestijn tussen Irak en Koeweit staat een grote vrachtwagen stil. In de lege watertank zitten drie Palestijnse mannen, happend naar adem. De chauffeur, ook een Palestijn, is uitgestapt bij een douanepost. Terwijl de temperatuur in de watertank oploopt, probeert hij toestemming te krijgen verder te rijden. De drie mannen, die elk een generatie Palestijnen vertegenwoordigen, hebben één gemeenschappelijk doel: de ellende in de vluchtelingenkampen ontvluchten en in Koeweit een beter leven opbouwen. ‘Mannen in de zon’ (1963) is het verhaal van Palestina, van de Nakba (de verdrijving van de Palestijnen in 1947-1949) en het vluchtelingenvraagstuk, vandaag de dag actueler dan ooit. Met Mannen in de zon vestigde Ghassan Kanafani voorgoed zijn naam, niet alleen in de Arabische wereld, maar ook in Europa en Amerika Ghassan Kanafani werd in 1936 geboren in Akka. In 1948 vluchtte zijn familie naar Libanon en vestigde zich uiteindelijk in Syrië. Kanafani was leraar, journalist en schrijver. Daarnaast was hij actief in het Palestijnse verzet. Tot zijn dood in 1972 was hij woordvoerder van het Volksfront voor de Bevrijding van Palestina (PFLP) van George Habash. Kanafani geldt als de pionier van de Palestijnse verzetsliteratuur.

Andere vermeldingswaardige boeken waren: Georgi Gospodinov Schuilplaats voor andere tijden, Marc Daniel van Biemen, Violist, spelen en leven in het Koninklijk Concertgebouworkest, Mathieu Segers, Reis naar het continent, Nederland en de Europese integratie 1050 tot heden en Grip van Stephan Enter.

Verder nog Nicolas Mathieu, Connemara ) was al eerder voorbij gekomen, Marja Pruis, Huiswerk, Michel de Montaigne, De essays, David Gramm, Schipbreuk van de Wager, een bloedstollend verhaal over muiterij, waanzin en een strijd op leven en dood (ga ik zeker lezen).

Op 28 januari 1742 spoelde een bouwvallig schip aan op de kust van Brazilië. In het ruim bevonden zich dertig uitgemergelde mannen, overlevenden van de bemanning van HMS The Wager. Een Brits schip dat in 1740 uit Engeland was vertrokken voor een geheime missie. Tijdens de achtervolging van een Spaans galjoen verging het schip in slecht weer voor de kust van een verlaten eiland vlak bij Patagonië. Na maanden van ontberingen slaagde de bemanning erin van wrakhout een boot te maken. Meer dan honderd dagen doorkruisten zij de woeste zeeën. Bij terugkomst in Engeland werden ze onthaald als helden.

Zes maanden later landde een ander, nog bouwvalliger vaartuig op de kust van Chili. Aan boord bevonden zich drie schipbreukelingen van diezelfde HMS The Wager. Maar zij vertelden een heel ander verhaal van wat zich na het vergaan van hun schip had afgespeeld. De dertig matrozen die eerder in Brazilië aan land waren gekomen, waren volgens hen geen helden, maar muiters. Terwijl de beschuldigingen van verraad en moord over en weer gingen, riep de Admiraliteit een krijgsraad bijeen om te bepalen wie de waarheid sprak. Het werd een kwestie van leven of dood – wie door de rechtbank schuldig werd bevonden, zou worden opgehangen.

Verder wordt nog de vierdelige serie Niemand die het ziet op NPO 2 van Huib Modderkolk vermeldt als te bekijken waard (een vervolg op zijn boek Het is oorlog, maar niemand die het ziet) en de serie Magellan op Arte.