En dan is het toch ineens van gekomen, een nieuwe heup, versleten tot letterlijk op het bod. Dat betekent dus heel veel tijd om te lezen. Herstel tijd duurt tussen de 6 en 12 weken en ik zit mooi voor op het schema, want misschien mag ik volgende week al weer fietsen. De eerste ervaring voor mij in het ziekenhuis, bijzonder. Het leek lopende band werk, vier op een ochtend, ga er maar aan staan. Ik mocht oxycodon nemen voor de pijn maar ben daar na het zien van de serie Dopesick afgelopen niet aan begonnen. Wat een schokkende documentaire. Het nieuwste boek van Kingsolver gaat daar over.
Wat heb ik allemaal gelezen; Rachel Carson, De diepzee, een boek uit 1951 dat recentelijk herdrukt is als De zee, Dolle Dirck, de Zaankanter van Dirk Dreux, een jeugdboek waarin Leeghwater een grote rol speelt, Leef Langer, de kennis en kunst van langer gezond leven van Peter Attia (cadeau van zoon zie wil dat ik 100 wordt), Ossenkop van Manik Sarkar (heel vermakelijk), Wie storm zaait van T.C.Boyle, (aanrader, over hedendaagse Amerikaanse samenleving). En ik kreeg ook nog het nieuwste boek van Barbara Kingsolver Demon Copperhead (over de oxycodon verslaving In Amerika waaraan de laatste 20 jaar 200.000 doden zijn gevallen) naast chocolade en fruit in de weken dat ik niet veel kon.
En ik ben net naar de bibliotheek gelopen met mijn rollator om een boek op te halen waar ik ontzettend veel zin in heb, De Polyglotten van William Gerhardie (voorwoord van Gerrit Komrij)
De polyglotten gaat over een excentrieke Belgisch/Engelse familie (en aanhang uit verschillende landen) die in het Verre Oosten woont tijdens de onzekere jaren na de Eerste Wereldoorlog en de Russische Revolutie. Het verhaal wordt verteld door hun droogkomische Engelse neef, legerkapitein Georges Hamlet Alexander Diabologh, die tijdens een langdurige (internationale) militaire missie bij hen komt logeren. Het boek zit vol bizarre personages – depressievelingen, obsessievelingen, hypochonders en seksmaniakken. Gerhardie schildert een briljant absurde wereld waarin het komische en het tragische diep en onherroepelijk met elkaar verstrengeld zijn. Het is een roman vol (Engelse) humor en spot, hilarisch en melancholisch. ‘Schrijven kent zo zijn compensaties,’ zegt Georges Diabologh. ‘Want als er geen vuur in je manuscript komt, dan kan je manuscript nog altijd in het vuur.’
