Ik heb gisteren in de trein in het boek Zomer in Baden-Baden van Leonid Tsypkin zitten lezen. Het heeft een uitnodigende kaft (zie hieronder) en dit is zo’n boek waarvan ik altijd het gevoel heb gehad, dat ik iets had gemist toen het uitkwam. En het toch niet las, want geen tijd of geen zin.

Het moet mijn ziel verrijken en me echt laten voelen en ademen, zegt Susan Sontag op de de kaft.  Dit boek gaat over een reis van  Tsypkin naar Sint Petersburg, in de voetsporen van Dostojevski. Omdat ik een fan ben van Dostojevski, ben ik er 15 jaar na dato, nadat ik het uit een kist viste, alsnog aan begonnen. Het viel me niet tegen, maar het voldeed niet aan mijn verwachtingen. Het boek bevat ellenlange zinnen, waarin Tsypkin over zijn eigen leven en dat van Dostojevski reflecteert. Het boek springt heen en weer tussen zijn leven en dat van zijn held, zijn reis en de reizen die zij held maake. Ik ben even gaan snuffelen op het internet en vond een artikel van de overleden Michael Zeeman, die het boek zeker verdiensten toewuift. Maar tegelijkertijd achterdochtig is naar de motieven van Sontag om dit boek als een herontdekt meesterwerk te zien. Ik kan niet anders dan die mening onderschrijven. Het boek boeide me niet genoeg omdat het te veel over een passie ging van een man, die in zijn eigen lijden een weerklank vond in het leven van zijn held.