Het lijkt net alsof ik een beetje een leescrisis heb gehad de afgelopen tijd. Ik heb veel in reisboeken zitten lezen te hooi en te gras en het boek Oorlog en vrede van Tolstoi wat ik mee had naar Kenia las ik ook steeds zonder systeem (ik sloeg de oorlogshandelingen over). Dat soort periodes heb ik wel meer en ik maak me er maar geen zorgen over. Ik ben begonnen in De goede zoon van Rob van Essen, maar ondanks dat het boek me boeide bleef ik er toch niet steeds in doorlezen. Het boek is een dystopie over een toekomst waarin alles gerobotiseerd is en waarin de hoofdpersoon samen met een vriend een tocht onderneemt na de dood van zijn moeder, waarvan hij het doel en de achtergrond niet kent.

Heel anders vergaat het me met het boek van Jonathan Safran Foer, Dieren eten. Het stond al een tijd in mijn kast en ik was er nog steeds niet aan begonnen omdat ik bang was voor de consequenties (nooit meer vlees!!). En nu ik er aan begonnen ben kan ik niet meer terug. Het is zo’n intelligent, filosofisch, grappig, ontroerend boek, dat je wel door moet lezen. Aanleiding voor dit boek was de geboorte van zijn zoon en zijn sluimerende wens om een echte vegetariër te worden. Ik ben er pas vandaag in de trein aan begonnen en hoop er later nog echt verslag van te doen.