Sander Dekker, Minister van Rechtsbescherming heeft 18 januari de beslissing genomen een groot onderzoek te laten doen naar de gang van zaken rondom adoptie tussen de jaren 50 en 80. Dat soort berichten volg ik natuurlijk als afstandsmoeder met grote interesse, maar ik moest er ineens goed over nadenken wat ik daarvan vond toen ik werd opgebeld door het Noord-Hollands Dagblad voor een interview. Klopte het dat ik destijds onder druk werd gezet om mijn kind af te staan. Ja absoluut! Ik mocht mijn kind houden, maar dan moest ik verhuizen naar Limburg, naar een huis voor “gevallen vrouwen”, ver weg van mijn familie. Dat kun je van een meisje van 15 niet vragen. Ook in de gesprekken die mijn ouders met maatschappelijk werk voerden werd druk uitgeoefend om het kind af te staan. Mijn moeder wilde dolgraag het kind houden als zogenaamd ‘nakomertje’ (mijn moeder was toen 51 jaar), zodat ik later als ik wat ouder was zelf voor het kind kon gaan zorgen. Ik weet dat er voor deze constructie ook regelmatig werd gekomen (met soms rampzalige gevolgen), maar mijn vader heeft zich daar tegen verzet. Een hoedenbedrijf dat op een faillissement afstevende, andere probleemkinderen binnen het gezin en dan weer een kleintje er bij was waarschijnlijk meer dan hij kon opbrengen.

De organisatie De Nederlandse afstandsmoeders van Will van Sebille doet veel voor vrouwen die door de gedwongen afstand getraumatiseerd raakten. Ondanks dat ik er zelf redelijk goed door heen ben gekomen, vind ik het onderzoek een mooi begin van erkenning voor alle vrouwen die er niet zo open over durfden zijn en daardoor in hun latere leven nog weer extra in de problemen kwamen. Het volgende stukje komt van een site….

Will van Sebille, zelf ‘afstandsmoeder’, is voorzitter van de stichting De Nederlandse Afstandsmoeder. Ze sprak met honderden moeders die hun baby direct na de geboorte moesten afstaan. “Wij hebben meerdere oproepen gedaan om met afstandsmoeders in contact te komen, maar dat is ontzettend lastig, Er rust nog een enorm taboe op”, zegt ze. “Er zijn vrouwen die zich na dertig jaar zwijgen bij ons melden. Zij vertellen dat zij al die jaren hun verhaal geheim hebben gehouden en er niet over durfden te praten. Zelfs niet met hun eigen gezin of hun eigen man. Dit uit schaamte of schuldgevoel.

Vanmorgen heeft Marjolein Elfring van het Noordhollands Dagblad een interview met mijafgenomen dat binnenkort in de krant verschijnt. Toen ik destijds mijn boek Tijd van onschuld publiceerde zei mijn jonge uitgever dat mijn boek een time-seller zou worden. Dat betekende dat het boek heel lang doorverkocht zou worden omdat het een universeel thema beschrijft dat elke keer weer opduikt, het onder dwang af laten staan van kinderen van kwetsbare meisjes. Het gebeurde ook heel vaak in totalitaire staten (Argentinië met zijn Dwaze moeders, het Franco-regime in Spanje). Mijn uitgever heeft gelijk gekregen, vorig jaar april was mijn laatste lezing en ik dacht dat ik het hoofdstuk nu eindelijk af zou kunnen sluiten, maar dan komt er toch ineens weer vanuit een andere hoek interesse voor dit thema. Dat is mooi. Deze zomer komt er ook van regeringswege een conferentie over dit thema. Misschien moet ik me daar toch maar eens voor opgeven. Je denkt dat je het hebt afgesloten, maar misschien kan je nog een steun zijn voor andere vrouwen die het proces van openheid nog moeten gaan.