admin's Posts

Ik was eerst van plan om een stuk te schrijven over de sleepwet, maar doe dat na lezing van het artikel in de Volkskrant van vandaag toch maar niet. Laat iedereen dat zelf maar lezen en zelf zijn/haar conclusies trekken. Toch maar beter een ander artikel bespreken van afgelopen zaterdag in Sir Edmund over lage rugpijn. Jaarlijks komen 850.000 gevallen van lage rugpijn bij de huisarts en ik ben er daar een van.  Menno Iprenburg en Jan Willem Elkhuizen zijn twee (ervarings)deskundigen die er eindelijk achter zijn gekomen doordat ze een 3D  model hebben gebouwd van de rug. Ze hebben er een boek over geschreven wat ik zeker wil lezen/kopen; Rugpijn, hernia en spit, hoe kom ik er vanaf.

Het geheim van de pijn ligt verscholen in de discus, de schijf die tussen de wervels zit. De vezels (lamellen) in de discus kunnen worden gezien als kruisbanden. Die kunnen scheuren door veelvuldig bukken, onderuit gezakt zitten, te weinig bewegen en leeftijd. Een lamel kan gaan lekken waardoor een zwakke plek ontstaat, waardoor vezels scheuren en een dijkdoorbraak veroorzaken. Dus als het in je rug schiet scheuren vezels. Bij spit acute schade aan de vezels zonder dat de lamel kapot gaat, bij hernia schade aan de vezels, maar gaat ook de laatste lamel kapot.

Het advies voor mensen die al rugklachten hebben. Doe eindtsnadoefeningen. Vezels bestaan uit bindweefsel en dat kan herstellen, maar het duurt wel lang. Een beschadigde discus doet daar drie jaar over. Beschermende maatregelen en speciale oefeningen kunnen daarbij helpen. De zogenaamde eindstandoefeningen, oefeningen waarbij de rug maximaal gestrekt is; nieuwe oefeningen die voortborduren op het werk van de Nieuw-Zeelandse fysiotherapeut McKenzie , die dertig jaar geleden ontdekte dat die eindstandoefeningen tot een snelle afname van klachten kunnen leiden. Pas later werd achterhaald waarom, de bewegingen zouden de gelekte vloeistof uit de kern van de discus soms terugdringen. Daar zijn de meeste therapeuten het nu wel over eens. Ik heb vijf jaar geleden een rekstok in mijn kamer gemonteerd op advies van een kenner. Het helpt bijna altijd. Dat is  dus ook een eindstandoefening!!.

Verder tips: Staand afwassen is gezonder, buk niet maar kniel, doe voorzichtig na een lange autorit, slaap met een bodykussen tussen de knieën,  zorg voor een steuntje in de onderrug.

Read more

We kennen als lezers allemaal dat gevoel van leegte als we even geen boeken in huis hebben die ons bevallen. Het is het allemaal net niet. We gaan meteen weer naarstig op zoek. Van de week had ik geluk, twee topboeken in huis waar ik weer even een paar weken mee vooruit kan. Maandag vond ik tijdens het uitpakken van de kisten al het boek van Geert Mak over de familie Six. De levens van Jan Six, een familiegeschiedenis. Ik was er net in begonnen toen ik een melding kreeg dat mijn gereserveerde boek van Russell Shorto, Lied der revolutie, geschiedenis van de Amerikaanse vrijheid binnen is. Deze week kan ik daar met twee treinreizen (ruim 4 uur) al flink in opschieten.

Wat een feest die Shorto. De hele Amerikaanse geschiedenis is zo nauw verweven met de Europese geschiedenis, dat het een feest van herkenning is. Het wemelt ook van de Nederlandse kolonisten/emigranten die een rol spelen in het boek. Ook dit keer knoopt Shorto de geschiedenis aan de levens van zes personen. Het is een prestatie wat hij van de levens aan research naar boven heeft weten te halen. Het eerste gedeelte gaat over Engelse expansiedrift tegenover de Franse koloniale aspiraties. Hier begint de strijd tussen twee landen die elkaar tot op de dag van vandaag niet vertrouwen. Vandaag twee uur in de trein, ik kan me nu al verheugen op twee uur leesplezier.

Read more

Als je in 1951 bent geboren zoals ik heb je qua mode zo’n beetje alles wel voorbij zien komen. En dat niet alleen, steeds vaker zag je dat dingen die uit waren weer hip werden. Nu schijnt onder jongeren de periode 200-2005 weer hip te zijn (denk Britney Spears, Paris Hilton en Jennifer Lopez met hun roze velours joggingpakken, lowrise bootcut-broeken, kleine zonnebrillen en ook Uggs). Volgens Stefanie Bottelier (Volkskrant 10 maart 2018) wordt hiermee een wet overtreden, en wel de Laver’s Law, in 1937 bedacht door de Britse modehistoricus James Laver.

Ik had nog nooit gehoord van deze wet, maar deze wet zegt dat het minstens dertig jaar duurt voor een modebeeld weer kans maakt op herwaardering. Laver maakte een handig overzicht van de veranderende houding ten opzichte van een bepaald modebeeld door de decennia heen Hij luidt als volgt.

Indecent: 10 years before its time, Shameless: 5 years before ist time, Daring: 1 year before its time, Smart: current fashion, Dowdy: 1 year after its time, Hideous: 10 years after ist time, Ridiculous: 20 years after its time, Amusing: 30 years after its time, Quaint: 50 years after its time, Charming: 70 years after its time, Romantic: 100 years after its time, Beautiful, 150 years after its time. Als je deze volgorde bekijkt zijn de tijden wel erg ruim genomen, maar nog wel actueel qua emoties volgens Bottelier (niet bij mij trouwens). De trend nu is dat het tempo van elkaar opvolgende trends steeds sneller gaat.

Dat heeft natuurlijk alles met internet te maken. Trends waren in handen van een groepje machtige modemensen. Door Instagram, Tumblr en Pinterest ia dat veranderd.  Sociale media maakt dat mensen (jongeren vooral) veel sneller genoeg van iets krijgen. Je loopt al weer achter voordat je het weet. Wat je nu kunt constateren volgens Bottelier is de pluriformiteit van het modebeeld, alles kan en mag, er is geen allesoverheersende periode meer die inspiratie biedt. Dat komt natuurlijk omdat niemand er voor gek bij wil lopen. Eigenlijk een hele goede trend.

En nog even dit. Josine Modderman, de mode recensent van de Volkskrant, schreef twee weken geleden naar aanleiding van de outfit van Marte Roling, die heel vaak kleding hergebruikt; er is geen mooier kledingstuk dan een mooie lach. Laat ik nou net die uitspraak tegenkomen op de winkelruit van een grote modeketen. Dat lijkt me behoorlijk hypocriet. Als we er allemaal zo over zouden gaan denken, konden ze wel inpakken.

Read more

Gisteren heb ik goede vrienden geholpen met hun verhuizing. Dat is voor degene die verhuist meestal behoorlijk stressvol maar voor de helpers vaak een gezellig dagje waar ze een tevreden gevoel aan over houden omdat ze iemand uit de brand helpen. Gideon Rottier, de hoofdpersoon uit het boek Zuivering van Tom Lanoye, haalt ook veel voldoening uit zijn baan bij het bedrijf Extreme Cleansing. Een bedrijf dat panden schoonmaakt na brand, overstroming en zelfmoord. Gideon is een intellectueel maar kan nergens aarden (einzelganger met een spraakgebrek) en komt juist door dit soort omstandigheden bij dit bedrijf terecht. Iedereen is blij als het smerige werk gedaan wordt. Ik moest meteen denken aan het fantastische boek van Rutger Bregman en Jesse Frederik. Waarom vuilnismannen meer verdienen dan bankiers. De maatschappij bepaalt aan welke beroepen we de meeste waarde hechten, terwijl we echt niet zonder vuilnismannen kunnen. Ik moest ook denken aan het gedicht Roeping van Gerard Reve 

ROEPING

Zuster Immaculata die al vier en dertig jaar
verlamde oude mensen wast, in bed verschoont,
en eten voert,
zal nooit haar naam vermeld zien.
Maar elke ongewassen aap die met een bord: dat hij
vóór dit, of tegen dat is, het verkeer verspert,
ziet ‘s avonds reeds zijn smoel op de tee vee.
Toch goed dat er een God is.

 

schrijver

Schrijver: Gerard Reve, 01-03-2015

Gideon Rottier uit Zuivering haalt uit de rommel de kostbare boeken, waar de anderen niet naar omkijken. “Met elk nieuw meesterwerk voelde ik mij des te meer opgenomen in een groots verbond van tientallen, soms honderden generaties aan verstokte lezers die door de eeuwen heen de herinnering aan onschatbare teksten levendig hadden gehouden. Van nu af aan vormde ik met hen een verborgen genootschap, tot meerdere eer en glorie der voortreffelijke letteren. Ik had eindelijk een familie gevonden. En die familie raakte nooit uitverteld.” Dat spreekt mij als sorteerder van boeken in een kringloopwinkel natuurlijk heel erg aan. Van het geld dat Gideon met kostbare boeken verdiend kan hij uiteindelijk een prachtig pand kopen.

Het hele boek van Lanoye, dit keer veel minder humoristisch en veel cynischer, ademt de sfeer van een parabel over onze maatschappij. De verspilling, de ontlezing, de schrijnende ongelijkheid in de wereld. Gideon haalt  ook nog een collega, een vluchteling (waarschijnlijk uit Syrië) in zijn huis omdat deze man tijdens een brand zijn leven redt en ook nog dezelfde liefde voor poëzie blijkt te hebben. Als iets zijn hele gezin ook overkomt en intrekt lopen de situaties al snel uit de hand. Net als in Gelukkige slaven houd ik van de manier waarop Lanoye  commentaar geeft op de actualiteit.  Lanoye blijft een woordkunstenaar en er blijft genoeg te genieten, ondanks de grimmigheid van het boek.

Read more

Ik ben als bibliothecaris/documentalist opgeleid om systeem aan te brengen in chaos. Daar heb ik ook in mijn persoonlijke leven veel profijt van gehad. Ook had ik een paar uitgangspunten die me behoed hebben voor al te veel stress. Eerst de belangrijke hoofdlijnen aanpakken daarna naar de details kijken (veel mensen schijnen zich te verliezen in details). En ook, als ik niet veel tijd heb en wel een deadline dan is goed goed genoeg. Het hoeft niet beter en zeker niet best. Perfectionisme is dus ook geen valkuil. En ook nooit kijken hoe goed anderen de dingen doen, dan ben je nergens meer.

Bij veel pensionado’s hoor ik de wens om dingen nu eens systematisch aan te pakken. De hele westerse filosofie herlezen, alle favoriete boeken van vroeger herlezen. Ik had ook maar steeds het idee dat ik het lezen eens systematisch aan moest pakken, maar daar ben ik helemaal van afgestapt. En dat komt door een boekje wat ik tegenkwam met uitpakken van Antoine Compagnon, met de titel Een zomer met Montaigne. Daarin nodigt Compagnon ons uit in veertig korte hoofdstukjes om een stimulerende Montaigne te ontdekken. Ik heb veel filosofieboeken gelezen, Montaigne was een favoriet dus ik sloeg het boekje open. Natuurlijk bij het hoofdstukje bibliotheek.

Montaigne zat vaak in zijn bibliotheek op de derde verdieping van een toren van het kasteel van zijn vader. Hij keek uit over het landgoed en pakte een boek…..”daar blader ik nu eens in het ene, dan weer in het andere boek, lukraak, te hooi en te gras; en zit wat te mijmeren, noteer iets, of dicteer, heen en weer lopend, de u hier geboden dromerijen”. Compagnon schrijft ook hoe Montaigne praat over zijn bezigheden, alsof ze er niet toe doen, hij bladert in een boek, alles zonder een vooropgezet plan, zonder een strakke opeenvolging in de gedachten. In het digitale tijdperk verdwijnt het lineaire lezen, achter elkaar door, zoals wij dat geleerd hebben volgens Compagnon. Montaigne was zijn tijd ver vooruit omdat hij voor een ongeregelde manier van lezen was.

Montaigne eigende zich toe wat hem aanstond, zonder zich echt te verdiepen in de werken waaraan hij de citaten ontleende voor zijn eigen boek De Essays. Hij was het gelukkigst in zijn bibliotheek. Maar er ontbrak nog een ding aan die kamer in de toren, een wandelgang. “Elk oord van bezinning vraagt om een wandelgang. Mijn gedachten vallen in slaap als ik ze op een stoel zet. Mijn geest functioneert niet als mijn benen hem niet in beweging zetten.” Dat spreekt me enorm aan, ik ga toch binnenkort maar weer eens in De essays grasduinen. En me geen zorgen maken over het feit dat ik van alles door elkaar lees en stop als ik dingen niet interessant meer vind.

Read more

Anderhalf jaar geleden schreef ik voor mijn collega’s in het interne vakblad Biebfiles een stuk over ‘nepnieuws’ en filterbubbels en de rol die Facebook daarin speelde. Daar kreeg ik een paar leuke reacties op. We zouden vaker over dat soort dingen na moeten denken, was een van de reacties. Vandaag stond er een mooi artikel in de Volkskrant over de problemen van Facebook. Mark Zuckerberg is er eindelijk van overtuigd dat zijn platform niet leidt tot zijn gedroomde wereld en wil er alles aan doen om zijn netwerk weer gezond te maken.Maar hij heeft tijd nodig om de problemen op te lossen. En dat dat zijn er veel. Even de problemen kort op een rijtje.

Nepnieuws (1) is de de moeder alles crises voor Facebook. Door de kiosk-presentatie staan nieuws, opinies, satire, familieberichten en fakenieuws allemaal door elkaar. Factcheckers en het aanpassen van newsfeed lossen dat probleem niet op. Facebook haalde dit jaar driekwart van de online advertentiegelden op, meer dan 110 miljard!! dollar op jaarbasis. Dat gaat ten koste van uitgevers van bladen, kranten en sites (2).  Privacy (3) staat niet hoog op de prioriteitenlijst van Facebook, het is ‘Big Brother ‘in het kwadraat stelde het invloedrijke techblog Gizmodo. Kritiek uit eigen kring (4) over de verslavende opzet door het bekende Facebook-duimpje. Facebook heeft zo veel data dat ze te veel macht krijgen (5). Interne verwarring binnen het bedrijf tussen de grote baas en het overige personeel(6), je moet wel gek zijn oom je eigen baan om zeep te helpen. Tieners lopen in veel hoger tempo weg dan eerder werd verwacht (7). Zij gebruiken liever Snapchat en Instagram.

insta

 

De groep 65-plussers was de enige groep waar nog groei in zat. Daar behoor ik natuurlijk zelf toe. Maar wie de jeugd heeft, heeft de toekomst, dus ik hoop dat er toch wat gaat veranderen bij Facebook.

 

Read more

Afgelopen week, op 27 februari, stond er in de Volkskrant een leuk artikel over de fans van Biggles, jongensboekenheld sinds de jaren veertig (schrijver  W.E.Johns schreef 97 boeken tussen 1932 en 1968). Op 24 maart is er een bijeenkomst van de International Biggles Association voor verzamelaars. De verzamelaar Dirk Edel is bang dat zijn kinderen alles naar de kringloop zullen brengen. Maar dat wil hij niet laten gebeuren. Hij wil alles in een keer laten veilen. Afgelopen week had ik toevallig een paar titels van Biggles bij de schenkingen.

De bovenstaande introductie brengt me op een onderwerp waar ik me de afgelopen maanden regelmatig het hoofd over heb gebroken. Ook in onze boekenafdeling geldt de regel dat de boeken er wel een beetje fris uit moeten zien of redelijk actueel moeten zijn. De echt “oude”boeken belandden altijd in een aparte kast die ook helemaal apart van de rest van de boeken staat. Ik ben de afgelopen maanden gaan experimenteren met boeken die volgens mij voor veel mensen sentimentele waarden hebben en dat pakte goed uit, want de kast loopt als een trein. Oude kinderboeken (Karl May, Joop ter heul, Arendsoog, Ot en Sien, Kruimeltje), oude drukken van klassiekers, oude atlassen. Niet alleen worden ze gekocht door verzamelaars maar vooral door mensen die het fijn vinden hun oude kinderboeken terug te zien. Soms willen ze die ook weer voorlezen aan hun eigen kinderen of kleinkinderen.

Dirk Edel werd als kind gegrepen door het internationale karakter van de avonturen, maar vooral door zijn grote belangstelling voor de luchtvaart. Rob Schouten, literair criticus en columnist van Trouw, werd vooral gegrepen door de exotische locaties. Met Biggles vloog je de hele wereld rond, De avonturenverhalen hebben zijn horizon verbreed zegt hij en is niet toevallig ook een reiziger geworden. In dit artikel kan je goed zien hoe groot de invloed is die boeken hebben op de fantasiewereld van kinderen en jong volwassenen. Ik kan dat volmondig beamen. Ik ging ooit geografie studeren omdat ik Nooit meer slapen van W.F.Hermans op mijn eindexamenlijst had staan en een 10 voor mijn aardrijkskunde scriptie (ik haakte na een jaar af omdat de studie veel te veel bèta-kennis vereiste).

Ik heb vandaag weer heerlijk gewerkt op de boekenafdeling (eerste zaterdag van de maand). Vanwege de krokusvakantie hadden we de afgelopen week weer een top verkoop. En ja, die Biggles die ik er net had in gezet, waren aan het einde van de dag verdwenen. Die zit nu iemand lekker te lezen.

 

Read more

Ik keek net naar DWDD waar het maandelijkse boekenpanel hun boeken bespraken. Daar kwam ineens Jan Kalman Stefansson voorbij. Ik las ooit zijn trilogie, Hemel en hel, Het verdriet van de engelen en Het hart van de mens. Ik las eerste het eerste deel en pas later de andere twee delen en daar had ik spijt van. Ik ga ooit, als ik wat langer de tijd heb, het liefst in een lange koude winter, de drie delen achter elkaar lezen. Ik heb nog nooit zo’n bijzonder boek gelezen. Ik ga binnenkort nog wel wat lijsten maken; van die boeken die mijn leven hebben veranderd, maar ook een lijst met de mooiste boeken of de meest bijzondere boeken, of de boeken waar ik om gehuild heb (zijn er niet zoveel).

Van zijn boeken raak je echt in een roes, ze  kunnen je helemaal  losweken uit je eigen wereld. Ik had dezelfde ervaring met het boek Sneeuw van Orhan Pamuk. Misschien moet dat een criterium zijn voor een lijstje, boeken waardoor je alles om je heen vergeet en mee gaat in de wereld van de schrijver, in het geval van Jon Kalma, het IJsland van rond 1900 als ik me niet vergis. Een keiharde wereld waarin de mensen op elkaar aangewezen zijn om te overleven. Er staan heel veel poëtische bespiegelingen in en filosofische gedachten. Een naamloze jongen is de hoofdpersoon. Het is een heel bijzonder boek. En nu is er dan Zomerlicht, en dan komt de nacht. Die moet ik natuurlijk ook lezen, maar dat komt nog wel.

Wat ik niet heb vermeld is dat ik de afgelopen week (ik had denk ik te veel gelezen) de eerste serie van de nieuwe Fargo heb gekeken. Ik had de originele film uit 1996 gezien en had die nog wel op mijn netvlies staan. De nieuwe serie is een origineel van Netflix (van de gebroeders Coen) en ook weer gebaseerd op een waargebeurde moord. Heel veel humor en kneuterigheid afgewisseld met keiharde actie. “In wezen gaat het er in Fargo altijd om wat mensen bereid zijn te doen voor geld”. Heel veel dus. Heerlijk om naar te kijken. En er is een overeenkomst met de boeken die ik boven besprak, alles speelt zich af in de ijzige kou. Kan ik nog even lekker vooruit, want er zijn nog twee seizoenen. En de afgelopen week was met zijn extreme kou uitstekend geschikt om deze serie te kijken.

Read more

Ik zit sinds een half jaar op Instagram omdat een paar familieleden van Facebook waren overgestapt op Instagram. Ik doe er niet veel mee, maar volg wel een paar mensen. Ik las vandaag in de Volkskrant het artikel Instamode van Bregje Lampe met opvallende uitspraken. Met hun nieuwe collectie en de digitale poespas eromheen wil Prada een jonger publiek aan zich binden. Jongeren zijn dol op logo’s en op de jaren negentig. Nylon, het merk waar Prada in de jaren negentig groot is geworden, keert terug in de mode, naast de neonkleurige accenten. Daarvoor heeft Prada wel de vrouwen die haar merk groot hebben gemaakt “bruut aan de kant moeten zetten”. Deze uitspraak is van Kiki Niesten van de gelijknamige winkel in Maastricht.

Volgens Niesten kampen meer merken met dit publieksdilemma.  Hier hoor ik een weerklank van de discussies die ook in de bibliotheekwereld zijn gevoerd. Voor wie zijn we er nog. En ook hier zijn volgens mij de mensen die de bibliotheek groot hebben gemaakt ruw aan de kant gezet. Als je een boek niet kunt vinden ga je maar achter je computer om het te bestellen. En ook,bij die groep zit genoeg geld om boeken zelf te kopen. Hier spelen natuurlijk ook andere motieven als verminderde subsidie, maar toch.

Gisteren kwam er in de boekenafdeling van de kringloop hippe jongen, die ik aanschoot om te vragen wat hij zocht. Boeken over oude weeftechnieken. Daar had ik hem niet op ingeschat. Hij bleek les te geven over textielkennis  op de Modeacademie. Niks nylon, mooie met de hand geweven stoffen vond hij geweldig. Ik heb sinds vijftien jaar alle afgeschreven boeken over textiel en mode zelf verzameld en ondertussen een hele bijzondere collectie opgebouwd. Hij mag binnenkort komen kijken en misschien wel wat boeken meenemen.

Nylon werd ontwikkeld als synthetische vervanger van zijde. Door schaarste aan zijden stoffen in de Tweede Wereldoorlog werden deze vervangen door nylonstoffen, onder andere in parachutes. Later werd nylon ook gebruikt als goedkope en lichtgewicht vervanger van metaal in apparaten, machines en werktuigen. (Wikipedia)

 

Read more

Robert Harris’Conclaaf was na twee lang avonden lezen en een treinrit uit. Heel spannend en leerzaam (ook kardinalen zijn ijdel, machtsbelust en wreed)  maar het haalde het niet bij De officier.  Ik was begonnen in Martin Gray Uit naam van al de mijnen, een klassieker uit de overlevingsliteratuur over de Tweede Wereldoorlog.  Ik heb er een avond in zitten lezen, maar besloten er toch niet in verder te gaan. Ik heb geen zin in de horror van de oorlog. Misschien beginnen sommige mensen zich al af te vragen  waar ik toch de tijd vandaan haal om zo veel te lezen. Heel eenvoudig, geen televisie kijken. Meestal gaan bij rond 10 uur s’avonds de boeken dicht en kijk ik nog wat televisie.

Wat heb ik nu op de plank liggen voor vanavond? Het boek  Zuivering Van Tom Lanoye. Ik ben een groot fan van Lanoye, diepzinnig, maar toch altijd licht omdat hij met zoveel humor schrijft. Ik las tot nu toe: Een slagerszoon met een brilletje, Kartonnen dozen,Gelukkige slaven (aanrader!) en Sprakeloos, over de dood van zijn moeder. Van een vriend die vaak naar het radioprogramma Nooit meer slapen luistert kreeg ik nog de tip dat er een nieuwe boek van Miguel Bulnes is verschenen met de titel Reconquista, waar ik als voormalig Hispanist wel interesse in heb. Het gaat over de strijd tussen de christenen en mohammedanen in het middeleeuwse Spanje. Waarover ik ook net uitgebreid heb gelezen in de het boek van Frankopan De zijderoute.

 

Read more