Ik heb ze vaak gesproken in de bibliotheek, de aanhangers van de Bhagwan beweging en de boeken worden nog steeds gelezen. Ik weet via via (rationele mensen) dat een blinde vrouw naar Puna in India (waar de originele ashram stond) ging om aan de voeten van Sri Rajneesh te zitten en dat er vlinders vanuit zijn handen opvlogen en dat deze vrouw jarenlang veel beter kon zien. Maar ik weet er verder eigenlijk niet zo veel van. Ik las gisteren in de Volkskrant dat er een nieuwe originele Netflix serie was over de Bhagwan met de titel Wild, Wild Country. Kwaliteit verzekerd als het een originele Netflix serie is, dus ik sloeg Annihilation (zie vorige blog)  over om aan deze serie te beginnen.

In het artikel staat dat het een epos is over een mislukte utopie, een ongelooflijke geschiedenis, een verbijsterend drama, over het ontsporen van mensen die de macht krijgen over anderen. Alle hoofdrolspelers van die tijd komen aan het woord (er is heel veel archiefmateriaal) en dat maakt deze documentaire in zes delen uniek. Regelmatig betrap je jezelf op het feit dat je iemand gelijk gaat geven die geen gelijk mag/kan hebben.  Wat te denken van het beleid om 6000 daklozen die werden aangevoerd om de macht in de staat Oregon over te nemen door middel van hun stemmen. Die vervolgens massaal werden gedrogeerd met Haldol omdat er chaos ontstond in de ranch (er zaten veel verwarde mensen en alcoholisten tussen). Maar het gaat ook vooral over de Bill of Rights, de vrijheden die de Amerikaanse grondwet garandeert. Er wordt je nergens een mening opgedrongen. net als je denkt ja, dat is redelijk, komt er iemand tegenover te staan die het tegenovergestelde beweet wat net zo redelijk is.  Volgens Mark Moorman, de serie van het jaar. Ik moet hem gelijk geven.

Het regent, ik heb geen afspraken, ik denk dat ik direct door ga (overdag Netflix kijken is nog steeds taboe).