Op mijn lijstje van 100 beste boeken staat ook het boek van Wally Lamb, ik kwow this much is true, vertaald als Vergeef me. Een boek met heel veel thema’s (schizofrenie, acceptatie, zoektocht naar een vader) dat heel veel losmaakte bij veel lezers. Kijk maar eens naar alle reacties. Ik kom het nog steeds vaak tegen als ik de kisten met boeken moet verwerken en probeer het altijd aan iemand te slijten. In de VPRO-gids van deze week las ik dat het boek nu eindelijk verfilmd is door de regisseur Mark Ruffalo. Jammer genoeg komt hij uit op Videoland. Ik zou er bijna een abonnement op nemen om deze film te zien. Maar ik vind wel een manier of ik moet gewoon even wachten tot ik hem kan lenen in de bibliotheek.

Verder ga ik ook kijken naar Frank Lammers in de rol van Marx, ook een tip van de VPRO-gids. Deze voorstelling die niet door kon gaan vanwege Corona is nu te zien op de website hzt.nl/nieuws/…., de website van Het zuidelijk toneel. Deze voorstelling heeft alles te maken met de steeds maar groeiende kritiek op het neoliberalisme en de desastreuze gevolgen van het kapitalisme.

Als laatste tip in de gids, morgen is er een speciale aflevering van het programma De kennis van nu over virussen. Die ga ik toch bekijken, ondanks het feit dat ik was afgehaakt bij de serie Pandemic op Netflix. Ik denk dat ik gewoon was overvoerd door Coronanieuws. Toch wil ik af en toe wel wat dingen lezen of zien om op de hoogte te blijven, maar het gekrakeel van al die meningen schrikt me af en toe af. Je zoekt ook wat afleiding en wat anders dan de chaos om je heen. Dat heb ik het weekend gedaan met de serie Hollywood op Netflix. Alles in deze serie draait om de vraag of alles anders was gelopen als in de jaren veertig homo’s, vrouwen en zwarte mensen wel kansen hadden gehad. Ik heb vaak zitten glimlachen tijdens de serie. Het is visueel echt een feest maar toch uiteindelijk een sprookje. Maar dat is Hollywood altijd geweest. De serie is entertainment, maar wel van het hoogste niveau, een aanrader.

Ik ben altijd jaloers geweest op mijn moeder die ontzettend goed kon naaien, breien en borduren. Dat laatste deed ze trouwens bijna nooit want het kleren maken ging voor, borduren deed je voor de lol. Mijn vader was meer van de boeken en had letterlijk twee linker handen. De meeste kinderen hebben de onhandigheid van hun vader geërfd. Omdat ik de laatste tijd veel meer tijd heb en steeds meer lees kom ik erachter dat het ondoenlijk is meer dan een aantal uren per dag te lezen (ik heb vrienden die kunnen acht uur per dag lezen!!). Behalve kranten en tijdschriften die vaak al twee uur per dag vragen lees ik niet meer dan twee uur in boeken. Ik hoor het van veel mensen die graag meer zouden willen lezen, maar daar niet aan toe komen want te vermoeiend. In de zomer is dat niet zo erg want dan kan je lekker naar buiten, maar in de winter zal dat wel een probleem worden. Dus heb ik de laatste weken regelmatig gedacht….zal ik nou eindelijk eens beginnen met borduren. Vorige lees las ik in de krant een heel leuk stuk van Joyce Roodnat in de NRC, Kotsen met kruissteekjes. Daarin schrijft ze over het Tiny Prick Project van de Amerikaanse Diane Weyman. Ze begon met het borduren van de uitspraken van Trump op een borduurwerk. De eerste was ´I am a very stable genius’, geborduurd over een oud borduurwerk van haar grootmoeder. Dit werd opgepikt (ging viraal) en zijn honderden anderen ook bezig met het borduren van alle leugens op borduurwerken. Nu is het uitgegroeid tot een groepsproject.

Deze kunst werd opgepikt door #womensart, en er is nu een tentoonstelling. Een hele wand met allerlei borduurwerk met de meest krankzinnige uitspraken van Trump. Wat een prachtige manier om je frustraties van je af te ‘borduren’. Iedereen die dit ziet moet toch gaan nadenken over wat deze man te weeg heeft gebracht. Let vooral op de roze uitspraak links. Ik denk dat ik toch maar eens een poging ga doen om te borduren.

Maar ik blijf natuurlijk gewoon lekker lezen, want dat is toch mijn liefste hobby. Ik ben vergevorderd in Almudena Grandes, De patiënten van dokter Garcia, en verheug me nu al op Eugen Ruge, In tijden van afnemend licht. Een autobiografisch epos over drie generaties van een Duits-Russische familie tegen de achtergrond van de Duitse geschiedenis. Verder krijg ik morgen ook het boek van Nina Haratischwili, De kat en generaal. Een boek over de oorlog die Rusland uitvocht in Tsjetsjenie. Ik had van Nina Haratischwili al Het achte leven van Brida gelezen, vlak voordat ik vorig jaar (precies een jaar geleden) op vakantie ging naar Georgie. Op vakantie gaan zal er trouwens de komende tijd wel niet inzitten dus die boeken komen wel uit. Ik heb in drie jaar tijd na mijn pensioen zes reisjes gemaakt en dat zal waarschijnlijk nooit meer gebeuren, duurdere tickets, dichte grenzen…. onze jaarlijkse reis in november is ook niet zeker. Het blijven onzekere tijden.

Ik heb het weer altijd een leuk onderwerp gevonden om over te praten. Ik weet ook heel vaak van jaren geleden wat voor weer het was in bepaalde jaargetijden. Heb in een grijs verleden nog een jaar geografie gestudeerd, maar het was een te technische studie. Maar de interesse is wel altijd gebleven. Ik had in de bibliotheek een boek waar ik helemaal weg was van was, Jan Buisman, Duizend jaar weer, wind en water in de lage landen. Vanaf het jaar 763 kun je bijna op de dag nauwkeurig bekijken wat het weer was door research in alle bronnen die Jan Buisman kon vinden. Er zouden 8 delen verschijnen, maar de teller staat nu op zeven.

Toen de grote destructie begon in de bibliotheek na de fusie in 2008 van een aantal bibliotheek rond Alkmaar moest alles er aan geloven “want binnen 10 jaar gaat alles allemaal digitaal zijn”. Dat betekende ontmanteling van de muziekbibliotheek (bladmuziek), de wetboekencollectie, de kunstcollectie, de naslagcollectie en nog veel meer. Ik heb in die periode stad en land afgebeld om boeken te behoeden voor vernietiging. Dat lukte aardig voor de bladmuziek, maar voor andere collecties veel minder. Een boek waar ik spijt van heb dat ik het niet zelf heb gehouden is het boek van Jan Buisman. Het archief dat ik benaderde had het boek al in de collectie, uiteraard, en ik nam het mee en verkocht het aan een liefhebber op de rommelmarkt. Wist ik in ieder geval dat het niet de papiermolen in ging.

Recentelijk heb ik een boek op mijn verlanglijst gezet van Jenny Offill dat ik tegenkwam in een artikel van Joost de Vries in de Groene Amsterdammer. Het ging om het boek Weersverwachtingen. Daarin beantwoordt een bibliothecaresse brieven van ‘klimaatangstigen’ en ‘eindtijddenkers’.

In het artikel van Joost de Vries gaat het over klimaatcrisis en hoe dat grote onderwerp bijna geen rol speelt in romans. Amitav Ghosh besprak dat probleem in zijn essay The great derangment een jaar geleden, “..de klimaatcrisis is een crisis van de cultuur en dus van de verbeelding”. De paar boeken waar het klimaat een rol in speelt, de zogenaamde cli-fi, Margaret Atwood’s de MaddAddam-trilogie, Cormac McCarthy, The road, en Richard Powers, The overstory, gaan allemaal over het individu dat overleeft, terwijl Ghosh de klimaatcrisis ziet als een collectief probleem.

Het boek van Jenny Offill vangt volgens een recensent ‘iets essentieels in onze huidige gesteldheid, een soort pre-traumatische stress veroorzaakt door wat we weten en wat we niet weten’. Volgens de Vries is dit boek vooral een boek over het NU, ‘omdat het laat zien hoe moeilijk we ons het STRAKS kunnen voorstellen. Dat gebrek aan die verbeelding van de toekomst, zoals Ghosh al aanwees, is wat ons zo verlamt.’ En die oproep doet Ghosh in dit essay aan schrijvers, probeer het ondenkbare te denken want politici zullen dat niet doen. Ik kan bijna niet wachten om met het boek te beginnen. Ik kon het nog niet reserveren (sprinterboek?) en heb het daarom maar op mijn verlanglijstje gezet. Ik bedacht ineens ook dat Barbara Kingsolver waar ik een enorme fan van ben door haar boek De gifhouten bijbel, al in 2012 een cli-fi boek schreef, namelijk Vluchtgedrag. Op de site van Goodreads staan trouwens veel meer titels die misschien maar eens vertaald moeten worden. Het Nederlandse taalgebied komt er maar karig vanaf.

Max en Mischa uit, Client E. Busken uit en nu kan ik eindelijk aan het nieuwe boek van Almuneda Grandes, De patiënten van dokter Garcia, beginnen. Grandes is specialist in het reconstrueren van de wonden die de Spaanse burgeroorlog (1936-1939) nog steeds speelt in het huidige Spanje. Zij schreef al eerder, De vijand van mijn vader en Ijzig hart, twee delen uit een serie van zes die Grandes voor ogen stonden. Omdat ik toch al door mijn studie Spaans redelijk wat af weet van de Spaansen geschiedenis zijn de boeken van Grandes altijd interessant omdat ze zo gedetailleerd zijn in de menselijke drama’s van de grote lijnen van de geschiedenis. Dit boek is ook weer lekker dik (ruim 800 pagina’s) dus we kunnen weer een paar weken vooruit.

Ik heb ook al weer een nieuw boek op mijn lijstje gezet uit de NRC boekenbijlage van Violet Moller. De zeven steden, een reis door duizend jaar geschiedenis: hoe ideeën uit de oudheid ons bereikten.

Violet Moller schetst de afgelegde route, langs zeven steden en over een periode van meer dan duizend jaar. We worden meegenomen naar het zesdeeeuwse Alexandrië en het negende-eeuwse Bagdad, naar het islamitische Cordoba en het katholieke Toledo, naar Salerno’s middeleeuwse medische school en Palermo, de hoofdstad van Sicilië met een levendige mix van culturen, en uiteindelijk naar Venetië, waar de drukpersen geometrie mogelijk maakten en zorgden dat de enorme hoeveelheid geschriften over het sterrenstelsel en de geneeskunde nog beter konden worden verspreid. Haar duizelingwekkende reisverslag geeft een genuanceerd en dynamisch beeld vanons gemeenschappelijke intellectuele erfgoed.

Binnenkort krijg ik ook het nieuwe boek van Nina Haratischwili, De kat en de generaal van mijn zus.

Ik had deze week weer een heel stapeltje briefjes verzameld. Een selectie. In de NRC-boekenbijlage kwam ik een boek tegen van de psychoanalyticus Adam Phillips Attention Seeking. Een paar zinnen in de recensie troffen me;.. ..ik denk dat we allemaal gestoord worden van het kapitalisme… en de definitie van het kapitalisme, je moet steeds slimmer worden in het uitbuiten van andere mensen. Dit lijkt me een boek voor alle beleidsmakers die nu beslissingen moeten nemen over de reset van de economie waar velen naar snakken.

Een ander interessant boek werd besproken in De groene Amsterdammer, in een artikel van de schrijver Joost de Vries over boeken die het niets doen als onderwerp hebben. De Japanse klassieker uit de14e eeuw van Yoshido Kenko, De kunst van het nietsdoen, met 243 losse lemma’s, zou ik graag eens lezen. Een uitspraak uit het artikel sprak me bijzonder aan: Niets bindt me nog aan het aardse. Het enige dat me niet loslaat is de aanblik van de lucht. Dat lijkt me een uitspraak die voor heel veel mensen opgaat. Hij gaat denk ik (of zal opgaan) op een bepaalde manier zeker op voor mezelf. Ik heb de afgelopen weken zo genoten van de prachtige bomen in bloei tegen een strakblauwe hemel. En dat geldt voor veel mensen.

In de lijst van boeken over pandemieën kan het boek van Emily St.John Mandel, Station Elf, toegevoegd worden. Dit boek stond in VPRO-gids, aanbevolen boeken.

Een ander Japans boek zet ik ook op mijn verlanglijst. De recensie stond in de NRC van 13 maart en is van Junpei Gomikawa, Menselijke voorwaarden. Een boek over de strijd tussen Japan en Rusland in WO2 In Mantsjoerije. De pacifistische hoofdpersoon verandert door omstandigheden in een brute killer.

Verder ben ik nu al een paar weken bezig in Max, Mischa en het tet-offensief, van Johan Harstad. Een fantastisch boek dat voor mij niet dik genoeg kan zijn (1200 pagina’s). Ik ga zeker zijn debuutboek Buzz Aldrin, waar ben je gebleven lezen.

Buzz Aldrin, waar ben je gebleven? gaat over onzichtbaarheid en de houdbaarheid van liefde, met het landschap van de Faeröer-eilanden als surrealistisch decor. Een boek dat je niet meer loslaat en dat je met zo veel mogelijk mensen wilt delen.

“Pakt je vanaf de eerste regel bij de lurven. Een hartveroverend avontuur, met een reusachtige verteller.’ Het Parool
“Zo liefdevol, zo lyrisch en humoristisch, zo taalgevoelig en coherent. In één woord perfect.’ Het Financieele Dagblad

Ik ben de afgelopen al diverse titels tegengekomen die massaal worden gelezen in deze coronacrisis, Camus, Saramago, Boccaccio. Ik zou er nog een paar titels aan toe willen voegen. Bijvoorbeeld Dino Buzatti, De komst van de tartaren. Een absurdistisch boek over de zinloosheid en doelloosheid van het leven.

Heeft een mens de moed om zelf zijn leven te bepalen?
De jonge luitenant Giovanni Drogo krijgt zijn eerste standplaats bij een garnizoen in een fort hoog in de bergen. Zijn leven ligt nog voor hem, een schitterende militaire carrière lonkt. Drogo raakt in de ban van het eentonige leven in het fort, dat uitkijkt op een uitgestrekte woestijn. Vandaaruit zullen de Tartaren hun aanval inzetten, is de verwachting. Maar komen ze ook?
Buzzati’s beschrijvingen van de vesting en het onherbergzame gebied zorgen voor een sprookjesachtige sfeer, die gaandeweg beklemmend wordt. Het leven in het fort staat voor het leven zelf, dat gebouwd is op wachten op het onbekende, op de illusie dat het leven een wezenlijk doel en dat de mens ooit zal ontsnappen aan de sleur en de routine die hem hebben betoverd.

Ik heb de me afgelopen weken even afgesloten van het bombardement van de coronacrisis met het boek dat ik vorige week dat ik vorige week in huis heb gehaald, Johan Harstad, Max, Mischa & het tet-offensief. Ik ben nu al blij dat het 1200 pagina’s heeft, wat een geweldig rijk boek. Ik begrijp Cajot, de Belgische boeihandelaar wel als hij zegt dat hij het boek niet wil uitlezen, want dan moet hij afscheid nemen van de hoofdpersoon. Die hoofdpersoon zal uiteindelijk toneelregisseur worden. Als puber sluit hij zich aan bij het schooltoneel en zijn eerste grote rol is de hoofdpersoon Berenger, in het stuk Le rhinoceros van Eugene Ionesco. Een toneelstuk over individualiteit tegenover groepsdruk. Iedereen wordt verblind door de kracht en schoonheid van de neushoorn (symbool voor het fascisme in Duitsland) en wordt uiteindelijk een neushoorn, behalve Berenger. Ik kreeg weer beelden van mijn inspirerende Franse lerares die dit stuk behandelde. Ik vond het het heel inspireren en ben dat stuk nooit vergeten. Toen ik jaren later een agressietraining volgde op mijn werk moest ik doodstil blijven staan als een acteur vlak voor mijn gezicht me uit begon te maken voor alles wat mooi en lelijk is. Ik vond dat toen te ver gaan en duwde hem weg en begon hem op zijn nummer te zetten. Alle andere collega’s bleven doodstil staan. Ik had het niet goed gedaan volgens de docent, er was maar een collega die toen voor me op kwam en het een veel natuurlijker reactie vond. In het boek van Harstad krijgt Max de hoofdrol van Berenger omdat hij een onzinnige oefening van de regisseur om dagenlang als een dier rond te kruipen weigert op te volgen.

Voordat ik met pensioen ging hoorde ik al van mensen die mij voor waren gegaan dat als ze eenmaal tijd hadden alles zouden (her)lezen waar ze in hun werkende leven geen tijd voor hadden gehad. Ik was de eerste jaren nog druk, maar besloot dat als ik ik iets wilde herlezen, dat het hele werk van Albert Camus zou zijn. Dus ik nam in de loop van het afgelopen jaar De pest, De vreemdeling, De eerste man en De mythe van Sysiphus mee uit mijn eigen kleine boekwinkeltje. Mij sprak vooral zijn absurdisme aan en zijn meer fysieke benadering van het leven (tegenover Sartre die een meer intellectuele benadering heeft).

Het was er nog steeds niet van gekomen, maar ik sloeg net de nieuwe Groene Amsterdammer open en las in het eerste artikel iets over dit boek van Camus, dat volgens de auteur optimistisch zou eindigen. Nu ga ik het zeker lezen, want ja net als iedereen ga ik nu echt veel meer lezen dan ik in jaren heb gedaan. Het schijnt dat er gouden tijden zijn aangebroken voor de boekhandels. Jammer dat de bibliotheken (voor veel mensen een eerste levensbehoefte) wel dicht moeten, maar ik had net op tijd zaterdag nog een prachtig boek ingeslagen. Van Valeria Luiselli, Archief van de verloren kinderen. Een schitterend boek. Dit zegt bol.com……

Verslag van een roadtrip van een Amerikaans gezin – twee geluidsdocumentairemakers met ieder een kind uit een vorige relatie – van New York naar het Apachegebied op de grens van Arizona-Mexico. Hij wil een documentaire maken over de geschiedenis van de Apaches. Zij (de verteller) is bezig met een documentaire over de vele illegale asielzoekerskinderen die in de VS verdwijnen (verloren kinderen). Hun huwelijk loopt op zijn einde en ook hun eigen kinderen (jongen van tien, meisje van vijf) voelen zich verloren. Wat gaat er gebeuren aan het einde van de reis? In het slotstuk neemt de jongen de vertellersrol over. Diepgravende, complexe, meervoudig gelaagde roman waarin persoonlijke, actueel-politieke en cultuurhistorische aspecten mooi met elkaar verweven zijn. Deze genre-overschrijdende roman geeft een schat aan informatie over Amerika toen en nu, een schrijnend beeld van de Amerikaanse migratiepolitiek én van een uiteenvallend huwelijk. Daarnaast geeft het een mooi, levensecht portret van twee kinderen. Fascinerend, origineel en actueel. De Mexicaanse auteur (1983) woont in de V.S. en won al vele prijzen met haar werk.

Toch nog even over de angstaanjagende tijden die we nu doormaken. Ik heb meteen structuur aangebracht in mijn dagen toen zondag bekend werd dat we over moesten gaan op social distancing. Dat betekent, dagelijks anderhalf uur fietsen of wandelen, elke dag half uur yoga-oefeningen, een uurtje huishouden (grote schoonmaak), bellen naar eenzame mensen, kranten en boeken lezen enz. Ik denk dat de meeste mensen zich wel redelijk kunnen vermaken, maar de lol zal er denk ik wel snel af zijn. Je begint toch al allerlei dingen te missen. Wandelen met anderhalve meter afstand voelt toch heel raar aan. Buiten blijven staan als je iemand ophaalt voor de wandeling, het moet nog allemaal erg wennen. Ik zeg steeds dat we ook oog moeten houden voor geestelijke gezondheid. Misschien zullen er mensen overlijden in mijn omgeving, veel vrienden vallen in de risicogroep, maar ik probeer daar niet al te veel bij stil te staan, anders word ik te somber. De laatste dagen denk ik heel vaak aan de woorden van mijn vader als hij het over de jaren dertig had, toen de grote depressie om zich heen greep. Hij zei altijd dat de Great Depression erger was dan de oorlog die daarop volgde. De mensen waren somber, wanhopig, alle levensvreugde was verdwenen. Daar moeten we met zijn allen voor waken. Moet ik trouwens meteen denken aan het boek van John Steinbeck over de Great Depression, The grapes of wrath (Druiven der gramschap), wat destijds een enorme indruk op me maakte.

Tijdens mijn werk bij RTVNH heb ik zelden slechte ervaringen gehad met schrijvers die ik moest interviewen. Integendeel, veel positieve ervaringen met mensen die niet buiten hun schoenen van belangrijkheid gingen lopen. Met stip op 1 staat Arthur Japin; wat een ontzettende sympathieke, empathische man. Jij doet jouw werk en ik het mijne, dat fijne gevoel dat je moet hebben om je op je gemak te voelen. Jan Terlouw herinner ik me ook (die was nog zenuwachtiger dan ik) en Kees van Beijnum (zou je niet redactioneel werk voor me kunnen doen), Simone van der Vlugt, Loes den Hollander, ach het zijn er echt heel veel geweest. Maar er waren een paar vervelende ervaringen. Het contact met Joost Zwagerman was er daar een van. Hij wilde geld voor het interview, iets wat we nooit deden. De schrijver krijgt gratis publiciteit en daar moet hij/zij het mee doen. Er volgde wat vervelende mails heen en weer en uiteindelijk ging het interview niet door. Waarschijnlijk was hij toen al zo beroemd dat hij dacht het zonder de lokale zenders af kon. Een paar jaar later zou er in bibliotheek Alkmaar een Joost Zwagerman stoel worden gedoopt, waar hij tegen betaling van 2000 euro een half uur een lezing zou geven. Ik was fel tegen, een absurd bedrag, dat konden we in tijden van schaarste wel anders gebruiken. Aan al deze dingen moest ik ineens weer denken toen afgelopen week het boek van Arielle Veerman, De langste adem, een leven met Joost Zwagerman verscheen. Ik had het over het boek met een vriendin die ook schrijft over een nare scheiding. Ze wilde het boek graag lezen, ik kocht het voor haar, een dag later had ze het uit, bracht het bij mij en daarna had ik het in een dag uit.

Ik had Veerman al gezien bij Op1 en vond haar sympathiek en integer overkomen. Wat ik nu ook weet is dat ze verdomd goed kan schrijven. Ze heeft hele mooie beelden om gecompliceerde gevoelens onder woorden te brengen en het is absoluut geen rancuneus boek van een gefrustreerde vrouw. Ze wilde alleen de karaktermoord die haar ex-man op haar pleegde rechtzetten. Zoals de zelf zegt een cri de coeur is om ook het schuldgevoel waar hij haar mee heeft opgezadeld, van zich af te werpen. Maar wat mij natuurlijk vooral opviel was zijn omgang met geld. Ik geloof echt alles wat ze daarover schreef en dat is niet fraai. Verder is het vooral een boek van een dominante persoonlijkheid die niemand naast zich veelde. En waar zij uiteindelijk niet meer tegen kon. Het meten met dubbele maten, overspel van mij hoort bij mijn kunstenaarschap, maar de vrouw krijgt heftige verwijten als zij overspel pleegt. Ik moest ook meteen denken aan de film die ik afgelopen week zag, De beentjes van Sint Hildegard. Ook als thema een verstikkende relatie waarin de man zo doodgedrukt wordt door zijn vrouw dat hij niet anders kan dan zich voor dement voor te doen. Ik moest meteen denken aan Dimitri Verhulst’s De laatkomer, waarin een man ook dementie voorwendt om te ontkomen aan een twistzieke vrouw). Prachtige film over een loodzwaar thema, luchtig gebracht. Het gaf veel stof tot nadenken. Net als het boek van Veerman. Er komen veel observaties aan de orde over opvoeding, zelfmoord, kunst, niet te uitgebreid, maar boeiend genoeg om te bedenken dat ze best nog eens een boek zou kunnen schrijven.