Boekentips

Ik las een interessant artikel in de Volkskrant van afgelopen zaterdag over het boek van Vlaamse filosoof Marc De Kesel, Het Munchhausen-paradigma. Het boek breekt een lans voor de verguisde psychoanalytische theorieën van Freud en Lacan (ik wist niet dat verzekeringen psychiatrie niet meer vergoeden). Psychoanalyse gaat volgens De Kesel over de altijd in zijn lust gefrustreerde mens, die zich van alles inbeeldt. Onze oververhitte beeldcultuur heeft een theorie nodig die verbeelding en fantasie ernstig nemen. Nou, daar kan ik het van harte mee eens zijn. Ik las vanochtend nog een artikel van een journaliste die op basis van een influencer (!!), een bekende vlogger, een huisje had geboekt dat toch een beetje minder idyllisch uitpakte dan ze op basis van de beelden had bedacht. Ik volg gelukkig als persoon uit een ander tijdperk geen enkele influencer. De Kesel geeft verschillende verklaringen waarom de psychoanalyse in diskrediet is geraakt. Omdat het ongemakkelijke dingen naar voren brengt, maar ook omdat we in een tijd leven waarin steeds meer traceerbaar en oplosbaar lijkt te zijn, met dank aan de hersenwetenschappen.

Het brein is geen stevig in ons zelf verankert iets. Het zelf is volgens hem verbeeld, verzonnen en geeft daarmee een zelfde beeld als het boeddhisme. De titel van het boek refereert aan baron Von Munchhausen die zichzelf uit de modder trekt als hij vast komt te zitten met zijn paard. Het punt van waaruit Von Munchhausen zichzelf omhoog trekt is bij De Kesel het fundament van onze identiteit (snap ik dat wel??). Gevorderde psychoanalytici weten dat identiteit niets anders is dan ‘verlangen naar identiteit’, zoals het lustwezen mens constant naar van alles en nog wat verlangt. Volgens Lacan is onze identiteit iets dat buiten onszelf ligt, we kijken voor dat identiteitsidee verlangend om ons heen, we spiegelen ons niet alles aan anderen, we zijn die spiegeling.

Doordat de Franse revolutie het begrip gelijkheid heeft verspreid zijn er geen grenzen en muren meer zoals vroeger (kerk, adel, standen) en daarom vluchten veel mensen in identiteitspolitiek.Hij verklaart in zijn boek ook de opkomst van autoritaire leiders als Trump. De overgave aan een charismatische leider levert genot, waardoor je je tijdelijk van alle tekorten verlost voelt. Overgave en genot hebben meer met elkaar gemeen dan dan overgave en zelfbehoud, ook gemeengoed buiten de psychoanalyse. “Het giftprincipe (genot) staat haaks op het zelfbehoudprincipe”.

Als laatste aspect van het herwaardering van de psychoanalyse wordt door De Kesel genoemd dat deze bij uitstek een pleidooi is voor democratie. Er bestaat niet zoiets als een stevige identiteit, een stevige volkswil. Wilders en Baudet moeten dit boek in ieder geval lezen. Zogenaamde onverdeelde landen zijn altijd ondemocratisch. Volgens De Kesel is datgene wat een democratie doet functioneren niet zozeer haar onverdeelde eigenheid als wel haar permanente toestand van verdeeldheid. In de democratie wordt de ‘volkswil’als het ware permanent opgeschort . Waar de eigenheidspretentie is opgeheven, kan de identitaire haat worden gekanaliseerd zonder dat het tot fysiek geweld komt. . De democratie leidt de haat in formele banen, stelt regels op zodat niemand zich de volheid van de macht – de volheid van de identiteit, maar ook de volheid van de haat- kan toe-eigenen. Dit boek moet ik maar eens gaan lezen denk ik.

Een andere fantastische Belgische psychiater waar ik een boek van heb gelezen is het boek Borderline times, het einde van de normaliteit van Dirk De Wachter. Hierin schetst hij borderline als een maatschappelijk ziektebeeld. Borderline is de meest gesteld diagnose in de psychiatrie. Psychiatrie is de spiegel van de wereld waarin wij leven.

Read more

Ik heb het al een tijdje niet over Netflix gehad, terwijl die dienst toch langzamerhand een vast onderdeel in mijn leven is geworden. De afgelopen maanden heb ik weer de meest boeiende dingen gezien die ik niet graag gemist zou hebben. Een greep uit de afgelopen maanden, The last Tsars, over de ondergang na driehonderd jaar dynastie, van de familie Romanov. Ook hier net als in de serie The Roman Empire, een afwisseling van biografische elementen door historici en dramascenes. Rode draad is de claim van een jonge vrouw dat zij de jonge Anatasia is die aan het bloedbad zou zijn ontkomen (en waarvan het lichaam nooit is gevonden). Wat vooral heel duidelijk naar voren komt is de rol van Raspoetin. Zonder Raspoetin zou de geschiedenis een andere wending hebben gehad. Tsar Nicolaas II was star en wilde geen hervormingen, maar er waren genoeg weldenkenden die hem de goede richting uit hadden kunnen sturen. Omdat zijn vrouw volledig onder de invloed kwam van Raspoetin, ging ook de keizer mee met alle desastreuze adviezen van raspoetin.

De andere tip is een geweldige documentaire over het schandaal rondom Cambridge Analytica. Rode draad in deze documentaire is universitair docent David Carroll, die een proces aanspant tegen Cambridge Analytica om zijn data terug te krijgen (of in te zien) die het bedrijf gebruikt om mensen te “profileren”. De kritiek op de documentaire is het deze zich te veel focust op het bedrijf CA en Facebook en dat de onderliggende problematiek van het surveillancekapitalisme niet wordt aangekaart. Maar dat vind ik een te makkelijke kritiek. Deze documentaire zal bijdragen aan een groter bewustzijn en aanzetten tot actie. Het commentaar dat hier helemaal niets tegen te doen is en dat we alles maar lijdzaam over ons heen moeten laten komen lijkt me te fatalistisch. Andere rode draad is de figuur Carole Cadwalladr, die aan het einde van de documentaire een oproep doet aan de techgiganten om hun verantwoordelijkheid te nemen.

Afgelopen week ben ik eindelijk begonnen aan de populaire serie La casa de papel. Alhoewel ik het leuk vind om het Spaans te volgen, moet ik bekennen dat ik de serie heel vreemd vind. Een rechercheur die zomaar wegloopt bij de grootste gijzeling van de eeuw, die niet in de gaten heeft dat er iets vreemds met haar moeder aan de hand is (dement). Las net dat er al een derde en zelfs een vierde serie komt, maar ik ben nog niet helemaal overtuigd. Ik kreeg voornamelijk de indruk dat een aantal acteurs aan het werk moesten zien te komen en dat ze wilden laten zien dat Spanje ook spannende series kan maken.

Read more

Ik werd er op mijn werk een beetje om uitgelachen, de vele briefjes die op mijn bureau lagen. Ik maakte er duizenden. Daar schreef ik een idee op, of iets wat ik had gelezen wat ik wilde onthouden, of boekentips uit de krant. Ik doe dat nog steeds. Uit de oogst van afgelopen maanden kwam ik deze tegen: “Iedere religieuze, morele, economische, etnische of andere tegenstelling verandert in een politieke, wanneer ze sterk genoeg is om de mensen effectief als vriend en vijand te groeperen. Ja, hoe meer men van het eigen volk, de mensheid of een ideaal houdt, hoe groter de neiging vermeende of echte vijanden van het eigen volk, de mensheid of het ideaal te haten en te bestrijden. Deze uitspraak staat in het boek van Carl Schmitt Het begrip politiek. Dit boek werd besproken in de Volkskrant van mei omdat het boek opnieuw werd uitgegeven. Schmitt wilde de politiek afschaffen omdat die bestaat bij de gratie van een vijand en dus een mogelijkheid van conflict in zich heeft. Liberale krachten willen politiek vervangen door economische concurrentie en ethische discussies. Maar daardoor zullen oorlogen (die hij onvermijdelijk achtte) alleen maar onbeheersbaarder en onmenselijker worden. Volgens Grunberg moet je juist als je het niet met Schmitt eens bent dat boek lezen. Misschien dat ik het ga lezen.

Op een ander briefje kwam ik het boek tegen dat Hans Achterhuis over Coetzee heeft geschreven, Coetzee, een filosofisch leesavontuur. Omdat ik nogal wat boeken van Coetzee heb gelezen zet ik dat ook op mijn wensenlijst.

Het boek dat ik net heb besteld bij de bibliotheek en dat ook op een briefje stond was van Michael Ondaatje, Blindganger. De recensie in de Volkskrant was al van april en de reacties op het boek zijn allemaal lovend. Ondaatje is natuurlijk beroemd geworden door De Engelse patiënt, een boek dat ook verfilmd is. De film heb ik gezien, het boek de afgelopen jaren tientallen keren in mijn handen gehad, maar nooit gelezen. Eerst maar eens Blindganger.

En nog even terugkomend op die briefjes. Ik schreef ooit een blog naar aanleiding van het feit dat er op het werk een “clean desk policy” werd ingevoerd. Ik heb nooit een volledig leeg bureau gehouden. Ik wil iets achterlaten waar ik de volgende dag mee verder kan. Ik heb daar toen flink de draak mee gestoken omdat uit de literatuur blijkt dat lege bureaus dodelijk zijn voor de creativiteit. Maar dat beleid had natuurlijk een achterliggende reden. Door bezuinigingen moesten meer mensen met minder bureaus werken. Daardoor mocht je niets achterlaten op je bureau omdat dat bureau direct weer voor een andere ,medewerker beschikbaar moest zijn. Die tijd ligt nu twee jaar achter me. Overal vind ik mijn briefjes terug en ze zijn altijd weer een inspiratiebron.

Read more

Het kan geen toeval zijn, ik heb al weer een nieuw baantje in de boeken. Afgelopen donderdag was ik in de kringloopwinkel Dorcas in Heiloo en werd ik aan de kassa aangesproken door een medewerker. Die vroeg of ik misschien bij de boeken wilde komen werken (ik had de week daarvoor al aangegeven dat ik misschien beschikbaar kwam) want er was plotseling iemand weg gegaan. Ik had een gesprek met de bedrijfsleider en had meteen zin om te beginnen. De winkel is een stuk kleiner dan die waarin ik werkte bij de Kook, maar genereert een omzet van 20% op de winkel. Ik heb ook al kennis gemaakt met andere collega’s en kreeg de indruk dat er een hele fijne, ontspannen sfeer hing. Zoals de bedrijfsleider vertelde; zodra ik ruis vermoed grijp ik in. En nu ga ik ineens dinsdag naar Heiloo in plaats van naar Alkmaar. Dorcas Heiloo bestaat pas 9 jaar maar heeft een goede reputatie opgebouwd bij alle kringloopliefhebbers. Een goede boekencollectie (wel wat aan de dure kant), betaalbare kleding en een schone winkel. Ze zijn drie dagen per week open van 10 tot 3 uur en ik hoop dat als het erg leuk is, ik er misschien wel twee diensten kan draaien.

En nog een hele grote stap die ik vandaag heb gedaan, ik ben voor het eerst naar de sportschool gegaan. Ik heb me net ingeschreven en heb van 5 tot 6 uur mijn eerste les onder begeleiding. Dynamic fit zit drie minuten van mijn huis op het bedrijventerrein richting Bergen. Ik ben al twee jaar van plan om te gaan en elke keer stelde ik het uit: eerst mijn frozen shoulder beter, eerst mijn moeder dood, eerst de zomer voorbij. Mijn zoon wees me op het feit dat er volgend jaar ook weer een zomer is en dat ik nou gewoon maar eens moet gaan (de andere twee redenen om niet te gaan zijn vervallen). Ik had van een collega hele goede referenties over deze sportschool en elke keer als ik haar voorbij zie fietsen richting sportschool voelde ik me schuldig, absurd eigenlijk.

Verder heb ik deze week lekker veel kranten gelezen, het boek The game van Baricco uitgelezen en ben ik weer eens in het werk van Albert Camus begonnen. Die schrijver had toen ik jong was diepe indruk op me gemaakt en ik had zin om dat weer eens te herlezen. De bekendste titels als De mythe van Sisyphus, De mens in opstand, De vreemdeling, De eerste man, maar ook boeken OVER Camus die ik de afgelopen maanden tegen kwam, Hans Achterhuis, Camus: de moed om mens te zijn en F.O. van Gennep, Albert Camus, een studie van zijn ethische denken.

Read more

Afgelopen maandag heb ik opgezegd bij de boekwinkel van de kringloop waar ik al weer bijna twee jaar werk. Oorzaak is zoals altijd “incompati bilite des humeurs”. Drie maanden geleden ging onze coördinator, die ons altijd de vrije hand gaf ik alles naar een andere plek en kwam er een nieuwe coördinator. Vanaf dat moment kwamen er regels die er voorheen niet waren, werd er geen overleg meer gepleegd over allerlei veranderingen en veranderde de sfeer. Omdat ik twee jaar geleden werd aangenomen vanwege mijn achtergrond en ervaring op het boekenvak kan ik daar niet mee leven. Er wordt nog naar een oplossing gezocht zodat de situatie weer leefbaar wordt en die wacht ik nu maar af. Ondertussen kan ik lekker een beetje freewheelen en van de zomer genieten. Jammer is het wel want ik had het er een tijd lang erg naar mijn zin.

Ondertussen ga ik naar ander werk zoeken waar ik in het najaar aan kan gaan beginnen. Ik had in het laatste jaar van mijn loopbaan een lijst gemaakt van alle bedrijven waar ik door gevraagd was om na mijn pensioen vrijwilligerswerk te doen o.a. Wisselwerk (ondersteuning bij computerzaken voor digibete ouderen), de Terre des hommes winkel, De Vleugels (zorgcentrum), Hoofdzaak van de GGZ, de boekwinkel van de Abdij van Egmond, Dreamcatchers (inmiddels opgeheven) en nog zo wat. Ik zal wel zien hoe het loopt.

Ik heb nu lekker veel tijd om te lezen en dat heb ik de afgelopen dagen dan ook gedaan. Ik ben bijna klaar met Alessandro Baricco’s The game. Heel interessant om te lezen. Hij geeft een overzicht van veertig jaar ontwikkelingen op computer gebied; na de klassieke periode (voortgekomen uit een groepje hippies tegen de weerzin tegen de vernietigingen in de twintigste eeuw), de kolonisatie (onderuit halen van de oude elites door platforms te creëren die geen tussenstap vereisten) en daarna als laatste The game, een andere mens, een andere wereld, iedereen heeft altijd en overal toegang toe op de manier waarop je een spel speelt…zoiets. Iedereen zou het boek eigenlijk moeten lezen. Het is behoorlijk zware kost af en toe en ik kan het lang niet altijd volgen, maar het zet je wel aan het denken. Net zoals de Chinese muur geen barbaren kon tegenhouden, kunnen wij deze ontwikkelingen tegen houden en moeten wij ons er mee zien te verhouden. Baricco zag veel mensen om zich heen afhaken, wat voor hem een van de redenen was om dit boek te schrijven.

Read more

Afgelopen dagen zat ik een aantal uren in het boek De onbewoonbare aarde van David Wallace-Wells te lezen. Op de achterflap staat “Als we niet willen dat onze kleinkinderen ons vervloeken, dan moeten we allemaal dit boek lezen”. Het eerste hoofdstuk heet hittesterfte. Afgelopen week werd de noodklok geluid in Frankrijk en Spanje, er werden temperaturen gemeten van bijna 45 graden, daarbij waren een aantal doden gevallen. Wat Wallace-Wells in de inleiding schrijft is dat door kettingreacties alle processen nog veel sneller zullen gaan dan werd aangenomen. Een angstaanjagend idee. In het hoofdstuk ‘Ethiek aan het eind van de wereld’ lees ik over Guy McPherson, een voormalig milieubioloog die zich heeft teruggetrokken in het oerwoud van Belize (waar ik ooit ben geweest en geweldige avonturen heb beleefd) en van daar uit lezingen geeft over ‘near-term human extinction’ (NTHE). Hij vertelde Wallace-Wells dat de mensheid binnen tien jaar zal zijn uitgestorven. De schrijver bekijkt deze onheilsprofeet niet als de zoveelste gek die zich terugtrekt, maar vindt zijn milieu-apocalyps best geloofwaardig klinken. Ik lees voor het eerste nieuwe woorden als klimaatesoterica (met in de voorhoede ene McLemore en McPherson). De meest vooraanstaande van deze nieuwe klimaatgnostici is de Britse auteur Paul Kingsnorth, medeoprichter en woordvoerder van het Dark Mountain Project. Hij is de profeet voor alle mensen die zich afwenden van de beschaving en noemt zijn filosofie het ‘inhumanisme’, waarin de natuur weer centraal moet komen staan in plaats van de mens.

Maar een gevaar van de klimaatcatastrofe, denkt Wallce-Wells, is dat ecologisch nihilisme zich een weg kan vinden naar het consensusdenken van het klimaat. Hij spreekt me direct aan omdat ik ook van die sluimerende onlustgevoelens heb en me bij alle handelingen afvraag wat dat voor consequenties heeft. Terwijl ik al heel lang bezig ben met mijn ecologische voetafdruk. Online is er de opkomst van ‘ecofacisme’. Een beweging die bereid is alle middelen in te zetten om zich een zo groot mogelijk deel van de koek toe te eigenen. Wallace-Wells geeft een overzicht van alle groepen die zich inzetten om het probleem op te lossen. De praktijkgerichte technocraten die er van overtuigd zijn dat een catastrofale klimaatverandering alleen kan worden afgewend als de hele wereld zich mobiliseert, net zoals Amerika in de Tweede Wereldoorlog heeft gedaan (wat het IPCC al in 2018 heeft gezegd). Dan zijn er nog de milieutechnocraten, en degenen die echt een revolutie willen. En ondertussen verschijnen er steeds weer bloedstollende teksten over wat ons klimatologisch te wachten staat. Wallace-Wells schaart zijn eigen boek ook onder die categorie, want zoals hij zegt, hij is ook bang. En dan vooral ook bang wat die steeds verder uitdijende angst zal hebben op onze ethische impulsen naar onze medemensen, en wat voor beleid zal voortkomen uit die veranderende impulsen, is een van de meest diepgaande vragen waarvoor het klimaat de planeet die het omhult, stelt. Ondertussen doen politici veel te weinig en groeit de paniek over het milieu en ook de wanhoop. Er is nu het woord voor econihilisme of klimaatnihilisme (milieu-onverschilligheid van moderne consumenten). Bruno Latour noemt de dreiging van een razend milieu dat wordt gevoed door onachtzame politici, ‘een klimaatregime’. Nog een paar nieuwe woorden, klimaatfatalisme, ecocide en. menselijk futiliteitsdenken (voor optimistische milieubeschermers) . Als afsluiting stel de schrijver nog een laatste mogelijkheid, we kunnen ons geleidelijk aanpassen, door de klimaatellende te normaliseren in hetzelfde tempo als waarmee we die steeds sneller laten oplopen. Maar die woorden klinken na alles wat ik heb gelezen, heel hol en onecht. Het is heel heftig om het boek te lezen, hoe nu verder? Wat moet ik doen als burger, stoppen met vliegen, vlees eten. Misschien moet ik ook nog het boek van Maarten Boudry lezen, Waarom de wereld niet ten onder gaat.

Read more

Onze tweemaandelijkse boekenclub leverde weer een aantal interessante titels op. Niemand was echt blij met de keuze van Gjalt voor het boek van Nicolien Mizee, Moord op de moestuin. Ze kan wel schrijven, maar het boek was niet echt spannend, plot af en toe gezocht en nog wat andere kritiekpunten. Mooi waren wel de karakterbeschrijvingen. Houellebecq kan wel boeien en fantastisch schrijven, ondanks zijn inktzwarte wereldbeeld. De spiegel die hij ons voorhoudt kon niet iedereen bekoren.

De boeken die verder voorbij kwamen. Charles C. Mann, De tovenaar en de profeet. Volgens Cor een boek dat hem heeft weggeblazen.

Over veertig jaar zal de wereldbevolking de tien miljard bereiken. Dit gegeven legt volgens Mann twee radicaal verschillende typen mensen bloot – de profeten en de tovenaars. De profeten zijn de volgelingen van William Vogt, een van de grondleggers van de milieubeweging. Hij geloofde dat we meer consumeren dan de wereld produceert en zijn mantra was: Bespaar! De tovenaars zijn de erfgenamen van Norman Borlaug, grondlegger van de massaproductie van gewassen. Vernieuw! was zijn strijdkreet. Op toonaangevende wijze voorziet Mann deze twee standpunten van een historische context en weegt hij de mogelijkheden. Daarmee levert hij een onmisbare bijdrage aan de discussie over de toekomst van een steeds dichter bevolkte wereld.

Het boek van Ad Verbrugge, Het goede leven & de vrije markt, Roxane van Iperen ‘t Hooge nest, Daron Acemoglu en Peter A. Robinson, Why nations fail en Wolf Wondratschek, Zelfportret met Russische pianist.

Het volgende boek dat we gaan bespreken is van Alessandro Baricco, De game. We lazen ooit van hem, De barbaren. Een boeiend boek over het ontstaan van de massacultuur.

De digitale revolutie heeft onze manier van denken en leven voorgoed veranderd, op een manier die vergelijkbaar is met eerdere, cruciale transformaties in onze geschiedenis, zoals de verlichting, de romantiek en de renaissance. Maar lopen we niet het risico om onze menselijkheid te verliezen in dit digitale tijdperk? Waar en wanneer begon het digitale tijdperk en waarheen leidt het ons? Als een archeoloog onderzoekt de Italiaanse meesterverteller Alessandro Baricco de mijlpalen van deze revolutie – van de internetpioniers tot de uitvinder van de iPhone – in zijn kenmerkende toegankelijke en anekdotische stijl. Hij probeert antwoorden te vinden op deze vragen zonder angst te zaaien en zonder een waardeoordeel te vellen. Het resultaat is een scherpzinnig, bevlogen en uiteindelijk hoopvol boek over onze toekomst.

Ook nog voorbij kwam De oceaan van een zee, ook van Alessandro Baricco.

Read more

Vorige week donderdag waren de Europese verkiezingen. Op dezelfde dag kreeg kreeg ik ook het boek Moneyland; een zoektocht naar het verborgen geld van de superrijken en de multinationals van Oliver Bullough in handen. Bullough was twee weken daarvoor te gast bij Buitenhof. Ik was van plan om het boek een beetje door te bladeren en alleen het laatste hoofdstuk “Opstaan tegen Moneyland” grondig door te nemen, maar dat liep toch anders. Ik ben er in het weekend aan begonnen en kan niet meer stoppen. Iedereen zou dit boek moeten lezen om inzicht te krijgen in het financiële systeem van Moneyland. Bullough schrijft zo helder, zo meeslepend (hij weet ook cliffhangers te creëren) en dat vind ik knap voor een boek over economie.

Het eerste hoofdstuk gaat over de inrichting van het geldsysteem tot Brettonwoods. In dit systeem hadden de landen die de waarde van het geld hadden opgesteld en gegarandeerd ook recht op dat geld. Ze beperkten de rechten van geldbezitters in het belang van anderen. ” In Brettonwoods hadden de geallieerden, die wanhopig een herhaling van de horror van de tussenoorlogse depressie en de Tweede Wereldoorlog wilden voorkomen, besloten dat wat de internationale handel betreft de rechten van de samenleving boven die van geldbezitters gingen”. De dollar was dominant in dit systeem, inwisselbaar voor goud. Mensen met geld die onder deze regels uit wilde stalden hun geld in Zwitserland, beschermd door het bankgeheim, waardoor het geld zich daar oppotte (en wat zich later als het begin van Moneyland zou ontwikkelen. Dit systeem raakte begin jaren zestig in verval toen slimme bankiers van de City bank bedachten dat dat opgepotte geld moest rollen en die daar een constructie voor bedachten, het tegen elkaar uitspelen van rechtsgebieden door een financiële offshore-industrie te creëren. En in dit systeem zitten we nog steeds. Bullough maakt mooie vergelijkingen; “dit is dus de oorzaak van de onvermijdelijke spanning tussen grenzeloos geld en land met grenzen. Als regelgeving ophoudt bij de grens van een land, maar geld overal heen kan stromen, kunnen de eigenaars ervan toezichthouders te slim af zijn. Als de ene bokser in de ring moet blijven, terwijl de tegenstander er op elk gewenst moment uit kan springen en vanuit elke richting onverwacht en ongezien weer op kan duiken, is het wel duidelijk aan wie het slimme geld de voorkeur geeft”

Je wordt niet vrolijk van de boek. Hele landen worden geplunderd (Venezuela!!), er ontstaan oorlogen door, de enige remedie lijkt een wereldregering die daar een einde aan maakt (Harari!!) . Of Bullough ook voor deze oplossing kiest weet ik niet. Ik heb het laatste hoofdstuk wat wij als gewone burger kunnen doen nog niet gelezen, maar dat zal ik snel doen. Om nog even op de Europese verkiezingen terug te komen. Het lijkt me duidelijk dat niemand nog kan geloven dat nationalisme een antwoord is op de problemen van vandaag.

Read more

Afgelopen week heb ik opgezegd bij de tweedehands kledingwinkel waar ik precies twee jaar gewerkt heb. Ik heb de afgelopen twee jaar maar een paar keer over mode geschreven en ik merk dat het me steeds minder interesseert. Zal dat met mijn leeftijd te maken hebben of met de constatering dat we veel te veel kleding consumeren. Ik zou het liefst terug willen naar een basis outfit waar je lang mee kunt doen, zonder die volle kasten, waar je de meeste kleding nauwelijks van draagt. En soortgelijke verhalen hoor ik van veel vrouwen. Het is geloof ik ook wetenschappelijk onderzocht dat vrouwen maar 20/30% van hun kleding dragen. En al die niet gedragen kleding komt bij ons terecht, vaak nog met de kaartjes eraan. Ik voel wel wat voor het systeem om kleding te huren. Zoveel kleding heb je maar een keer nodig, voor een feest, een begrafenis of een vakantie. Het volgende stukje komt van de website van Cosmopolitan.

Ongedragen kleding

Het is altijd fijn om te weten dat je niet de enige bent, zoals in deze kleding-crisis-situatie. En we kunnen je verzekeren: je bent echt niet de enige. (Pfiew). Movingadeed onderzoek en dook in 18.000 kledingkasten uit twintig verschillende landen. Wow, dat zijn een hoop kledingstukken! Dat deden ze om te onderzoeken hoeveel kleding uit die kasten niet gedragen wordt.

Ze hebben de resultaten per land bekeken en Nederland komt er niet zo goed vanaf. Wij hebben… *Tromgeroffel* 71% van onze kleding de afgelopen twaalf maanden niet gedragen. Dat hadden we écht niet verwacht! En de deelnemers ook niet. Zij dachten dat ze 62% van hun kleding droegen en de rest lag te verstoffen in hun kast. Dit bleek dus maar een teleurstellende 29% te zijn.

En dat terwijl mode een van de meest vervuilende industrieën van de wereld is. Ik krijg ook de indruk dat steeds meer vrouwen daar bewuster om mee willen gaan. Een hele goede ontwikkeling.

Vanmiddag heb ik een bres geslagen in het boek Serotonine van Houellebecq. Ik heb weer vaak moeten grinniken. Wel veel verwijzingen naar Franse beroemdheden die op de hak worden genomen en die ik niet ken, een beetje jammer, maar de toon is duidelijk. Dat ik gestopt ben met een van mijn baantjes heeft ook te maken met het feit dat ik te weinig tijd overhoud om te lezen en te bloggen. Ook mijn plannen om naar de sportschool te gaan komen maar niet van de grond.

Ik heb van de week ook een boek van Joseph Roth meegenomen, Zipper en zijn vader. Daar had ik zo maar eens zin in. Lekker licht voor in de trein en Roth is altijd goed, zijn Radetzkymars, over de ondergang van het Habsburgse Rijk, staat bij mij op mijn lijstje van de tien beste boeken.

En verder nog even aandacht voor het boek van Oliver Bullough, Moneyland, een zoektocht naar het verborgen geld van de superrijken en de multinationals. Ik zag Bullough zondag bij Buitenhof. Iedereen had het er over, onder andere Sheila Sitalsing in de Volkskrant die hoopt dat dit boek iets te weeg zal brengen in het politieke domein. Het cynisme van Houellebecq over de wereld wordt gevoed door het soort praktijken dat in Moneyland wordt beschreven.

Read more

Ik heb de laatste tijd veel last van mijn ogen. Meerder mouches volantes, steken op verklaarbare wijze, een vari-focus bril die ineens niet meer doet wat hij moet doen. Dat alles heeft tot gevolg dat ik nogal eens last krijg als ik te lang in een boek zit te lezen. Wat heerlijk dat er dan Netflix bestaat. Ik kom maandelijks bij een vriend van 89 (vroegere directeur van het Regionaal archief ) die me ook regelmatig om tips op Netflix vraagt omdat hij niet de hele dag kan lezen. Vorig jaar had ik hem getipt over Wild, wild country (over de Bhagwan beweging in een afgelegen streek van Amerika), waar hij erg van had genoten en ik kan hem nu weer een nieuwe tip geven van een serie die daar wel wat van weg heeft. De titel: Murder mountain.

Deze serie speelt zich af in een afgelegen gebied van Californië waar in de jaren zestig een groep idealistische hippies naar toe trokken om daar wiet te gaan telen en zich van de wereld af te keren. Maar zodra bekend wordt dat daar een hoop geld te verdienen is, komen de zware jongens het gebied binnen en wordt de oorspronkelijke groep bedreigd en de sfeer steeds harder en gewelddadiger. In de loop van de jaren verdwijnen er steeds meer mensen die daar gingen werken als wietknipper, wat de berg al snel de bijnaam Murder Mountain oplevert. In de serie wordt de moord van een van die vermiste mannen met behulp van een detective en een aantal locals opgelost. De politie durft namelijk al jaren het gebied niet echt meer in te trekken. Ook na de legalisering van de wietteelt is de situatie er niet beter op geworden. Wat vooral zo opvalt is dat je je in Amerika nog helemaal kan onttrekken aan de maatschappij als je daar zin in hebt. Je zit er toch met een lichte verbijstering naar te kijken. Dat dat allemaal kan zonder dat iemand zich bekommert om al die jonge vermiste mensen. Echt een aanrader deze serie.

Over Amerika gesproken. Ik heb deze week ook gekeken naar de nieuwe documentaire Knock down the House, over de verkiezingsstrijd van vier jonge vrouwen om een zetel in het Congres, waaronder de inmiddels beroemde Alexandria Ocasio-Cortez. Ze is inderdaad als jongste congreslid ooit gekozen in juni 2018, wat niemand verwachtte. Ze heeft een geweldig programma, onder andere de Green New Deal. Ze werd na dit succes een internationale beroemdheid.

Boeken worden er ook nog steeds gelezen. Ik heb deze week Mizee, Moord op de moestuin gelezen en wist niet zo goed wat ik daar mee aan moest. In de diverse recensies zie je ook wel geworstel wat men van dit boek moet vinden. Niet een echt thriller, niet veel echte psychologische diepgang, wel geestig en goed plot rondom een complex van goed getypeerde personen, maar ik heb nu al veel meer zin in het boek wat me van de week in de handen werd geduwd als must-read, Terug naar Neerpelt van Lieve Joris. Ik heb wel al meerder reisboeken van Joris gelezen, zoals De poorten van Damascus, maar in dit boek keert ze terug naar het dorp van haar jeugd waar ze opgroeide in een groot problematisch gezin. Ze vluchtte weg uit dit dorp en dat gezin (om de sporen van haar heeroom in Congo te volgen) om uiteindelijk de beroemde schrijfster te worden van vele prachtige reisboeken.

Read more