Afgelopen winter zag ik de actrice Joanna Lumley door Georgië reizen in verband met een vierdelige serie over de zijderoute. Zij was haar reis begonnen in Venetië (ben ik in januari geweest), steekt dan over naar Georgië en gaat via Azerbeidzjan en Oezbekistan (ben ik vorig jaar mei geweest) naar Iran (ben ik vorig jaar in november geweest). Opgemerkt moet wel worden dat haar reis af en toe meer een modeshow leek dan een reisprogramma…. Volgende maand ga ik met chauffeur en gids en een vriendin tien dagen naar Georgië. Dat lijkt me de beste manier om een land te leren kennen. Vorig jaar is dat in Iran ook uitstekend bevallen. Veel onderonsjes met de chauffeur hoe het er nu werkelijk toegaat in een land. Ik ben net in de bibliotheek geweest om wat boeken op te halen voor de voorbereiding. Ik heb nu het boek in huis van Dolf de Vries Georgië en Armenië en de Dominicus landengids Oekraïne en Georgië. Ik heb nog een paar andere titels gereserveerd en bekijk vlak voor de reis welke gids geschikt is om mee te nemen. Twee jaar geleden hebben we ook het fantastische boek van Nino Haratischwili, Het achtste leven (voor Brida) gelezen voor de boekenclub. Een familie-epos over een rijke chocolademaker in Georgië in de twintigste eeuw. Geweldig boek.

Verder wordt ik helemaal begeesterd voor het reizen door het boek van Christiane Ritter, Een vrouw in de poolnacht. Dit boek verscheen al in 1938 (ze maakte de reis in 1934), is altijd leverbaar geweest in Duitsland en is in diverse vertalingen al ruim een half miljoen keer verkocht. En nu dus voor het eerst in het Nederlands vertaald. Wat een prachtig boek over ervaringen die je eigenlijk niet kunt delen. “Zo beweeg ik me bijna zonder bewustzijn, zonder houvast aan iets bekends door de grote eenzaamheid, door de stralende, schaduwloze schemering, door de roerloze, tijdloze stilte”. Het zal waarschijnlijk met de klimaatproblemen op de Noordpool te maken hebben dat dit boek nu ook vertaald werd in het Nederlands. het is een heel bijzonder boek, en ik kan bijna niet wachten om het vanavond uit te lezen.

Toch wel inspirerend die lezingen, dat moet ik echt vaker doen. Bij Frank Westerman kreeg ik zin om naar de tweede Maasvlakte af te reizen om naar het mammoetstrand te gaan om naar mammoettanden te zoeken. Westerman vond er tijdens zijn onderzoek al een na 10 minuten, terwijl hij daar niet van uit was gegaan. Ook het Natuurhistorisch museum in Parijs wil ik nog wel eens een keer bezoeken vanwege de “grande galerie de la evolution”. En een bezoek misschien aan het klooster van Steyl in Limburg, waar in het roze geklede nonnen in eeuwigdurende aanbidding zijn voor christus (je kunt ze vanaf een tralievenster gadeslaan). Er zijn ook een Missiemuseum en een Vergevingsmuseum in Steyl.

Het begrip tijdsdiepte was niet helemaal nieuw maar dat je met 1 meter boren in de grond 1000 jaar van het verleden kunt reconstrueren vond ik zo opwindend dat ik ook ineens weer snapte waarom ik ooit in een ver verleden begon met een studie Aardrijkskunde (geografie). Westerman stond voor een klas van 80 leerlingen uit 5 VWO en ze waren twee uur muisstil, maar of zijn boodschap uit zijn boek Wij, de mens “Waarom zien wij onszelf als de maat der dingen” aankwam weet ik niet. Westerman studeerde zelf ooit landbouwkunde aan de Hogeschool van Delft om ontwikkelingshulp te leveren in de derde wereld, maar keerde zich daar van af omdat hij zich niet kon verenigen met het beleid dat hij moest initiëren.

De andere lezing over Duras, de liefde, seksualiteit en autonomie in Spui 25 was op een andere manier weer heel inspirerend. Op het podium zaten drie actrices van theatergroep Discordia die elk voorlazen uit de drie boeken die Duras schreef over haar eerste seksuele ervaring op 15 jarige leeftijd met een 10 jaar oudere Chinese man. Die boeken schreef ze op 30, 70 en 80-jarige leeftijd, met de titels Un barrage contre le Pacifique ( dagboek), De minnaar en de De minnaar uit Noord-China. Naast de drie actrices zat Heleen Debruyne, die beroemd werd met het boek Vuile lakens, een hedendaagse visie op seksualiteit, waarin wordt betoogd dat er helemaal geen vrijheid bestaat op dit gebied omdat, omdat “je niet zo maar afraakt van oude mechanismen”. Zij leverde weer op een andere manier commentaar op de tekst van Duras. Zij vertelde dat uit wetenschappelijk onderzoek blijkt dat vrouwen na 90 maanden (ruim 7 jaar!!, de seven years itch bestaat ) hun partner seksueel zat zijn en in feite net zo promiscue zijn of kunnen worden als mannen (ik geloof het meteen). Ook bij haar een term die ik nog nooit gehoord had; maagdenporno. Ik probeerde op internet een bron te vinden wat dat precies behelsde maar zag alleen maar sites voorbij komen die ik toch echt niet aan ga klikken. De reacties uit de zaal waren ook heel boeiend met als uitsmijter een oudere vrouw (mijn leeftijd) begon over onze neo-liberale maatschappij waarin alles geobjectiveerd wordt zonder dat er gesproken wordt over liefde, hechting en intimiteit. Je moet ,maar bedenken dat er mensen zijn die liever niet in de spiegel kijken.

Vanmiddag ga ik naar een lezing van Frank Westerman. Een vriend van mij die les geeft op de J.P. Thijsse school in Castricum heeft hem uitgenodigd om te praten over zijn laatste boek Wij, de mens. Dat alles in het kader van een project over Big History.

The Big History Project was started by Bill Gates and David Christian to enable the global teaching of the subject of Big History, which is described as “the attempt to understand, in a unified way, the history of Cosmos, Earth, Life and Humanity.”^[1] It is a course that covers history from the Big Bang through to the present in an interdisciplinary way. The Big History Project “is dedicated to fostering a greater love and capacity for learning among high school students”.^[2]

Ik heb het boek van Westerman ook gelezen en er ergens in een van mijn blogs iets over geschreven. Ik was er niet helemaal gelukkig mee. te chaotisch, van de hak op de tak (gesprekken met studenten, eigen bespiegelingen biografische schetsen van wetenschappers) , geen mooie strakke lijn, maar dat scheen ook niet de bedoeling te zijn. Hij komt tot de conclusie dat de oorsprong van de mens lang niet zo vast ligt als iedereen graag wil geloven. Ik zal volgende keer verslag doen van het gesprek dat Westerman aangaat met leerlingen van 6 VWO.

Morgen ga ik op Spui25 naar een andere lezing, L´amour Duras; de liefde, vrouwelijk seksualiteit en autonomie. Ook daar zal ik verslag van doen. Geen idee wat ik kan verwachten. Ik moet tot mijn schande bekennen dat ik niet zo veel meer weet van Duras dan dat ik ooit de verfilming zag van het boek Hiroshima mon amour. Een prachtige film. Ze is beroemd geworden met het boek De minnaar (haar ervaring in de liefde als 15-jarige met ene oudere Chinees). Ik lees op de website van het academisch- culturele podium Spui25 (aan het karakteristieke boekenplein!) dat ze sinds 2007 culturele avonden verzorgen voor wetenschappers, journalisten, schrijvers voor een breed publiek. Ik heb me meteen maar opgegeven voor de nieuwsbrief.

Verder ben ik bijna halverwege het boek van Ilja Leonard Pfeijffer Grand Hotel Europa en ik moet zeggen dat ik me enorm vermaak met dit boek. Ik zit regelmatig te grinniken of hardop te lachen. Pfeijffer houd ons een spiegel voor waar de meeste mensen waarschijnlijk liever niet in kijken, maar ik ben zeer geboeid door zijn vele analyses over hoe Europa er momenteel voor staat.

Contents

• 1Description
• 2Project team
• 3Initial pilot program
• 4Future pilot program
• 5References
• 6External links

Het lijkt net alsof ik een beetje een leescrisis heb gehad de afgelopen tijd. Ik heb veel in reisboeken zitten lezen te hooi en te gras en het boek Oorlog en vrede van Tolstoi wat ik mee had naar Kenia las ik ook steeds zonder systeem (ik sloeg de oorlogshandelingen over). Dat soort periodes heb ik wel meer en ik maak me er maar geen zorgen over. Ik ben begonnen in De goede zoon van Rob van Essen, maar ondanks dat het boek me boeide bleef ik er toch niet steeds in doorlezen. Het boek is een dystopie over een toekomst waarin alles gerobotiseerd is en waarin de hoofdpersoon samen met een vriend een tocht onderneemt na de dood van zijn moeder, waarvan hij het doel en de achtergrond niet kent.

Heel anders vergaat het me met het boek van Jonathan Safran Foer, Dieren eten. Het stond al een tijd in mijn kast en ik was er nog steeds niet aan begonnen omdat ik bang was voor de consequenties (nooit meer vlees!!). En nu ik er aan begonnen ben kan ik niet meer terug. Het is zo’n intelligent, filosofisch, grappig, ontroerend boek, dat je wel door moet lezen. Aanleiding voor dit boek was de geboorte van zijn zoon en zijn sluimerende wens om een echte vegetariër te worden. Ik ben er pas vandaag in de trein aan begonnen en hoop er later nog echt verslag van te doen.

Afgelopen week was er de jaarlijkse nieuwjaarsborrel bij de kringloopwinkel Kook (Katholieke Ontwikkelings Organisatie Kooimeer). We krijgen dan een overzicht van de gehaald jaaromzet (over de 400.000 euro) en de bijdrage van de 10 winkels die onze winkel herbergt. De afdeling schoenen en speelgoed haalde de grootste omzet per vierkante meter, de afdeling meubels de laagste. De afdeling boeken was ook flink gestegen met 4000 euro tot 33.000 euro en dat met een openingstijd van tien uur in de week (op maandag en woensdag van 10 uur tot 3 uur). De eerste zaterdag van de maand januari kwam er weer een ongelofelijke hoeveelheid boeken binnen. Mensen hebben meestal meer vrij tijdens de feestdagen en benutten die dagen om hun huizen te ontspullen. Marie Kondo is nog steeds overal aanwezig. Ik ben nu bijna anderhalf jaar bezig met dit vrijwilligerswerk en vind het nog steeds heerlijk om te doen. Elke keer het uitpakken van de dozen die regelmatig fantastische titels bevatten. Ik neem zelf ook regelmatig boeken mee die ik wil lezen en deze week was dat Majgull Axelsson’s Huis der nevelen, op aanraden van mijn zus, ook een fervent lezer. Het boek gaat over een Zweedse diplomate die terugkeert uit de Filipijnen om voor haar stervend moeder te zorgen. Ik weet nog niet of ik het boek uit ga lezen, maar het moet gezegd dat het heel goed is geschreven. Maar soms heb je wel eens geen zin in alle familieperikelen die je zelf al genoeg ervaren hebt.

Ik heb ondertussen wel met veel plezier het boek Amerikanen lopen niet van Arjen van Veelen uitgelezen en dat bleek een boek uit een serie boeken van De correspondent. Er zitten meerdere titels tussen waar ik wel zin in heb zoals bijvoorbeeld Waarom vuilnismannen meer verdienen dan bankiers van Rutger Bregman. Dat boek ben ik ook een keer in de kist tegengekomen en volgende keer neem ik die zeker mee.