Overig

De kranten berichtten afgelopen dagen weer volop over het oprekken van de AOW-leeftijd als mensen graag door willen werken na de 67 jaar. Uit onderzoek blijkt dat 30% van de ouderen graag door zou willen werken na hun verplichte pensioen. Ik hoorde daar ook bij. Ik vroeg mijn directeur of ik tot 68 (al weer aangepast!) door mocht omdat ik al op 66-jarige (1951) leeftijd moest stoppen en ik daar nog geen zin in had. Ook omdat er nu overal tekorten zijn ontstaan in de zorg en het onderwijs worden ouderen weer ingezet in hun vakgebied. Een goede zaak. Ik heb dat destijds opgelost door meteen drie dagen n het vrijwilligerswerk te stappen, uiteraard in mijn vakgebied, boeken. Maar na de dood van mijn moeder is er iets veranderd. Ik werk nog maar een dag in de week in de boekenbranche en de rest zodat ik de rest van de week veel meer tijd heb voor mezelf. Vooral als ik hoor van mijn zoon dat hij zijn vragen stelt aan quora (opgericht in 2009) waar ik nog nooit van gehoord heb realiseer ik me dat ik allang niet meer genoeg op de hoogte ben van allerlei ontwikkelingen op mijn vakgebied om nog door te gaan tot 75. Ik wil wel graag deze tip delen met mensen die daar interesse in hebben.

Quora is een webstek waar mensen allerlei vragen kunnen stellen, die aan kennis, feiten en/of deelbare ervaringen zijn gerelateerd.

Het bedrijf Quora is in 2009 in de Verenigde Staten opgericht door twee voormalige werknemers van Facebook, Adam D’Angelo en Charlie Cheever. De website werd openbaar in juni 2010. Quora is vanaf het begin gevestigd in in Mountain View, Californië, een plaats in de Amerikaanse Silicon Valley waar verscheidene op het Internet actieve bedrijven zich bevinden.

De website heeft het karakter van een community/gemeenschaps-website: de vragenstellers en beantwoorders worden gestimuleerd om zich in te schrijven (“registreren”) en regelmatig deel te nemen aan het vragen en/of beantwoorden. Een extra community-element is dat doordat antwoorden en antwoorders door ingeschreven deelnemers kunnen worden beoordeeld, sommige antwoorden makkelijker zichtbaar zijn.

De hoofdtaal is Engels, maar de webpagina’s zijn ook beschikbaar in Nederlands, Duits, Frans, Italiaans, Portugees, Spaans en Deens. Daarnaast is het mogelijk vragen te stellen of te beantwoorden in andere talen, maar de kans op respons wordt daardoor verminderd. De Nederlandse versie is sinds half januari 2019 van start 

Ik heb nu veel meer tijd om te lezen en documentaires te kijken. Ik verheug me nu al weer op het derde deel van Sinan Can‘s serie over het moslimfundamentalisme in Nederland. Ik ben al fan van Can geworden sinds zijn eerste serie Bloedbroeders. Over moslimfundamentalisme gesproken, 5 januari stond er een mooi artikel van Fouad Laroui in de Volkskrant. Hij zegt daarin een paar opmerkelijke dingen. Bijvoorbeeld dat 60% van de Jihadgangers een psychiatrische achtergrond heeft. En ook dat Thomas van Aquino, de beroemde filosoof uit de 13e eeuw heel veel heeft overgenomen van Averroes, de beroemde islamitische geleerde en zo veel invloed heeft gehad op het christelijke gedachtegoed. Bijvoorbeeld de uitspraak dat de rede in het hart van het menselijk handelen moet staan (!) en dat God niet anders is te kennen dan in het aanschouwen van zijn werken. Laroui doet in het artikel een oproep tot verdraagzaamheid tussen de geloven en dat is altijd te prijzen.

Over lezen gesproken, ik heb weer een hele lijst met genoteerde titels bekeken en er bleven er twee over die ik zou willen lezen, Raynor Winn, Het zoutpad (over een trektocht van twee oudere mensen nadat ze alles hebben verloren) en Valeria Luiselli Archief van de verloren kinderen (over de migratieproblematiek in de VS). Nou ja, maar kijken of het er van komt.

Read more

Van de week realiseerde ik me weer eens hoe groot de kloof is tussen de verschillende generaties toen ik mijn zoon vroeg of hij dacht dat Elisabeth Warren kon winnen van Trump bij de volgende verkiezingen in 2020. Elisabeth Warren? Who is she? Als je jong bent werk ik je aan je carrière, ben je bezig met vrienden, ontwikkel je je hobby’s, maar bezig zijn met de Amerikaanse verkiezingen van volgende jaar? Hmm nou nee. Ik vroeg dat omdat ik net een artikel had gelezen in De Groene over de beroemde econoom Gabriel Zucman. In zijn nieuwe boek The Triumph of Injustice, how the rich dodge taxes and how to make them pay, dat hij samen schreef met Emmanuel Saez, legt hij uit hoe het komt dat belastingafdracht daalt terwijl winsten en inkomsten groeien. Wat ik niet wist was dat Amerika na de WOII het meest progressieve belastingsysteem ter wereld had, met 90% als hoogste belastingschijf! Dat de VS gesticht werd als tegenhanger van het aristocratische Europa van de 18e eeuw en dat extreme rijkdom in handen van een kleine groep per definitie verkeerd werd gevonden. De ommekeer is, zoals iedereen wel weet gekomen met Reagan, die een kleine overheid en en lage belastingen introduceerde.

In zijn boek schets Zucman een belastingstelsel dat inmiddels het speerpunt vormt van de democratische presidentskandidaat Elisabeth Warren: twee procent op alles boven de 50 miljoen, drie procent op vermogens groter dan 100 miljoen. Warren schreef zelf ook een boek over het verdwijnen van de middenklassen. Het idee dat belastingverlaging van de rijken ten goede zou komen aan de middenklasse door investeringen is niet uitgekomen, de kloof is veeeel groter geworden.Om belastingontduiking tegen te gaan op wereldwijde schaal is internationale samenwerking nodig. Zucman wil een wereldwijs register van al het bezit en waar het geparkeerd is. Hij muntte de schitterende term The hidden wealth of Nations , vrij naar Adam Smith. Nationale overheden moeten banken dwingen gegevens te leveren en elkaar niet beconcurreren met zo laag mogelijke tarieven (ik hoop echt dat Rutte dit boek leest). Zucman heeft een beweging opgericht Tax Justice Now. Hij hoopt op een herleving van het gedachtegoed van Franklin Roosevelt, die in 1943 in een speech zei dat niemand meer dan 25.000 (nu 1 miljoen) zou mogen verdienen. Alles daarboven moest je inleveren. Roosevelt werd vier keer herkozen en was een van de populairste presidenten ooit. Ik durf te hopen dat volgend jaar Warren president wordt omdat mensen het helemaal zat zijn, wereldwijd zie je de onrust groeien, er moet gewoon iets veranderen. Want zoals Zucman zegt “het belastingsysteem is de belangrijkste institutie van iedere democratische samenleving is”. Ware woorden, het gaat gebeuren in 2020, ik ben hoopvol.

En naast al die zware kost ook wat luchtigers. Ik ben begonnen in het boek Wolf Hall van Hillary Mantel. Een dikke pil waar een mede boekenclublid nogal wat moeite mee had en dat een vriendin de uitspraak ontlokte “het leven is te kort voor zo’n dik boek”. Als ontspanning heb ik in het weekend de 6-delige serie van de BBC gekeken. Heerlijk, sublieme bewerking staat in de recensie en ik onderschrijf dat. Het blijkt ook dat ik nu veel beter kan visualiseren als ik het boek lees en er meer zin in heb. Die heerlijke rol van Mark Rylance als Cromwell, de adviseur en rechterhand van Henry VIII.

Read more

In het verleden heb ik nogal eens boeken besproken die de gevaren van internet als onderwerp hebben. Maar ondanks alle kritiek zie ik ook nog steeds de vele voordelen van al deze ontwikkelingen. Ik was van plan om nog steeds alle nieuwe ontwikkelingen bij te houden, maar heb dat de afgelopen twee jaar laten varen, het gaat allemaal te snel. Ik was het afgelopen jaar bijvoorbeeld een paar keer het woord TikTok tegen gekomen, maar was daar aan voorbij gegaan omdat ik dacht dat het een internet speeltje voor kinderen was. Dat is het eigenlijk ook (het is een video-app voor muziek), maar ik heb kleinkinderen die het waarschijnlijk gebruiken en dan wil ik toch weten wat het is. In Nederland gebruiken 3,5 miljoen jongeren het.

Zaterdag las ik naast de Volkskrant ook een paar artikelen uit de Nederlandse boekengids; The Dutch review of books. Het artikel van Patricia de Vries over internetangst en in real life-fetisjisme sprak me enorm aan. Ik heb al eerder gemerkt dat veel ouderen afhaken of continu zitten te kankeren over de cultuur die ten onder gaat aan internet. Vooral het boek van Rob van Gerwen, Zullen we contact houden. Hoe we de geest uit ons wereldbeeld verwijderen krijgt er van langs. Van Gerwen spreekt zelfs over ‘de dementificatie van het wereldbeeld’. De Vries ziet geen tegenstelling tussen virtuele/digitale wereld en de echte wereld. De techniek heeft altijd onderdeel uitgemaakt van onze cultuur (mijnheer Van gerwen gaat vast niet met de postkoets een brief bezorgen). Ze zoekt de angst voor het internet bij de grote filosofen bijvoorbeeld Kierkegaard, de grote angstfilosoof. Voorwaarde voor angst is bijvoorbeeld dat de mens niet in de toekomst kan kijken. Eindconclusie van de Vries is dat internetangst berust op een vals dualisme tussen de virtuele en de werkelijke wereld, waarin de nadruk met name op de virtuele wereld komt te liggen (we will be the algorithm say we are). De IRL-fetisjisten zoals Van Gerwen maakt een hard onderscheid tussen die twee werelden en zijn er volgens de Vries trots op dat ze nog nooit van TikTok hebben gehoord (toen ging bij mij een bel rinkelen want ik had in de Volkskrant een kop voorbij zien komen, maar daar over heen gelezen). Danah Boyd legt in haar boek It’s complicated uit dat jongeren heel wat genuanceerder zijn in hun internetgebruim dan de ouderen beweren.Er zijn heel veel voordelen aan internet en natuurlijk ook gevaren, maar zoals ze zegt, het ligt gecompliceerd.

Volgens de Vries is Van Gerwen bang om de grip op de werkelijkheid kwijt te raken. Er is bij hem angst voor vervreemding van het bekende, misschien zelf angst voor dementie. Wat hij moet doen tegen internetangst is beweging. Ook hier komt Kierkegaard om de hoek kijken. Deze filosoof heeft het over “beweging ter plaatse “. Deze beweging heeft geen doel of bestemming, maar een manier om stilstand tegen te gaan, om te voorkomen dat je vastloopt (bewegen was voor Kierkegaard ook letterlijk wandelen om na te kunnen denken). Beweging ter plaatse kan weerstand bieden aan cultuurpessimisme, internetdeterminisme en heimwee naar een geromantiseerd verleden.

It’s Complicated is a persuasive anti-alarmist polemic that should help ease parents’ concerns about all sorts of Internet bogeymen.  Misschien moet Van Gerwen dit boek maar eens gaan lezen…..Toen ik de recensie las van bovenstaand boek leek dat me de beste remedie tegen al het pessimisme van Van Gerwen

Read more

Afgelopen zaterdag stond er een interessant artikel (Duurzaamheid hoort geen klassekwestie te zijn) in de Volkskrant van Hidde Boersma dat ik graag deel met anderen die tobben met dit onderwerp.. Omdat ik me de laatste tijd nogal eens moet verantwoorden over mijn vlieggedrag was ik zeer ingenomen met de argumenten van Boersma, die betoogt dat als vliegschaamte zich richt op individuele schuld als oorzaak van de klimaatcrisis, mensen tegen elkaar worden opgezet. Allereerst, de luchtvaart is momenteel verantwoordelijk voor slechts 3 % van de jaarlijkse uitstoot van broeikasgassen (wordt 5 tot 15%) bij ongewijzigd beleid). De oproep van politici en wetenschappers om minder te vliegen vindt hij geen goed idee. Verre reizen maken de wereld namelijk een betere plek, omdat de empathie voor andere mensen groeit.

De Amerikaanse psycholoog Steven Pinker geeft drie oorzaken voor wat hij noemt “de lange vrede”, de enorme daling van het aantal oorlogen, moorden en geweldsincidenten in de afgelopen zeventig jaar: geletterdheid, globalisering en reizen. Pinker was ik al eerder tegengekomen met boeken hoe goed het met de wereld gaat, wat hem op veel kritiek kwam te staan. Maar hij weet wel zeker; contact met andere culturen door reizen laat je in andermans schoenen staan. De Amerikaanse psycholoog Adam Galinsky ontdekte dat reizen ook het onderling vertrouwen in de mensheid in zijn geheel versterkt. Mensen komen er achter dat in andere culturen dezelfde waarden worden nagestreefd, zoals een fijn gezinsleven en liefde voor elkaar.

Dit alles maakt reizen een beproefd medicijn tegen nationalisme en etnocentrisme, de wereld wordt langzaam maar zeker minder racistisch, misogyn en homofoob. Boersma maakt ook nog wat interessante kanttekeningen van een elite (klassekwestie) die zich afzet tegen de grote massa waarvoor het vliegen ook ineens bereikbaar is geworden. Niet iedereen is in staat om duurzame keuzes te maken (Ryan-air vluchten!!)

Het argument van Boersma dat minder vliegen het klimaatprobleem niet gaat oplossen is voor mij persoonlijk het belangrijkst.Volgens Boersma moet vliegen klimaatneutraal worden. En dat is zeker mogelijk volgens hem. Vooralsnog zullen we het nog moeten doen met biobrandstof. Dat is duurzamer dan de kerosine uit fossiele bronnen doe nu worden gebruikt. Maar het is een taak van de overheid en de luchtvaartindustrie om te investeren in innovatie om nog meer duurzame manieren te vinden.

Hidde Boersma schreef ook mee aan het boek Ecomodernisme, het nieuwe denken over groen en groei. Een schrijver, journalist om in de gaten te houden.

Read more

Alweer bijna een week terug uit Libanon en we moeten concluderen dat een vakantie nog nooit zoveel haken en ogen had. Allereerst de onrustige situatie met een gedeeltelijk negatief reisadvies waardoor mijn reisgenoten liever de reis wilden uitstellen. Na overleg met Djoser heb ik iedereen kunnen overtuigen dat er echt geen gevaar was om deze reis te maken (drie mensen uiteindelijk uit de groep kwamen niet opdagen!). We hebben ons inderdaad geen moment onveilig gevoeld, ondanks de blokkades op de snelwegen (die onze chauffeur steeds behendig wist te omzeilen maar die wel veel tijdsverlies opleverden). De vele militairen in het land maakte juist dat je je veilig voelde. Behalve in de Bekaa-vallei die in handen is van de Hezbollah en waar burgers met zware wapens de weg naar Baalbek bewaakten voelde je iets van spanning. Langs deze weg zagen we trouwens heel veel vluchtelingenkampen van Syriërs. Een treurig gezicht ook omdat overal hekken om heen stonden die moeten voorkomen dat ze over het land uitwaaieren. We hebben veel demonstraties gezien in bijna alle steden die we aandeden, Tyre, Tripoli, Byblos en Beiroet zelf. Op onze eerste wandeling door de stad was het centrum van de stad rondom de Blauwe moskee en het Plein van de martelaren volledig afgesloten. In de loop van de week werd er iemand doodgeschoten en werden de blokkades geïntensiveerd.

Ten overvloede, de blokkades zijn een gevolg van de corruptie binnen de regering en de grote economische malaise. Een toeslag van 20 cent op whatsapp gesprekken ontstak de lont op 17 oktober. De regering is inmiddels afgetreden, maar er is nog geen zicht op een nieuwe regering. De demonstranten eisen een zakenkabinet, iets dat Hariri niet wil, die wil ook politici blijven betrekken. En ze willen niet-sektarische verkiezingen. Tijdens onze week was ook Danny Ghosen, een Libanees die nu in Nederland woont in diverse steden om verslag te doen van de beweegredenen van de opstand. Ik raad iedereen aan om dit verslag van 11 november bij uitzending gemist te bekijken.

Een andere teleurstelling was de stad Beiroet, zogenaamd het Parijs van het Midden-Oosten. Nou, die naam mogen ze wat mij betreft echt niet meer dragen. Alle oude huizen die je nog ontwaart tussen de vaak lelijke hoogbouw, zijn aan het verpauperen. Langs de boulevard (Corniche) is de ooit waarschijnlijk intieme sfeer verdwenen door torenhoge nieuwbouw (de rijke elite rond Hariri schijnt flink te hebben verdiend aan deze projecten). De stad is ook behoorlijk vervuild, alles wordt op de grond gegooid, het leek af en toe wel op India. Te wijten aan een gebrekkig vuilnis ophaalsysteem. En misschien ook wel door de vel bedelaars en daklozen die we gezien hebben. De stad is ook ontzettend duur. Vaak duurder dan in Nederland. Alleen in Tripoli hebben we goedkoop kunnen eten. Ook de luchtvervuiling is behoorlijk hoog door de constante stroom van autoverkeer. Ik had na een week branderig ogen en verlangde naar frisse lucht. Het is geen fijne wandelstad met pittoreske straatjes. Misschien hebben we te weinig ons best gedaan, maar ook van anderen hoorden we dezelfde verhalen. Ik had me verheugd op een soort Tel-Aviv, waar je s’avonds heerlijk in het zand een drankje kon drinken, maar daar was geen sprake van. Er was een strandje, maar dat was behoorlijk vervuild.

Een andere tegenslag was ziekte, voor het eerst sinds we gezamenlijk reizen met zijn vieren hadden we zieken. Mijn zus kreeg een voedselvergiftiging in een duur restaurant en mijn vriendin een virus waardoor ze de helft van de vakantie miste. Gelukkig was dat de dag nadat we Baalbek hadden bezocht, toch absoluut het hoogtepunt van de vakantie. Libanon was een vakantieland bij uitstek door de vele prachtige opgravingen in Tyre, Byblos en Baalbek, maar dat is ingestort door de oorlog in Syrië. Wat ook nog genoemd moet worden is dat de hele kuststrook is volgebouwd, nergens een stukje groen , behalve in de buurt van Tripoli.

Ik ben wel blij dat ik al die prachtige dingen heb gezien, maar door de sfeer in het land had alles toch een beetje een rouw randje. Traditiegetrouw gaan we de laatste avond een beetje filosoferen over onze volgende bestemming, maar we waren er snel over uit dat het volgende keer geen midden-oosten gaat worden. Misschien Tunesië, maar ook Europa is een optie met Zuid-Spanje, Italië of Griekenland. We hadden in het Mineralen museum een leuke ontmoeting met een Nederlander die in Beiroet werkte aan de opbouw van politie en die raadde ons Hammamet (een stad zo groot als Alkmaar) aan, 60 kilometer ten zuiden van Tunis en veel minder toeristisch als Sousse.

Misschien ga ik als afsluiting nog wel het boek van Martijn van der Kooij, Alle dagen Libanon, van tricky Tripoli tot bruisend Beiroet lezen. Mijn kamergenoot had het boek op de e-reader en het leek me een must om te lezen. Jammer genoeg was het boek niet in de bibliotheek en had ik het dus niet gelezen, maar dat ga ik denk ik alsnog doen.

Read more

Een van de boekenclubleden was net in Venetië geweest en had van Cees Nooteboom, De leeuw, de stad en het water gelezen. Een aanrader vond ze. Er worden wat voorstellen gedaan voor de volgende keer o.a. De wereld volgens Darp van Frank Westerman, Oek de Jong Zwarte schuur en De uitzichtlozen van Nicolas Mathieu, Stefan Enter, Compassie. Ze worden uiteindelijk allemaal verworpen voor een ouderwetse historische roman van Hilary Mantel Wolf Hall (Man Booker prize) over de carrière van Cromwell aan het Engelse hof in de 16e eeuw onder Henry VIII. Er is al weer een vijfde druk verschenen in 2017 wat betekent dat het boek nog steeds populair is. Er verscheen ook een tweede deel Het boek Henry en een derde deel in de serie over Cromwell, De spiegel en het licht (zou in 2018 verschijnen, maar is nog steeds niet uit, je kunt het al wel reserveren).

Aangeraden wordt om wat Wikipedia artikelen te lezen over Henry VIII en Cromwell omdat je makkelijk schijnt te kunnen verdwalen in het boek.

Andere boeken die volgens onze leden de moeite waard waren, Jacob van Lennep, De roos van Dekama, Jonathan Israel, De republiek, 1477-1806, en Verlichting onder vuur, Marian Donner Zelfverwoestingsboek, waarom we meer moeten stinken, drinken, bloeden, branden en dansen. Oh, ja en ik vergeet nog te vermelden dat het gelezen boek De jongens van Nickel van Colson Whitehead niet erg werd gewaardeerd en dat het boek van Margaret Atwood, Het verhaal van de dienstmeid, wisselend werd geapprecieerd.

Read more

Afgelopen week, het was herfstvakantie, werden al mijn afspraken afgezegd door ziekte, dood of ander ongemak. Normaal ben ik niet zo dol op de gekte van een kunstweek, maar deze week had ik geluk. De eerste keer ging ik vlak na de opening afgelopen zaterdag om half 1 naar Bergen aan Zee. Ik was overal alleen en had gesprekken met de kunstenaars, wat het toch bijzonder maakt. Ik werd getroffen door het werk van Marco Kaller uit Makkum met de serie Waterpassie voor thuis. Hij maakt werken van corten staal wat ik erg mooi vind. Recentelijk zagen we ook prachtige werken van Ruud van de Wint in de Nollen, Den Helder. Zijn werken wegen tonnen, dat van Marco Kaller is klein en betaalbaar. Zeker eens bezoeken als je tijd hebt.

Gisteren was ik het meest gecharmeerd door het werk van Ab Stoel uit Schagen. Wederom werk van corten staal, meestal vogels. Ik heb zelfs twee kleintjes op een stenen sokkeltje gekocht voor de prijs van 60 euro en heb nog een optie op een wiegende vogel, ook voor 40 euro per stuk. Die wil ik in de tuin zetten. Ik heb ook het houtwerk bewonderd van Mark Steltenpool die werkt met de techniek van het verbliksemen, een techniek die hij zelf heeft uitgevonden. Het werk had een prachtige Japanse uitstraling.

De bezoekjes waren zoveel bevredigender dan het bezoek wat ik vrijdag maakte aan het Rijksmuseum bij de tentoonstelling Rembrandt en Velazques. We hadden een timeslot, maar je kon over de hoofden lopen. Alle lol gaat er bij mij dan meteen al van af. Het was een echte mooie herfstweek met mooi licht en niets is dan leuker dan buiten te lopen en het werk in de natuur te zien. Ik ben altijd al doller op beeldhouwwerk dan schilderkunst en daar had de kunst 10 daagse ruim in voorzien. En nog even voor wie de naam niet kent. Bekijk eens het werk van Andy Goldsworthy. De meester van Land art.

Read more

Dat is ook toevallig, mijn computer start vandaag met een foto van een eilandje in het Baikalmeer, terwijl ik net in de trein het boek van Andrei Makine, Een Siberische lente zat te lezen. Daar komt het Baikalmeer een paar keer voorbij. Ik had even geen boek en was begonnen in het boek van Jevgeni Jevtoesjenko, Een plaats voor wilde bessen. Een echt Russisch boek met personen die je in je wildste fantasie niet kunt bedenken.

Alhoewel ik het toch weer boeiend vond, het speelt in de jaren 70 en gaat over een geologische expeditie in Siberie, ben ik er toch mee gestopt om over te stappen op Makine. Ik had van Makine al Het Franse testament gelezen en was zo getroffen door zijn natuurbeschrijvingen, zijn liefde voor de taiga en de bijzondere band van mensen die heel geïsoleerd wonen, dat ik ook dit boek apart had gelegd. Het boek werd uitgeroepen tot het beste boek van 1995 en kreeg veel prijzen. Het is het verhaal van zijn Franse grootmoeder die door het lot de (liefde) in Rusland terecht komt en haar kleinzoon verhalen vertelt over het mythische Parijs. Als de schrijver daar veel later zelf beland wacht hem een bittere teleurstelling. Ook nu word ik weer niet teleurgesteld. Een Siberische harde, koude jeugd en tegelijkertijd ook een wereld waar je naar toe wilt als je het leest. Er zijn weinig schrijvers die zo veel indruk op me hebben gemaakt.

Ik ben een keer in Rusland geweest, in Sint Petersburg. Dat schijnt niet het echt Rusland te zijn door de vele toeristen, maar toch heb ik het idee gekregen dat Russen anders zijn dan Europeanen door wat contacten met Russen. We hebben wat tochten gemaakt buiten de gebaande paden en ik kreeg contact met een oude Russische vrouw (ik spreek drie woorden Russisch). Ze probeerde me uit te leggen dat ze een overlevende was van Duitse belegering van Leningrad (later Sint Petersburg) in de Tweede Wereldoorlog. In die belegering van september 1941 tot januari 1944 vielen een miljoen doden door de honger. Vorig jaar liet Pieter Waterdrinker in Zomergasten beelden zien van die belegering. Uniek materiaal dat ergens was opgedoken. Het waren vreselijke beelden. Van Pieter Waterdrinker heb ik vorig jaar ook Tsjaikovskistraat 40 gelezen. Hierin vertelt hij ook dat hij na zijn eerste bezoek zich voorneemt om nooit meer terug te keren naar dat barre land. Maar hij keert wel terug en zal daar de rest van zijn leven blijven. Wat is dat toch met Rusland. Lees De boeken van Makine maar dan snap je het een beetje.

Read more

Mijn armen trillen en ik ben kapot. Vanochtend is er door de extreem heftige buien lekkage ontstaan in mijn keuken. Ik ben nu ruim twee uur aan het dweilen en heb al heel wat emmers water weg gedweild, maar het gaat maar door. Ik heb nu twee lakens over de vloer gedrapeerd om het water niet de kamer in te laten stromen, die lakens wring ik af en toe uit. Gelukkig had ik vanochtend al gekookt want koken met je voeten in het water is niet prettig. Op dat soort momenten bedenk ik wel eens dat ik niet eeuwig in mijn woning kan blijven wonen omdat het onderhoud te veel van je eist. Ik heb het al bij veel andere mensen om me heen gezien, op een gegeven moment wil men naar een appartement waar het onderhoud uitbesteed kan worden. Ik moet er eigenlijk niet aan denken. Ik woon nu al sinds december 1991 hier en heb zo veel geïnvesteerd in dit huis dat ik er met pijn in mijn hart afstand zal doen. Ik zit op deze locatie vlak bij de stad en ook vlak bij de uitvalsweg naar Bergen en Egmond.

Dit is een foto die ik gevonden heb van mijn huis in het regionaal archief Alkmaar. Het was toen een winkel waarin van alles verkocht werd, van, Lux zeep tot Van Nelle koffie. Op het doek staat kruidenierswaren, brood, koek en chocolade. De eigenaar was. H. Schoonhoven (levensmiddelen). Het huis werd aan de zijkant naar de tuin uitgebreid met een keuken en er kwam een garage. Het ziet er nu totaal anders uit, het raam naast de voordeur werd twee keer zo groot en de zolder kreeg een dakraam. Bij navraag in het kadaster bleek de grond aan de zijkant bij het huis te horen en heb ik meteen de tegels er uit gehaald en er een tuintje aangelegd. Het huis heeft een BP (beeldbepalend) sticker gekregen van de gemeente gekregen, waardoor je subsidie kunt aanvragen voor verbouwingen.

Toen ik het huis kocht had het bijna twee jaar leeg gestaan. Ik woonde in Amsterdam, had een baan en Alkmaar en wilde per se verhuizen met twee kleine kinderen. Ik was al bijna twee jaar aan het zoeken en had het bijna opgegeven tot ik dit huis zag. Mijn makelaar raadde me de koop af omdat het zo’n oud huis was en er veel onderhoud bij kwam kijken. Maar mijn moeder zei altijd, koop licht, mijn vader, koop ruimte. En dit huis voldeed aan beide criteria. En heel belangrijk, het lag vlak bij het station, en als je geen auto hebt is dat erg handig. De woningmarkt zat destijds muurvast omdat de rente gestegen was naar bijna 10 %. De vraagprijs was 170.000 gulden en er moest flink onderhandeld worden om de prijs naar 130.000 gulden te brengen. En kijk waar we nu staan, bijna 30 jaar verder. De rente staat historisch laag, er is geen woning meer te koop voor normale prijzen en normale mensen (het huis van de buren is net voor bijna vier ton verkocht). De kranten staan elke dag vol met het probleem van de woningnood. Doordat mijn zoon geen betaalbare woning kan vinden woont hij nu tijdelijk tussen twee reizen in weer even bij mij. Omdat ik veel ruimte heb is dat niet zo’n groot probleem. Ook dat hoor ik overal om me heen, kinderen die weer even thuis komen wonen omdat ze geen betaalbare woning kunnen krijgen nadat ze ergens moesten vertrekken (door scheidingen, ruzie’s in woongemeenschappen). En als klap op de vuurpijl mogen nu allerlei bouwprojecten niet doorgaan vanwege het stikstofbesluit. De woningnood heeft al een lange geschiedenis van 70 jaar. Wie op Wikipedia kijk onder het lemma woningnood vindt een interessante schets. Eigenlijk is de woningnood nooit weggeweest.

Woningnood loopt verder op

Het woningte tekort aan woningen loopt volgens het onderzoek op naar 235.000 woningen. Vooral starters en ouderen vallen tussen wal en schip. Dit loopt tot 2020 nog verder op, blijkt uit cijfers van Capital Value en ABF Research. 

Read more

Af en toe lees je iets in de krant (Volkskrant 25 september Opinie & debat) waar je van opveert. Toen ik nog in de bibliotheek werkte kwam het regelmatig voor dat er iets in het computersysteem moest veranderen omdat er weer een vraag vanuit het publiek of het bedrijf zelf kwam waardoor er ergens anders in het systeem iets mis ging. Specialisten die ik sprak vertelden dat veel problemen wel opgelost kunnen worden, maar dat kost veel geld en daarom gebeurt het niet. Ook het feit dat er allerlei computersystemen aan elkaar gekoppeld worden veroorzaakt problemen. Het beste zou zijn om dan weer helemaal met een nieuwe systeem te beginnen. De belastingdienst kampt hier al jaren mee zoals we meekrijgen via de media (recentelijk nog met de kinderopvangtoeslag). Marlies van Eck die tien jaar werkte bij de belastingdienst stopte daar mee omdat ze niet meer kon leven met mensen die onterecht werden gedupeerd (ze moest besluiten verdedigen die ze niet meer wilde verdedigen want het waren besluiten van de computer). Ze stopte en promoveerde vorig jaar op een onderzoek naar “geautomatiseerde ketenbesluiten”. Haar conclusies moeten hard zijn aangekomen bij de belastingdienst. Er wordt vertrouwd op een systeem dat niet gewijzigd kan worden als er een fout optreedt. Waar vroeger eenvoudig de werkinstructie werd aangepast kost nu elke ‘change’ maanden en daarom gebeurt het niet met alle gevolgen van dien. Er werden Kamervragen gesteld naar aanleiding van haar rapport. Na inventarisatie (en niet een onderzoek zoals aangekondigd) van de problemen bleek 48 % van de overheidsorganisaties algoritmen te gebruiken.

Terwijl andere landen als Noorwegen en Frankrijk hun computers proberen te temmen “maakt Nederland het alleen nog maar elke dag ingewikkelder”zegt Marlies. Ik ben zelf een keer als slachtoffer van het belastingsysteem (mijn psychotische zoon had geen paspoort en onderdak meer) jarenlang in gevecht geweest met de belastingdienst. Ik kreeg meelevende mensen en onverschillige mensen aan de lijn. Ik schreef brieven om de situatie uit te leggen. Maar je voelt de onmacht aan beide kanten. Ze krijgen bij de belastingdienst tienduizenden bezwaarschriften binnen en daar ben jij er een van. Het is een zichzelf versterkend systeem dat niet is te stoppen. Een zin trof me vooral in het artikel omdat ik daar in het verleden ook vaak tegen aan liep: Er bestaat een ondoordringbare ‘lemen laag’tussen de bouwers van de systemen en de bedenkers van het beleid, en de echte wereld. Je wordt er als burger wel zenuwachtig van. Er hoeft maar iets mis te gaan en je bent de sigaar, dat heb ik aan den lijve ondervonden en dat is een verontrustende gedachte.

Read more