Dit stuk ga ik voor de tweede keer typen. Mijn host is overgegaan in een andere host (groter?, beter?) en ineens kon ik niet meer automatisch inloggen. Na lang bellen en wat begeleiding is het toch weer gelukt om in te loggen. Maar mijn vorige stuk over internetfraude, waaraan ik mijn gelezen boeken had toegevoegd, was ineens gedeeltelijk verdwenen. Oké, je niet meer opwinden en gewoon een tweede poging doen. Als ik lees over de computerproblemen bij bijvoorbeeld de belastingdienst vraag ik me af of ze niet eens kunnen stoppen met al die updates en veranderingen. En over de horror die ons nog te wachten staat als het ze niet lukt om binnen drie jaar het systeem te moderniseren zullen we maar niet wakker gaan liggen. Ik mis af en toe mijn werk wel met zijn jaarlijkse cursussen waardoor je een beetje bij bleef. Ik beluisterde gisteren een podcast van FTM waarin gesproken werd over de fraude bij Cumex. De truc is om alles zo ingewikkeld te maken dat niemand het meer snapt en zij lekker hun gang kunnen gaan. Terecht merkte Eric Smit op de belastingdienst idioot veel werk maakte van de toeslagen controle, maar dit soort dingen die veel meer geld zouden opleveren(27 miljard!! volgens FTM), laten liggen. Witte-boorden criminaliteit loopt veel minder gevaar dan de arme sloebers. Dat zal ook wel nooit veranderen. Maar nu over naar mijn gewone onderwerp, de gelezen boeken.

Ik ben in verschillende boeken begonnen en er weer mee gestopt omdat het niet boeide, te zwaar was of te moeilijk. Emotioneel te zwaar was Het concentratiekamp aan de Paradijsstraat van Stanislav Aseyev. De gruwelijkheden van de Russische kampen die na 2014 in het Donbas gebied werden opgetuigd voor tegenstanders van de Russen. Te moeilijk was Moonshot, grootse missies voor onze economie en samenleving van Mariana Mazzucato. Niet boeiend (te anekdotisch) genoeg was het boek De man die zijn hoofd verloor van …..

Wel heel boeiend waren de boeken Connemara van Nicolas Mathieu, een ‘meesterlijke generatieroman”, klopt wel, Doe zelf normaal, menselijk recht in tijden van datasturing en natuurgeweld. van Maxim Februari, een boek dat iedereen zou moeten lezen, Naar het paradijs van Hanya Yanagahiri, een dystopische visie over de wereld in 2095 (met mensen die koeltepakken dragen omdat het zo heet is geworden!!!!). Maar het meest was ik geboeid door Schipbreuk der beschavingen van Amin Maalouf. wat iedereen moet lezen die iets meer wil sappen over het Midden-Oosten.

Al meer dan een halve eeuw reist Amin Maalouf de wereld rond en geeft hij zijn ogen de kost. Hij groeide op in de wereldse en welvarende steden Beiroet en Caïro, en zag hoe die steeds meer in de greep kwamen van religieuze radicalisering, nationalisme en geweld. Hij was in Saigon aan het einde van de Vietnamoorlog, en in Teheran toen de Islamitische Republiek werd uitgeroepen. Vandaag staan we, vreest hij, op de drempel van een wereldwijde schipbreuk, die alle domeinen van de beschaving treft. Amerika verliest elke morele geloofwaardigheid. Europa riskeert uiteen te vallen. De Arabische wereld zinkt weg in een diepe crisis met rampzalige gevolgen voor haar bevolking en voor de hele planeet. Om nog maar te zwijgen van de ernstige bedreigingen op het vlak van klimaat, milieu en gezondheid waar de aarde mee wordt geconfronteerd en die alleen kunnen worden aangepakt door middel van wereldwijde solidariteit. En laat het daar nu net aan ontbreken. Het is hoog tijd, vindt Maalouf, dat de mensheid zich de juiste vragen stelt, en er een antwoord op probeert te formuleren. In Schipbreuk der beschavingen treedt Maalouf op als geëngageerd toeschouwer en denker, als iemand die zijn eigen, persoonlijke ervaringen koppelt aan reflecties over een steeds veranderende wereld.

Als laatste nog even het boek waarin ik van de week ben begonnen, Charles Darwin, De reis van de Beagle. Ik had zo genoten van de biografie van Alexander von Humboldt dat ik hier ook zin in kreeg. Darwin was ook enorm geïnspireerd door von Humboldt.