Voor het eerst in mijn leven krijg ik te maken met dementie. Er is nog geen diagnose, maar je merkt dat iemand die je goed kent de grip op zijn leven begint te verliezen. Je hoort altijd dat dat voor de naast betrokkenen een zware last is en ik moet concluderen dat dat helaas het geval is. Om wat beter voorbereid te zijn ben ik me nu een beetje aan het verdiepen in de materie. Afgelopen weekend heb ik het boek Hersenschimmen van Bernlef gelezen. En ondanks dat het een boek is van een buitenstaander die probeert in het hoofd van een dementerende (zijn vader?) te kruipen, wordt je er een hoop wijzer van. Dit boek uit 1984 is al zijn 61e druk toe. Het proces van steeds groter wordende gaten in het geheugen worden heel beeldend beschreven. De begin periode kenmerkt zich door gaten in de herkenning van de werkelijkheid en herinneringen uit het verleden die het heden gaan overheersen. Ook het ritme van dag en nacht raken verstoord en de taal wordt ook steeds incoherenter. Dingen die ik al allemaal kon waarnemen. Er is nog geen ziekte inzicht maar dat zal moeten gebeuren om zijn vrouw te ontlasten. Ik had ook als een paar boeken uit de kist op mijn werk meegenomen. Het boek van Jessie van Loon Mijn partner raakt de weg kwijt, omgaan met dementie., en het boek 100 Vragen over dementie. Mijn eerste opdracht voor mezelf, geduld hebben, niet laten blijken dat iemand drie keer hetzelfde vraagt, maar gewoon weer antwoord geven. Ik zal beide boeken doorgeven aan mijn vriendin en hoop dat ze een manier vindt om om te gaan met het langzame verlies van een partner.