Omdat Buitenhof even met vakantie is kijk ik nu zondags naar het Filosofisch kwintet. Vorige week haakte ik vrij snel af, maar gisteren werd ik meteen getriggerd door de cultuursocioloog Stef Aupers die een volgens hem heel triviale onzekerheid had (dat had Clairy Polak namelijk gevraagd, wat maakt je onzeker in deze tijd?) en dat betrof de techniek waar hij geen grip meer op had. Volgens mij uitte deze man een hele algemene onzekerheid die bijna iedereen kent. Deze week kreeg ik een melding dat er mogelijk allerlei accounts van mij konden worden gehackt omdat er een datalek was geweest. Onder andere bij booking.com waar ik al heel lang niet meer actief op ben. Ik heb het maar weg geklikt maar ik word er erg onzeker van. En dit is maar een van de vele voorbeelden. Vorige week begon ik tijdens een wandeling met een zus over de column van Olaf Tempelman (De bewuste digibete burger) die te kakken werd gezet door een jonge spierbundel, die vervolgens zelf ook stond te schutteren (bij de ingang van een sportschool moest je ineens met een QR-code naar binnen in plaats van met een pasje) met zijn smartphone. Mijn zus opperde het idee om maar eens een bericht te sturen naar Tempelman dat ze zo genoot van zijn columns. Ik zei dat ze dat zeker moest doen. In dat zelfde programma van gisteren was ook de econometrist Sanne Blauw aan het woord over haar onzekerheid over de columns die ze schrijft voor de Correspondent. Omdat ze zo veel bagger over zich heen kreeg schreef ze een column dat ze zou stoppen. Vervolgens kreeg ze zo veel fanmail (die je anders nooit hoort) dat ze besloot toch door te gaan. Dus ja, mensen moeten vaker columnisten aanmoedigen anders krijgen ze alleen de negatieve berichten over zich heen. Mijn zus verzuchtte dat ze het liefst alle techniek over boord wilde gooien en weer helemaal opnieuw wilde beginnen. De vriend waar ik gisteren mee wandelde zei dat dat volgens hem wel moest kunnen. Hij wilde ook graag van WhatsApp asf en op Signal over omdat dat ook van Facebook is. De problemen waar we nu mee geconfronteerd worden (Het is oorlog en niemand die het ziet) zijn zo groot dat dat je het bijna zou wensen. De afgelopen week stond ook her een der een recensie van het boek van Sheera Frenkel en Cecilia Kang, Een smerige waarheid, Facebooks gevecht om de wereldheerschappij, over de macht van Facebook. Een boek dat ik zeker wil lezen.

Nou genoeg gesomberd over de techniek en nog maar even de boeken die deze week de revue passeerden. Vrijdagmiddag las ik in een uurtje het boek Elif Shafak, Zou Houd je moed in een tijd van verdeeldheid; urgent pleidooi voor optimisme. Even fijn om tussen door te lezen. Je mag niet bij de pakken neer gaan zitten, maar doorgaan…Niet de schreeuwers die meteen reageren op Sanne Blauw de overhand laten nemen, maar ook reageren als je wat positiefs hebt bij te dragen.

Het voelt alsof de wereld op instorten staat. Dus hoe kunnen we dan vasthouden aan ons optimisme? Hoe kunnen we onze hoop, vertrouwen en geloof in iets beters voeden? En hoe kunnen we in deze verdeelde wereld onze kalmte bewaren?
In dit prachtig geschreven, verhelderende stuk overdenkt Booker Prize-genomineerde Elif Shafak dit pessimistische tijdperk, waarin onze politiek wordt geleid en misleid door emoties, en waarin desinformatie en angst de norm zijn.
In een gevoelig, bemoedigend pleidooi voor optimisme diept Shafak haar eigen herinneringen op en put ze uit de kracht van verhalen om te laten zien hoe democratie, tolerantie en vooruitgang door schrijven gevoed kunnen worden. Daarbij geeft ze en passant ook nog antwoord op de meest prangende vragen van onze tijd.

Ik was ook begonnen aan mijn tweede boek van William Boyd, Wachten op de dageraad (Uitmuntend, roman van het jaar The Times), maar ik was er zo maar niet zo enthousiast over de eerste 100 pagina’s. Over een man met een seksueel probleem die naar Wenen gaat om zich te laten behandelen (Freud wandelt ook rond). Ik geef het vanavond nog een kans en anders ga ik toch beginnen met Het huis van de vier winden van Elif Shafak.