Drie weken geleden mijn laatste blog, het wordt steeds erger. Dat heeft zeker te maken met de seizoenen. Je bent veel meer buiten en maakt vaker afspraken Er kwamen weer veel dingen tussen, maar toch heb ik afgelopen weken tijd gevonden om diverse boeken te lezen waar ik veel genoegen aan ontleende. Zo las ik vorige week donderdag en vrijdag in een ruk het boek van Emmanuel Carrère, Yoga. Dit boek gaat over een persoonlijke crisis nadat hij alles wat hij heeft op het spel zet door een verhouding te beginnen terwijl hij een heel gelukkig huwelijk heeft ( ook komt hij er achter dat hij een bipolaire stoornis heeft die eerder nooit was gediagnosticeerd. De schrijver trekt zich 10 dagen terug voor een vipassana stilte retraite maar wordt daar door de gebeurtenissen in Parijs (aanslag Charlie Hebdo waar een vriend van hem omkomt) weer uitgehaald. Hij vertrekt uiteindelijk na een langdurige behandeling naar een Grieks eiland om vluchtelingen bij te staan. Het tweede deel van het boek stelde wat teleur omdat het eindigt met een nieuwe liefde die waarschijnlijk al zijn problemen moet oplossen. Ik heb wel meteen een nieuwe titel van Carrère aangevraagd bij de bibliotheek, Het Koninkrijk. Ik las de recensie en had daar wel zin in, het gaat over de persoonlijke zoektocht naar hoe het mogelijk is dat het Christendom geworden is tot een wereldgodsdienst.

Een schrijver denkt evenwicht in het leven te hebben gevonden en begint te schrijven aan een boek over yoga, dat hij al meer dan een kwarteeuw beoefent. Maar weldra valt het serene zelfbeeld aan gruzelementen, verschijnen gebreken, leugens en verraad aan de oppervlakte en opent zich een afgrond. Zijn persoonlijk leven, zijn liefdesleven, het maatschappelijk leven (terroristische aanslagen en vluchtelingencrisis) – alles begint te wankelen. En wat als alles een illusie blijkt te zijn? De schrijver belandt in een psychiatrische inrichting in Parijs en wordt behandeld met elektroshocks: als er geen genezing is voor dit kwaad, kan hij altijd nog proberen het te beschrijven.

In Het Koninkrijk vraagt Emmanuel Carrère zich af hoe een kleine Joodse sekte met volgelingen van een gekruisigde profeet kon uitgroeien tot een godsdienst die twee millennia later nog steeds door een kwart van de wereldbevolking wordt beleden. In Carrères wervelende verhaal zijn de apostel Paulus en de evangelist Lucas de protagonisten van een bijzonder avontuur vol kleurrijke figuren, die vanuit een ongedwongen, hedendaagse invalshoek worden belicht tegen de buitengewoon levendige achtergrond van de mediterrane wereld van de eerste eeuw.
Tegelijk vertelt de auteur over zijn eigen zoektocht naar een houvast. Vijfentwintig jaar geleden werd hij praktiserend katholiek in een poging om zijn leven op orde te krijgen, en drie jaar later viel hij van zijn geloof af. Fijnzinnig en kritisch, met respect en mededogen, verkent Carrère de betekenis van het christendom en staat hij stil bij het succes van verbijsterende principes als ‘de laatsten zullen de eersten zijn en bemin je vijanden.

Deze week heb ik op een regenachtige dag in een ruk het boek van Edouard Louis Veranderen, methode gelezen. Wat een prachtig, nietsontziend en ook hartverscheurend boek. In plaats van als het boek over wraak op zijn milieu is het boek een excuus aan zijn ouders en zijn vriendin die hij op weg naar de elite van Frankrijk (waar hij ook echt beland) achter zich moet laten en waar hij als hij eerlijk is ook heimwee naar heeft. Louis is een schrijver die internationaal is doorgebroken omdat hij een systeem blootlegt van de elite die alle verandering wil tegenhouden om aan de macht te blijven, vooral zijn boekje Ze hebben mijn vader vermoord, waarin hij alle opeenvolgende politici aanklaagt voor hun onmenselijke beleid (op een dag wordt de uitkering van de armen gekort en de belasting van de rijken verlaagd). Voor de boekenclub moet ik alleen nog Weg met Eddy Belleguelle van Edouard louis herlezen.

En vandaag is het weer een regenachtige dag en ligt het boek Niemand is ooit verloren van Catherine Lacey voor me klaar op de bank. Heerlijk. Ik hoop dat het bij mij ook inslaat als een bom. Vooral die quote op de voorpagina (don’t eat, don’t pray, don’t love) spreekt me wel aan.

Het debuut van Catherine Lacey sloeg in als een bom. The New Yorker noemde het ‘een van de beste boeken van het jaar’ en The Wall Street Journal prees het als ‘een van de meest veelbelovende romans van het jaar’.
De jonge vrouw Elyria besluit op een dag om zonder iemand iets te vertellen een enkele reis naar Nieuw-Zeeland te boeken en daarmee haar man, haar werk en het hele New Yorkse leven achter zich te laten.
Terwijl haar man probeert te achterhalen wat haar beweegredenen zijn, stapt Elyria in auto’s van wildvreemde mannen en vrouwen, om uit te stappen op immer desolate plekken. Maar is het wel mogelijk om echt verloren te zijn?