Ik ben vijf keer in Istanbul geweest. De laatste keer was vorig jaar februari 2020 vlak voor de Lock down. We zaten alleen in het hotel Side met zijn dakterras tussen de Blauwe moskee en de Haya Sofia. Vanaf de allereerste keer had ik het idee dat dit een stad zou zijn waar ik zou kunnen wonen. Waar dat nou aan lag, ik denk door zijn ligging aan de Bosporus en de Gouden Hoorn. En wat Orhan Pamuk al schreef in zijn boek Istanbul, in Istanbul kun je niet echt ongelukkig zijn zodra je gaat wandelen langs het water, dat altijd in beweging is en waar constant boten en bootjes varen die ergens naar op weg zijn. Afgelopen dagen begon ik in het nieuwe boek van de Turkse schrijver Elif Shafak, 10 minuten en 38 seconden in dit vreemde leven (de vreemde titel slaat op het vermoeden dat na de dood de hersens nog 10 minuten en 38 seconden activiteit vertoont). En wat een prachtig boek is dit. Op het schutblad stond ook iets wat me meteen raakte, Istanbul is een vrouwenstad volgens Shafak. Het was genomineerd voor de shortlist van Booker prize 2019. Onderwerp is de vermoorde prostituee Tequila Laila die die laatste 10 minuten en 38 seconden alle belangrijke gebeurtenissen in haar leven de revue laat passeren. Ze kwam uit het oostelijke gelegen Vann waar de patriarchale maatschappij vrouwen dwingt tot onderwerping (vaak seksueel misbruik) en waar ze uit wegvluchtte naar Istanbul om een ander leven te zoeken. Shafak heeft fictie en non-fictie door elkaar heen geweven in een portret van een vrouwenleven dat zo maar gebeurd zou kunnen zijn.
Ik had al eerder het prachtige Liefde kent veertig regels van Elif Shafak gelezen. Over de overeenkomsten in het leven van de mystieke dichter Rumi en de proeflezer bij een literair agentschap Ella.
- De liefde kent veertig regels is een makkelijk te lezen en meeslepende roman die bovendien veel wijsheid bevat. Het is een fijn boek om te bezitten zodat je in het verhaal de veertig regels effectief kan markeren en later herlezen.
Omdat de schrijver vertelt vanuit verschillende hoofdpersonages voel je hoe divers mensen met verschillende thema’s omgaan en waar ze tegenaan lopen in het leven. Ook de parallellen tussen de 13e eeuw van Rumi en Shams en de tijd van nu kunnen de lezers boeien. Het blijft in deze tijd nog steeds een pertinente uitdaging om heilige schriften op een diepte te begrijpen dat ze de zuivere universele wijsheden bevatten die alle religies overstijgen en daarom tegelijkertijd dus nooit zouden toestaan dat de ene mens de andere mens schade kan toebrengen ‘gerechtvaardigd vanuit het geloof’.
Ik vond het ook fijn om via een roman het leven van Rumi en zijn vriend Shams op een toegankelijke manier te kunnen ervaren. Een aanrader.
Verder kreeg ik nog een goeie tip voor een serie op Netflix die al weer aan zijn derde seizoen bezig is, de serie Charite.
De eerste aflevering was op 21 maart 2017 op Das Erste te zien. Later in 2018 werd deze televisieserie een Netflix original. De serie heeft 6 afleveringen in het eerste seizoen. Het tweede seizoen dat zich aan het eind van de Tweede Wereldoorlog afspeelt, kwam in 2019 uit. Het derde seizoen speelt zich af rond de tijd van de bouw van de Berlijnse Muur en wordt vanaf 21 januari 2021 uitgezonden.[3]
Zondag begin ik aan een boek waar ik me ook op verheug, De saamhorigheidsgroep van Merijn de Boer. Over een commune in de jaren 80 in Haarlem. Ik heb zelf vroegerals alleenstaande in een kleine commune geleefd en was daar na een paar jaar op uit gekeken. De behoefte om iets voor je zelf te hebben op die leeftijd is toch altijd groot. Ik zou ook het boek van Wij zijn licht van Gerda Blees wel graag willen lezen. Ook over een commune die besluit om niet meer te eten en alleen nog van liefde en licht te leven. Ik denk ook dat die behoefte om deze boeken voort komt uit het gevoel dat ik direct uit mijn grote huis ga/moet verhuizen en het liefst naar een “knarrenhof” zou verhuizen. We willen als ouderen niet vereenzamen en zouden het liefst met wat andere gelijkgestemden bij elkaar wonen. Om elkaar te ondersteunen. Misschien moet ik maar lid worden van de Stichting Knarrenhof. Op facebook zie ik dat heel veel mensen hier mee bezig zijn. Weg met zijn allen uit de te grote huizen en in een kleiner appartement. De forto’s op de website zien er geweldig uit.
