Een jaar geleden las ik Homo Deus, afgelopen week heb ik gegrasduind in het nieuwste boek van Yuval Noah Harari, 21 lessen voor de 21e eeuw. Wat ik er tot nu toe van heb opgestoken is dat een wereldregering die de drie grote crises (klimaat, techniek en nucleaire dreiging) onrealistisch is (een suggestie die hij deed in zijn vorige boek) maar dat mondiale problemen nog steeds vragen om mondiale oplossingen. Hij prijst ook het project Europa waarin toch maar voor het eerste in de geschiedenis al 75 jaar vrede is. Elke wereldleider zou dit boek moeten lezen om inzicht te krijgen in wat er allemaal op ons af komt en hoe alleen samenwerking ons nog redding kan brengen. Maar ik vrees dat Trump dit boek niet op zijn nachtkastje heeft liggen. Hij eindigt het boek met zijn bevindingen over meditatie. Hij doet dagelijks twee uur aan vipassana-medidatie en dat heeft hem de helderheid gegeven om zijn drie bestsellers te schrijven. Harari is er vast van overtuigd dat alle leed voortkomt uit de eigen geest. Ik wil eigenlijk al vanaf het moment dat ik met pensioen ben beginnen met meditatie, maar zoals met meerdere dingen die ik wilde kwam ik er niet aan toe.

Maar afgelopen week heb ik toch de eerste stap gezet. Ik las jaren geleden het boek van Tim Parks, Leer ons stil te zitten, waarin hij vertelt over zijn ervaringen met Vipassana medidatie en zo eindelijk verlost wordt van allerlei lichamelijke klachten. Het boek was destijds een enorme bestseller omdat Parks wars is van alle zweverigheid, maar ten einde raad zich wenst tot meditatie omdat niets zijn pijn minder deed worden (ik meen me te herinneren dat het rugpijn was). Ik denk dat hij heel veel mensen over de drempel heeft gekregen van meditatie. Ik denk ook maar steeds dat het niet bij mij past omdat ik nog te veel energie kwijt heb, maar misschien is het juist wel zo dat de energie nog betere gaat stromen als ik me hierin ga verdiepen.

Afgelopen weken heb ik ook al een paar hoofdstukken gelezen in het boek van Georg Packer. De ontluistering van Amerika. Deze journalist van The New Yorker heeft recentelijk een boek geschreven over Richard Holbrooke, Our man, Richard Holbrooke- het symbool van de Amerikaanse buitenland politiek van de afgelopen decennia. Dat had ik graag gelezen, maar het was nog niet aanwezig in de bibliotheek, zodat ik maar begonnen ben in zijn boek De ontluistering van Amerika, uit 2013, waarvoor hij diverse prijzen kreeg, en dat trouwen nog steeds hoogst actueel is. Aan de hand van een aantal beroemde (Oprah Winfrey, Newt Gingrich, Andrew Breibart) en totaal onbekende Amerikanen, beschrijft hij wat er politiek en economisch mis ging en gaat in Amerika tussen 1978 en 2012. Boeiende materie.