Nou, dat was me het reisje wel. Weer net als mijn reis naar Oezbekistan zijn al onze vooroordelen weggenomen. Wat een gastvrij, vriendelijk volk zijn die Iraniërs. Het begon al met de hilariteit voor het landen toen wij allemaal onze hoofddoeken te voorschijn haalden. Ik had een hoodie en dat veroorzaakte nog meer gegniffel. Al in het vliegtuig werd ons  een fijne reis toegewenst. Iran heeft te maken gehad met een enorme braindrain en dat is te merken aan al die mensen die vanuit alle delen van de wereld hun familie gaan bezoeken. In de steden wilde iedereen weer met ons op de foto, wat onze gids Amir (geweldig veel kennis) echter niet zo kon waarderen. Wij vonden het vaak wel leuk om een beetje te dollen en ziba (mooi) te zeggen tegen de vrouwen. Dat konden ze wel waarderen. Behalve de hoofddoek zien de vrouwen er op straat grotendeels uit zoals wij, alleen wat eleganter en smaakvoller en vaak ook heel kleurig. Vaak zit die hoofddoek wel erg op het achterhoofd. Maar dat is om de normen wat op te rekken heb ik begrepen. Ook opvallend, de enorme lagen make-up en de neuscorrecties.

Niet de Verenigde Staten, en zelfs niet Libanon, maar het conservatieve Iran is de ‘hoofdstad van de cosmetische neusoperaties’, zo schrijft de Britse krant The Guardian. Elk jaar gaan  200.000 Iraniërs, voornamelijk vrouwen, naar de plastisch chirurg om hun neus kleiner te maken en het topje meer naar boven te laten wijzen…..(uit de Volkskrant)

Opvallend waren de fantastische wegen, dit in tegenstelling tot Oezbekistan.We begonnen in Shiraz (dat wel een wat armoedige indruk maakte), waar toch nog wel wat vrouwen in het zwart rond liepen. Ik schat de helft, maar hoe hoger we kwamen des te minder zwart gesluierde vrouwen we zagen. behalve natuurlijk de heilige stad Qom waar iedereen binnen de heiligdommen zwarte kleding moet dragen. Wij kregen trouwens grijzig gebloemde hobbezakken. In Teheran zag je voornamelijk modern geklede vrouwen en als ze in het zwarte gewaad liepen toonden ze geen enkele agressie tegens ons.

Ook opvallend, de grootte van de steden, Isfahan, 3 tot 4 miljoen, Teheran, 16 miljoen, Tebras , ook 4 miljoen, zelfs de wat kleinere plaatsen hebben als snel de omvang van Amsterdam, bijvoorbeeld Shiraz, 600.000. Dus je moet flink wat ellende door voordat je op de mooie plekken bent belandt.

Wat me brengt op een van de mooiste opgravingen ter wereld, de Persepolis, 50 kilometer ten noorden van Shiraz. Daar zou ik graag nog een keer naar toe gaan. Onder Shiraz zijn ook nog een aantal mooie dingen te zien, dus ik sluit een tweede reisje niet uit.

We hadden door de sancties van Amerika tegen Iran, waardoor de waarde van de Toman enorm is gedaald, een erg goedkope vakantie. Maaltijden meestal rond de 3/4 euro, in luxere hotels rond de 6 euro. Ik denk dat de Iraniërs een hele moeilijke tijd tegemoet gaan. Onze chauffeur Farhad (we hadden een busje met chauffeur en een aparte gids) betaalde voor zijn appartement in Teheran 250 euro en als je dan weet wat hij verdient. Het moet niet makkelijk zijn. Hij wilde graag naar Europa, maar dat was echt te duur voor hem. De chauffeur vertelde ook dat 80% van de Iraniërs niet meer religieus was en liever een ander regime willen. Maar die hoop is na de mislukte Groene revolutie van 2009, toen het er echt naar uit zag dat de liberale krachten zouden winnen, weer verdwenen. Iedereen op straat wil met je praten, ze spreken ook allemaal behoorlijk goed Engels. Iedereen die de serie van Onze man in Teheran heeft gezien weet inmiddels wel dat Iran niet het land is dat veel mensen er van maken (gevaarlijk. fundamentalistisch, afwerend tegenover vreemdelingen). Juist de geschiedenis laat zien dat Perzië altijd elementen van andere culturen die ze nuttig vonden hebben overgenomen.

In Persepolis (Cirus en Darius 4e eeuw voor christus) stonden we onder de Poort van de naties, toen het rijk liep van India tot Griekenland. Je kunt je nu amper voorstellen dat ze zich zo willen isoleren van de rest van de wereld.