Hoe veel mensen wel niet afwijzend reageerden als je vertelde dat je op vakantie naar Iran ging! Ben je niet bang dat je ontvoerd wordt, dat land zit toch vol met terroristen (zie mijn vorige blog waarom mensen dat denken), maar is dat niet gevaarlijk met al die aanslagen (in Europa zijn aanslagen, in Iran nauwelijks). Het enige dat echt gevaarlijk was was het verkeer in Teheran. Nergens hebben we ons zo veilig gevoeld als in Iran. Je kunt maar een ding concluderen, mensen informeren zich heel slecht of helemaal niet. Er zijn wat ontvoeringen geweest bij de grens met Afghanistan en mensen denken dat je zo maar ontvoerd wordt midden in de stad. Er is een aanslag geweest recentelijk en mensen denken dat er overal bommen ontploffen. De dictatuur van de angst zullen we maar denken. Hierin spelen media inderdaad wel vaak een kwalijke rol doordat ze het negatieve nieuws belichten en niet de andere kant laten zien.

Wie trouwens wel een positief beeld moet hebben gehad van Iran is onze eigen voormalige koningin Beatrix. Ik lees een boek dat ik in mijn handen gedrukt kreeg met de titel Drakensteyn, Droomkasteel, van Fleur Jurgens. Daarin wordt melding gemaakt van het feit dat Beatrix met wat vrienden een Europese werkgroep had opgericht (1963) om hulp te verlenen aan Dousadj, een door de aardbeving zwaar getroffen stad, 184 ten zuidwesten van Teheran. David Mitchnik, een Pers, was projectsecretaris van de Actie Dousadj, waar de prinses volgens het boek (gebaseerd op de dagboeken van de kokkin van Drakesteyn, Michelle Mastenbroek) verliefd op was, en hij op haar. Beatrix leest de kokkin zelfs een gedicht voor van de Perzische dichter Omar Khayyam, terwijl ze een sigaretje roken (fictie of non-fictie?). Bernhard keerde zich fel tegen deze verhouding en niet veel later was het over. De prinses is ook aanwezig tijdens het staatsbezoek van de sjah van Perzië en keizerin Farah Diba bij Persepolis. Wij hebben de restanten van de tenten van dat staatsbezoek die er nog steeds staan !! kunnen zien. Bizar, dat die nog steeds niet zijn weggehaald. Er wordt gezegd dat dit feest in de woestijn het einde aankondigde van het bewind van de Pahlavi dynastie. Zoveel weelde en geldsmijterij terwijl het volk verhongerde, dat vroeg om een reactie. En die is er gekomen in de vorm van De islamitische staat Iran. Je moet onwillekeurig denken aan de protesten van de gele hesjes in Frankrijk. De wereld is zo rijk en er lijden steeds meer mensen gebrek.

Over de Perzische dichters gesproken, wij bezochten in Shiraz het graf van Hafez, naast Roemi  de beroemdste dichter van Iran. Het was er erg druk, want het was een vrije dag en dan bezoeken de Iraniërs graag hun helden. Iedereen kent het werk van dichters uit het hoofd schijnt het, maar dat geloof ik niet echt. Ik leerde deze dichters kennen doordat ik in de bibliotheek altijd de introductie van vluchtelingen deed. Toen de Iraanse vluchtelingen kwamen in de jaren tachtig hoorde ik al snel over deze dichters . Vooral Hafez is schitterend, dat is wel mijn favoriet.