Ik hoef gelukkig nog geen nieuwe heup. De foto´s laten artrose zien maar niet zodanig dat er al een nieuwe heup nodig is. Fijn, ik had me al zorgen gemaakt om een operatie en een herstelperiode. Maar de pijn in mijn lies is daarmee niet over. Matige slijtage is net zo pijnlijk als flinke slijtage zegt mijn huisarts. Misschien moet ik eens iets anders proberen dan fysio, een osteopaat misschien. Het weer is sinds deze week koud en nat en dat veroorzaakt extra veel klachten. Leve het proces van veroudering. Maar ik moet niet klagen want ik kan alles nog, wandelen, fietsen, dus ik mag mezelf gelukkig prijzen. Dit weer nodigt wel uit tot veel lezen en dat doe ik dan ook. Ik ben weer gestopt in Vosganian (te stroef, te gedetailleerd). Ik zag wel de kwaliteiten, maar had geen puf in alle ellende van de Armeniërs. Ik ben wel begonnen in een boek van Elizabeth Jane Howard, Welbeschouwd. Er lag een voorstel om dit boek te lezen voor de volgende boekenclub. Ik begon er aan en was meteen geboeid. Wat een opmerkingsgave, wat een psychologisch inzicht.

Dit boek lijkt in zijn stijl niet op de luchtiger geschreven Cazalest serie. Daar moest ik wel langer aan wennen. Voor mijn gevoel lag de sfeer in een mix van Tolstoj’s Anna Karenina, Virginia Wolf (alleen een verfilmd boek gezien) en heel veel van Jane Austen. E. J. Howard schrijft met groot inzicht en technisch vernuft over de gewoontes van haar tijd. Het begin van het verhaal, wat feitelijk het einde van het boek is, loopt slecht af. Het einde, wat in dit verhaal, het begin is, is hoopvol. Het spint meesterlijk een keerpunt uit van een leven vol lage verwachtingen. Antonia wil de nieuwe generaties beschermen voor haar fouten van toen. Mocht je zelf de opdracht willen ervaren waar alle vrouwen van toen voor stonden… lees deze ‘Long view’. De estafette stok via Jane Austen naar E. Jane Howard wacht nu op een 21e eeuw Jane om het verhaal van de emancipatie verder te vertellen. Zodat de mensheid van de 22e eeuw kan gruwen over ons omgangsgedrag van nu. (heel treffend beschreven, geplukt van het internet)

Ik was al eens eerder dit jaar begonnen met het eerste deel van de vijfdelige serie De Cazalets, De lichte jaren, maar daar ben ik vrij snel mee gestopt. Voor mij te gedetailleerd over allerlei zaken waar ik geen interesse in heb, landschappen, eten, kleding, gebruiken. De personages waren wel interessant maar er kwamen te veel andere minder interessante zaken voorbij. Dit eerdere boek is veel persoonlijker (en grotendeels gebaseerd op haar eigen leven) en geeft een inzicht hoe slecht het er voor stond met de vrouwenemancipatie. Het begin speelt in de tijd dat ik net geboren was en geeft me inzicht hoe het voor mijn moeder geweest moet zijn en hoe het voor mij had kunnen worden als de vrouwenemancipatie niet verder was ontwikkeld in Nederland (in grote delen van de rest van de wereld is het nog lang zo ver niet). Ik prijs mezelf gelukkig met de plek waar ik geboren ben als vrouw. Niet afhankelijk te hoeven zijn van een man, je eigen leven te kunnen uitstippelen, het lijkt zo vanzelfsprekend, maar door het lezen van dit boek realiseer ik me hoe bijzonder dat is.