De vakantie in Frankrijk ligt al weer een week achter me en ik heb er van genoten. Ik heb amper kranten gelezen, heb niet meteen allerlei mensen die daar om vragen foto’s gestuurd en heb me vooral overgegeven aan lekker luieren. Nou ja, luieren, ik heb bijna dagelijks twee uur zitten graven in de onmetelijke tuin die er om het huis lag. Dat zat zo. Ik liep meteen de eerste avond al even de tuin in en vond meteen een paar interessante fossielen. In de muur van het huis waar ik logeerde zaten een paar prachtige ammonieten ingemetseld dus ik had al een idee dat er hier iets te vinden moest zijn. De volgende dag hoorde ik van de vorige bewoner van het huis dat hij die ammonieten in de tuin had gevonden en hij wees me de plekken aan waar ik moest zoeken als ik interesse had. En wat heb ik mooie dingen gevonden die week. Ik heb meteen bij thuiskomst maar weer eens het boek Ooggetuigen, Fossielen geraadpleegd, en wist meteen weer waarom ik ooit na een jaar al stopte met de studie geologie.

Zelfs dit boek voor de oudere jeugd deed me beseffen dat er behoorlijk wat kennis van natuurkunde, scheikunde en chemie nodig is voor het determineren van mijn vondsten. Ik ben naar het fossielen museum van Autun geweest om uit te vinden dat op deze plek ooit een grote binnenzee geweest is. Als ik ooit weer eens op deze plek terug kom dan ga ik zeker zoeken naar de prachtige fossielen van planten die in het museum waren te bewonderen. Het heerlijke zen-achtige gevoel dat je krijgt als je bezig bent met graven en daarbij de opwinding dat je iets gaat vinden dat 100 miljoen jaar oud geleefd heeft. Het blijft toch bijzonder. Ik heb ooit een fossielen vakantie gehouden met mijn zoons op het Isle of Wight. In de tuin van de buren was een jaar daarvoor een complete dinosaurus gevonden. Wat een opwinding om daar gewoon heen te lopen en te zien hoe een aantal wetenschappers bezig waren het skelet te bewerken.

En over dat lekkere gevoel als je aan het zoeken bent, ik heb het boek van Jenny Odell, De macht van het niets doen, een radicaal verzet tegen de aandachtseconomie, op mijn reserveringenlijst gezet. Dit boek gaat voornamelijk over die aandachtseconomie die onze wereld is geworden maar ik ben toch benieuwd naar haar visie over hoe we die kunnen elimineren. Die constante druk van andere mensen om alles maar meteen te delen. Vakantie is nu juist voor mij altijd het moment geweest om even helemaal los te komen van je dagelijkse omgeving. Misschien moeten we elkaar wat vaker met rust laten.

En nog even als afsluiter. Vanochtend kwam ik in de krant bij een recensie van het nieuwste boek van Philipp Blom de naam van Pedro Calderon de la Barca tegen. Ik moest meteen denken aan zijn beroemde boek Het leven een droom. En met spijt bedacht ik dat ik recentelijk al mijn Spaanse vertalingen van meesterwerken heb weggedaan. Ik heb geprobeerd ze te slijten aan diverse Spaanse faculteiten, maar er was geen belangstelling voor. Ik heb een paar titels bewaard, maar deze zit er niet tussen. Misschien dat hij nog eens opduikt in een kist.