Mijn zus had het al voorspeld, als je eenmaal niet meer werkt heb je minder kleding nodig. Omdat ik voor mijn radiowerk vaak in de openbaarheid opereerde was het bij mij nog iets erger, ik moest altijd tien (afhankelijke van seizoen, temperatuur) leuke kleurige colbertjes in de kast hebben anders had ik het idee dat ik niet goed voor de dag kon komen. Maar wel alles altijd tweedehands natuurlijk, want kleding was er al jaren in overvloed. Nu met de lockdown lees je dat iedereen in gemakskleding achter de computer zit en veel minder bezig is met kleding. Vanochtend las ik in de krant dat er al weer twee modeketens failliet zijn (Miss Etam en…). Als ik nou iets hoop voor na de coronacrisis is het wel dat de overproductie van kleding eens gaat afnemen. Al dat water dat er voor nodig is, al dat plastic en pvc dat er voor nodig is. In de Volkskrant van 16 december stond een leuk artikel over het gebruik van mycelium, het netwerk van draden van een schimmel. Dit mycelium zal heel veel plastic gaan vervangen in kleding. Dat lijkt me nou echt een revolutie

Een mycelium is een netwerk van schimmeldraden, of hyfen. Mycelia groeien vaak onder de grond, maar kunnen ook op andere ondergronden groeien, zoals in rottende boomstammen. Eén enkele spore kan al uitgroeien tot een mycelium. Uit het mycelium kunnen de vruchtlichamen van schimmels, zoals paddenstoelen, groeien.

In Nederland heb je Aniela Hoitink die als eerste Mycotex gebruikt, afbreekbare kleding.

MycoTEX is a replacement of traditional fabrication techniques that require spinning, weaving, cutting and sewing textiles. Furthermore it is a replacement of traditional textile materials such as leather, fake leather or synthetics. MycoTEX is a new developed material with it’s own characteristics somewhere in between leather and plastic. Aniela won in 2018 de prestigieuze Global change award voor MycoTEX. Jonge vrouwen die zich laten inspireren door de natuur, in dit geval de paddenstoel, om baanbrekende innovatieve ontwikkelingen in te zetten. Heel inspirerend. Paddenstoelen zijn sowieso inspirerend voor veel kunstenaars en architecten. Kijk naar Sevilla met de metropol parasol en in Nederland het station van Arnhem of het hoofdkantoor van de Triodosbank (mijn bank).

Maar genoeg over kleding, even nog wat lees/kijkvoer. Ik ben al halverwege het boek Pobeda 1946 van Ilmar Taska, weer een boek dat ik bijna niet weg kan leggen, zo wurgend beklemmend is het geschreven. Taska is een Est die de situatie in zijn land beschrijft vlak na de tweede wereldoorlog als ineens het ijzeren gordijn valt en de mensen in de Baltische staten geofferd worden tijdens de vredesbesprekingen met Rusland. Alle hoofdpersonen worden slachtoffer van het communistische systeem, zelfs degene die dacht dat hij een trouwe kameraad van het systeem was. Alleen degene die blijft geloven in schoonheid en de kunst en het land uitvlucht wordt niet vermorzeld. Met zo’n boek vallen alle problemen die we nu hebben met de coronacrisis in het niet. Verder had ik zin in het boek van Karl Marlantes, De rivier. Over een Fins immigrantengezin (ook gevlucht uit Rusland vanwege de revolutie van 1917), in Amerika. En op televisie ga ik vanaf volgende week 8 januari de serie volgen op de VPRO over het ontstaan en de ontwikkeling van de Nederlandse democratie, De strijd om het binnenhof.