Vandaag moest ik aan mijn eerste buitenlandse reis denken in 1968 (of was het 69?), ik was zeventien jaar. Ik ging met mijn eerste vriendje en zijn ouders en broer mee met de auto naar het Lago D’Iseo in Noord-Italië (België had nog geen snelweg maar ouderwetse kasseien!). In de Volkskrant stond namelijk een stukje over het nieuwe kunstproject van Christo, de inpakkunstenaar, om de Eiffeltoren te gaan inpakken. Het vorige project van Christo was een soort drijvende pier op het Lago D’Iseo. Ik heb hele levendige herinneringen aan die plek (ik ging op waterski’s om dat eilandje heen) en had die drijvende pier graag zien, maar ik lees dat het project door het massale toestromen bijna aan zijn eigen succes ten onder is gegaan. Er is ook een film/documentaire (Christo; walking on water) over gemaakt die afgelopen juni in première is gegaan. Wat ben ik blij dat ik heel veel Europese landen heb bezocht voor het echte massatoerisme toesloeg.

Ik heb vandaag ook onze volgende reis betaald. Over twee maanden gaan we naar Beirut, Libanon. We zullen vanuit Beirut naar allerlei oude ruïne steden als Baalbek en Tyre reizen, maar de hele week in Beirut verblijven. Djoser was de enige reisorganisatie die naar Libanon ging. We gaan met een groep van 20 mensen. Meestal begint bij mij de voorpret al twee maanden van te voren met boeken lezen. Jammer genoeg bood de bibliotheek een heel mager aanbod van (vooral verouderde) boeken. Je kunt duidelijk merken dat er niet veel toeristen gaan naar Libanon. De enige titels die ik kon vinden waren uit 2008, ik heb ze toch maar besteld; Leo Siepe, Libanon en Syria & Lebanon van Lonely Planet. Een paar maanden geleden heb ik met veel interesse de tweeluik van Danny Ghosen, De slag om Libanon gezien. Het vervelende van die serie was wel dat je de indruk kreeg dat het hele Libanese volk getraumatiseerd was door de lange burgeroorlog (1975-1990) die er gewoed heeft en dat de conflicten nog steeds vlak onder de oppervlakte liggen.En we zullen zeker geconfronteerd worden met het Palestijnen probleem. Misschien wordt dit wel onze laatste Midden-Oosten reis en gaan we vanaf nu naar Europese bestemmingen. De tickets zullen duurder worden en de oudste van de groep is nu 71, tijd voor wat minder inspannende reizen. We kunnen naar Sicilië, Zuid-Spanje, Griekenland, ook allemaal prachtig om te bereizen buiten het seizoen.

Before the war, Lebanon was multisectarian, with Sunni Muslims and Christians being the majorities in the coastal cities, Shia Muslims being mainly based in the south and the Beqaa Valley to the east, and with the mountain populations being mostly Druze and Christian. The government of Lebanon had been run under a significant influence of the elites among the Maronite Christians.^[8][9] The link between politics and religion had been reinforced under the mandate of the French colonial powers from 1920 to 1943, and the parliamentary structure favored a leading position for its Christian population. However, the country had a large Muslim population and many pan-Arabist and left-wing groups opposed the pro-western government. The establishment of the state of Israel and the displacement of a hundred thousand Palestinian refugees to Lebanon during the 1948 and 1967 exoduses contributed to shifting the demographic balance in favor of the Muslim population. The Cold War had a powerful disintegrative effect on Lebanon, which was closely linked to the polarization that preceded the 1958 political crisis, since Maronites sided with the West while leftist and pan-Arab groups sided with Soviet-aligned Arab countries.^[10]

Fighting between Maronite and Palestinian forces (mainly from the Palestine Liberation Organization) began in 1975, then Leftist, pan-Arabist and Muslim Lebanese groups formed an alliance with the Palestinians.^[11] During the course of the fighting, alliances shifted rapidly and unpredictably. Furthermore, foreign powers, such as Israel and Syria, became involved in the war and fought alongside different factions. Peace keeping forces, such as the Multinational Force in Lebanon