Ik ga zo naar de bibliotheek om het boek Benedenwereld van Robert Macfarlene op te halen. Als voorbereiding op dit boek zat ik net in het boek De oude wegen te grasduinen. Vooral in het Spaanse gedeelte was ik geïnteresseerd. Als ergens zijn inspiratie voor zijn nieuwe boek vandaan komt is het wel de bibliotheek van Miguel Angel Blanco, La Biblioteca del Bosque (De Woudbibliotheek). Er staan 11 boeken in van alle wandeltochten of pelgrimages die Blanco maakte en bevat voorwerpen en substanties die hij onderweg in de natuur heeft verzameld. Die boeken zitten in houten kistjes met sleuven waar de boeken in zijn geschoven. Onder de paar pagina’s van de tocht wordt het boek een doos met een ruitje met een kabinetachtige ruimte. De bibliotheek is ontstaan na de storm van 30 december 1984 in het Guadarrama gebergte boven Madrid.

Mijn hele tuin ligt vol met stenen en schelpen die ik tijdens mijn verre reizen meeneem. Die neiging om dingen mee te nemen om nog iets van je reis te bewaren zal Macfarlane niet vreemd vinden. Al die mooie vormen en kleuren zijn een lust voor het oog. Blanco schrijft over het senderisme, oftwel “paden volgen”. Spanje kent een een uitzonderlijke rijkdom en variëteit aan oude paden. Een netwerk van canadas of driften (weg waarover vee wordt gedreven) sterkt zich uit over over 130.000 kilometer en wordt nog altijd gebruikt voor het vervoer van leven de have. Een hele beroemde is de Canda Real, die van Leon naar Extremadura loopt. Ik heb hierover geschreven in een eerder blog. Ik liep in 1997 mee met een aantal semi nomaden die het vee van Caceres naar de Montes de Leon vervoerden, de bekende trashumancia. Het was een onvergetelijke ervaring en je komt in een soort trance als je dertien per dag in het ritme van 3000 schapen meeloopt. Macfarlane schrijft ook over Edward Thomas, dichter een zwerver (De lange witte wegen …zijn een verlokking. De zoektocht die ze beloven! ze voeren ons mee naar de ijle lucht van de toekomst of naar de onderwereld van het verleden.) Een prachtig hoofdstuk over een man werd geplaagd door een spanning tussen zwerven en thuisblijven. Ik voel wel een beetje wat dat betekent, die eeuwige dwang om ergens op af te gaan. Over een maand mag ik weer weg, naar Libanon.