Ik zat afgelopen zondagmiddag naar Buitenhof te kijken naar Viktor-Mayer Schonberger over zijn boek De data-economie. De belangrijkste boodschap, niet geld (banken, multinationals), maar data zijn het nieuwe goud van de economie. Hij deed uitspraken die ik zo moeilijk te bevatten vond dat ik toch maar eens kijk of ik dat boek te pakken kan krijgen. Zoals dat pensioenen binnenkort verleden tijd zijn.

Hij sprak ook over het bedrijf Stitch Fix, een modebedrijf voor mensen (ook mannen) die geen tijd hebben om kleding te kopen. Ik ben daar eens gaan rondneuzen en verbaasd dat dat al zo’n grote vlucht heeft genomen. Als je deelneemt krijg je op basis van een uitgebreid ingevuld profiel maandelijks vijf mode-items toegestuurd (gemiddelde prijs 55 dollar) die ook weer teruggestuurd kunnen worden als ze niet voldoen aan je smaak. Je betaald ook nog 20 dollar per fix, dus ben je per maand, als je niets terugstuurt, 300 dollar kwijt, en op jaarbasis 3600 dollar. https://www.stitchfix.com/women

Ik heb een paar jaar bijgehouden wat ik aan kleding uitgeef, dat was 600 euro. Waarbij aangetekend moet worden dat ik alleen tweedehands of in de uitverkoop koop. Ik koop ook kleding voor mensen die geen geld hebben (mannen) of die wat extra kleding voor bijna niets altijd leuk vinden (vrouwen) Het Nibud rekent voor een compleet pakket voor kinderen rond de 50 euro, dat is dus 600 per jaar. Voor volwassenen zal dat wat meer zijn. Heel wat minder dan Stitch Fix je wil verkopen. Jaarlijks verkoop ik kleding op de straatrommelmarkt voor ongeveer 500 euro, en voor 500 euro in de tweedehandswinkel Pinokkio en op United Wardrobe. Ik verdien dus aan mijn hobby in plaats van dat mijn hobby geld kost. Toch mooi meegenomen.