Ik was vanochtend bij vrienden op de koffie en natuurlijk ging het meteen over de oorlog. We kregen het over het boek van Svetlana Alexijevitsj Het einde van de rode mens van, leven op de puinhopen van de Sovjet Unie. Daarin is aan de hand van interviews te lezen hoe hard het gestaalde kader van de communisten nog steeds is, ook onder jongeren. Terwijl we het natuurlijk van de jongeren moeten hebben. Gisteren zagen we bij M een jonge Russin die haar ouders niet vertelde dat ze niet achter Poetin staat en omdat ze dat op de Nederlandse televisie zit te verkondigen daarom niet eens meer terug kan naar haar eigen land omdat alle mensen die protesteren tegen de oorlog in de cel worden gegooid. Wat een tragedie voor zo`n meisje. Wij kregen het over de buikpijn die we van al die berichten kregen, de onmacht die je voelt en het gevoel dat je niet lekker op vakantie kunt als vlak bij de de mensen sterven in de straten. We zouden wel allebei vluchtelingen opnemen in de leegstaande kamers van onze veel te grote huizen. Misschien komt er daadwerkelijk vandaag of morgen wel een oproep vanuit de regering om kamers beschikbaar te stellen. Dan moeten we laten zien wat we waard zijn. Ik heb vanochtend de wanhoopskreet gelezen van de voormalige Oekraïense voetballer Evgenij Levchenko en realiseerde me dat er echt wat op het spel staat. Het schijnt ook dat mijn naam Klitsie een Oekraïense achtergrond heeft. Verbasteringen van deze naam komen veel voor bijvoorbeeld Klitsjko en Klitsky. Op My Heritage. Toch een vreemde gedachte.
Meer dan twintig jaar geleden viel de Sovjet-Unie uit elkaar, ontdekten de Russen de wereld, en ontdekte de wereld de Russen. Even leek een romance in de maak, maar de liefde was snel voorbij. Terwijl men in het Westen nog steeds Gorbatsjov idealiseert en in het Oosten Poetin het begrip ‘democratie’ wel erg ruim interpreteert, grijpen vele voormalige Sovjetburgers – ook jongeren – vol nostalgie terug naar de socialistische staatsmannen van weleer.
Onderzoeksjournaliste Svetlana Alexijevitsj laat honderden getuigen aan het woord over hun leven tijdens en na de Sovjet-Unie: goede mensen en minder goede mensen; schuldigen en slachtoffers; aanhangers van de perestrojka en hardleerse stalinisten. Met een opmerkelijke openheid vertellen zij hoe de omwenteling van 1991 hun levensloop beïnvloedde, hoe hun wereldbeeld veranderde, hoe ze op zoek moesten naar een nieuwe identiteit. Het einde van de Rode mens ontbloot de ziel van een getraumatiseerd, verdeeld volk. Ook zij zijn Europa.
We kregen het ook nog over de schrijver Boris Akoenin, die vanochtend nog werd genoemd in de Volkskrant, die veel fans heeft over de hele wereld. Ik heb nooit iets van hem gelezen, maar om Rusland te kunnen begrijpen zou je dat wel moeten doen.
Wat er staat te gebeuren moeten we maar afwachten, maar het idee van een kernoorlog is zo afschrikwekkend dat we allemaal onze adem inhouden. Ik geloof dat de hele wereld nu zijn adem inhoudt. Voor de rest proberen we maar zo goed als mogelijk door te leven.
Wat ben ik momenteel aan het lezen. Ik ga beginnen met Red Roulette van Desmund Shum. Moet ik hem nog wel even ophalen bij een vriend. Ook al geen boek om vrolijk van te worden.
Ook nog even leuk om te vermelden, Het archief van de toekomst van de VPRO. Ik heb wel zin in Het boek van de toekomst.
Voor wie er liever een papieren pagina op na slaat komt VPRO Tegenlicht met het Boek van de toekomst. Voor het boek hebben acht auteurs, waaronder Joris Luyendijk en Marleen Stikker, nieuwe essays geschreven die vooruitblikken naar 2040.
Daarnaast zijn 31 internationale interviews van de afgelopen 20 jaar geselecteerd met inspirerende denkers en doeners, zoals Thomas Piketty, Kate Raworth en Elon Musk. Via QR-codes is het boek gelinkt met meer dan 500 VPRO Tegenlicht-uitzendingen in het nieuwe online archief.