• Hallo, en welkom op mijn website

    Hallo, en welkom op mijn website

    Ik geef hier boekentips, deel zinvolle informatie met mede pensionado's en je kunt meer lezen over mijn boek "Tijd van Onschuld"

    Meer informatie

In het verleden heb ik nogal eens boeken besproken die de gevaren van internet als onderwerp hebben. Maar ondanks alle kritiek zie ik ook nog steeds de vele voordelen van al deze ontwikkelingen. Ik was van plan om nog steeds alle nieuwe ontwikkelingen bij te houden, maar heb dat de afgelopen twee jaar laten varen, het gaat allemaal te snel. Ik was het afgelopen jaar bijvoorbeeld een paar keer het woord TikTok tegen gekomen, maar was daar aan voorbij gegaan omdat ik dacht dat het een internet speeltje voor kinderen was. Dat is het eigenlijk ook (het is een video-app voor muziek), maar ik heb kleinkinderen die het waarschijnlijk gebruiken en dan wil ik toch weten wat het is. In Nederland gebruiken 3,5 miljoen jongeren het.

Zaterdag las ik naast de Volkskrant ook een paar artikelen uit de Nederlandse boekengids; The Dutch review of books. Het artikel van Patricia de Vries over internetangst en in real life-fetisjisme sprak me enorm aan. Ik heb al eerder gemerkt dat veel ouderen afhaken of continu zitten te kankeren over de cultuur die ten onder gaat aan internet. Vooral het boek van Rob van Gerwen, Zullen we contact houden. Hoe we de geest uit ons wereldbeeld verwijderen krijgt er van langs. Van Gerwen spreekt zelfs over ‘de dementificatie van het wereldbeeld’. De Vries ziet geen tegenstelling tussen virtuele/digitale wereld en de echte wereld. De techniek heeft altijd onderdeel uitgemaakt van onze cultuur (mijnheer Van gerwen gaat vast niet met de postkoets een brief bezorgen). Ze zoekt de angst voor het internet bij de grote filosofen bijvoorbeeld Kierkegaard, de grote angstfilosoof. Voorwaarde voor angst is bijvoorbeeld dat de mens niet in de toekomst kan kijken. Eindconclusie van de Vries is dat internetangst berust op een vals dualisme tussen de virtuele en de werkelijke wereld, waarin de nadruk met name op de virtuele wereld komt te liggen (we will be the algorithm say we are). De IRL-fetisjisten zoals Van Gerwen maakt een hard onderscheid tussen die twee werelden en zijn er volgens de Vries trots op dat ze nog nooit van TikTok hebben gehoord (toen ging bij mij een bel rinkelen want ik had in de Volkskrant een kop voorbij zien komen, maar daar over heen gelezen). Danah Boyd legt in haar boek It’s complicated uit dat jongeren heel wat genuanceerder zijn in hun internetgebruim dan de ouderen beweren.Er zijn heel veel voordelen aan internet en natuurlijk ook gevaren, maar zoals ze zegt, het ligt gecompliceerd.

Volgens de Vries is Van Gerwen bang om de grip op de werkelijkheid kwijt te raken. Er is bij hem angst voor vervreemding van het bekende, misschien zelf angst voor dementie. Wat hij moet doen tegen internetangst is beweging. Ook hier komt Kierkegaard om de hoek kijken. Deze filosoof heeft het over “beweging ter plaatse “. Deze beweging heeft geen doel of bestemming, maar een manier om stilstand tegen te gaan, om te voorkomen dat je vastloopt (bewegen was voor Kierkegaard ook letterlijk wandelen om na te kunnen denken). Beweging ter plaatse kan weerstand bieden aan cultuurpessimisme, internetdeterminisme en heimwee naar een geromantiseerd verleden.

It’s Complicated is a persuasive anti-alarmist polemic that should help ease parents’ concerns about all sorts of Internet bogeymen.  Misschien moet Van Gerwen dit boek maar eens gaan lezen…..Toen ik de recensie las van bovenstaand boek leek dat me de beste remedie tegen al het pessimisme van Van Gerwen

Read more

Van de week kreeg ik eindelijk het boek van Manon Uphoff Vallen is als vliegen in handen. Ik weet dat dit boek over incest gaat en normaal zou ik dat niet lezen maar een interview in het programma VPRO-boeken maakte me nieuwsgierig. Hoe schrijf je een boek dat je niet wilde schrikjven. Hoe vermijd je valkuilen van voyeurisme, beschadiging van de mensen om je heen die daar ook bij betrokken zijn. Ga er maar aan staan. Uphoff is daarin wat mij betreft glansrijk geslaagd. Ze krijgt het weliswaar niet voor elkaar om een beeld te geven wat dat met de andere drie zussen heeft gedaan (aan het eind van het boek doen de drie zussen (heksen) aan duiveluitdrijving) maar je voelt aan alles dat de Minotaurus (haar vader) het vooral op haar gemunt had. Hij wijdde haar ook in in literatuur, kunst en mythologie. Het is geen makkelijk boek, er zijn veel verwijzingen naar mythologische figuren en kunst en eigenlijk zou je het boek meerdere keren moeten lezen om grip te krijgen op wat Uphoff probeert zelf te begrijpen. Het lijkt me een zeer geschikt boek voor leesclubs. Seksueel geweld is een enorm maatschappelijk probleem.

Ik was als voorbereiding op dit boek al begonnen in een verhalenbundel van Uphoff, Begeerte, en vind dat ze geweldig kan schrijven. Al in dit boek speelt het thema van seksuele begeerte een grote rol. Ze zegt in een interview dat ze zich door de dood van haar zus realiseerde dat een deel van zichzelf niet bij haar hoorde en dat het met dit laatste boek eindelijk gelukt is om dit deel terug te veroveren en ik denk na lezing van het boek dat dat gelukt is.

Deze week heb ik ook het boek van Vivian Gornick, Verstrengeld, gelezen. Fantastisch boek. Iedereen die aan zelfreflectie wil doen of dat wil leren raad ik dat boek aan. Maar het boek beschrijft ook wandelingen met haar moeder door new York, het plezier van onverwachtse ontmoetingen, iets waar ik zelf gek op ben en veel in herken. Ik ga zeker de net uitgekomen nieuwe vertaling van haar boek, The odd woman and the city lezen. Het is vertaald als Een vrouw apart en de stad. Alhoewel, misschien moet ik het boek maar weer eens in het Engels lezen. Ik heb heel lang boeken in het Engels en ook wel Spaans gelezen, maar ben de laatste tien jaar een beetje lui geworden. Ik heb mijn vriendin beloofd om die gewoonte maar weer eens op te nemen. We zullen zien.

Read more

Veel gelezen de afgelopen weken. Dat was ook de opzet, minder werken en meer lezen. Behalve dat ik nog steeds bezig met met Het hart van alle dingen van Gilbert, heb ik Ocean Vuong Op aarde schitteren we even gelezen. Een boek van een Vietnamese immigrant (zijn moeder had een Amerikaanse vader) waar heel veel thema’s aan de orde komen. De nasleep van de gewelddadige oorlog in Vietnam, de moeizame band van de zoon met zijn analfabete moeder, homoseksualiteit, verslaving, taal als bezweringsmiddel en ook natuurlijk racisme. Het is een een heel bijzonder boek door zijn rijke verbeelding maar daardoor ook vaak een moeilijk boek. Het werd aangeprezen als een van de belangrijkste debuten van de afgelopen jaren (Vuong schreef eerst gedichten) en dat is terecht, maar je moet er wel echt voor gaan zitten om de beeldspraak te volgen. Ik had het boek ook gekozen omdat ik de titel zo prachtig vond, en ik heb er geen spijt van.

Ik ben deze week ook begonnen in een boek van Vivian Gornick, Verstrengeld, over mijn moeder, de liefde en new York. Ik had een prachtig artikel over Gornick gelezen in De groene Amsterdammer ( Denken als erotisch genoegen) en ben meteen in dit boek begonnen. Ik ben meteen gegrepen door haar nietsontziende eerlijkheid. Ik ga binnenkort ook achter Een vrouw apart en de stad aan, schijnt net uit te zijn.

Als laatste wil ik nog even het artikel noemen van Ewald Engelen over het nieuwste boek van de econoom Joseph Stiglitz, Winst voor iedereen: progressief kapitalisme in een tijd van onvrede. Er verschijnen nu allemaal boeken die antwoorden proberen te geven op de huidige crisis van het kapitalisme. Als ik zo’n artikel lees ben ik hoopvol gestemd dat het roer eindelijk eens om zal gaan om de uitwassen van het kapitalisme te beteugelen. Het voert te ver om precies uit leggen wat hij allemaal voorstelt (grotere overheid, kapitaalbelastingen, CO2 belastingen), maar dat er naar hem geluisterd wordt is zeker. Hij is er nog steeds van overtuigd dat het kapitalisme het beste systeem is, maar de uitwassen moeten bestreden en als je ziet hoe veel onrust er wereldwijd is zal er vast de komende tijd wel iets moeten veranderen.

Read more

Afgelopen zaterdag stond er een interessant artikel (Duurzaamheid hoort geen klassekwestie te zijn) in de Volkskrant van Hidde Boersma dat ik graag deel met anderen die tobben met dit onderwerp.. Omdat ik me de laatste tijd nogal eens moet verantwoorden over mijn vlieggedrag was ik zeer ingenomen met de argumenten van Boersma, die betoogt dat als vliegschaamte zich richt op individuele schuld als oorzaak van de klimaatcrisis, mensen tegen elkaar worden opgezet. Allereerst, de luchtvaart is momenteel verantwoordelijk voor slechts 3 % van de jaarlijkse uitstoot van broeikasgassen (wordt 5 tot 15%) bij ongewijzigd beleid). De oproep van politici en wetenschappers om minder te vliegen vindt hij geen goed idee. Verre reizen maken de wereld namelijk een betere plek, omdat de empathie voor andere mensen groeit.

De Amerikaanse psycholoog Steven Pinker geeft drie oorzaken voor wat hij noemt “de lange vrede”, de enorme daling van het aantal oorlogen, moorden en geweldsincidenten in de afgelopen zeventig jaar: geletterdheid, globalisering en reizen. Pinker was ik al eerder tegengekomen met boeken hoe goed het met de wereld gaat, wat hem op veel kritiek kwam te staan. Maar hij weet wel zeker; contact met andere culturen door reizen laat je in andermans schoenen staan. De Amerikaanse psycholoog Adam Galinsky ontdekte dat reizen ook het onderling vertrouwen in de mensheid in zijn geheel versterkt. Mensen komen er achter dat in andere culturen dezelfde waarden worden nagestreefd, zoals een fijn gezinsleven en liefde voor elkaar.

Dit alles maakt reizen een beproefd medicijn tegen nationalisme en etnocentrisme, de wereld wordt langzaam maar zeker minder racistisch, misogyn en homofoob. Boersma maakt ook nog wat interessante kanttekeningen van een elite (klassekwestie) die zich afzet tegen de grote massa waarvoor het vliegen ook ineens bereikbaar is geworden. Niet iedereen is in staat om duurzame keuzes te maken (Ryan-air vluchten!!)

Het argument van Boersma dat minder vliegen het klimaatprobleem niet gaat oplossen is voor mij persoonlijk het belangrijkst.Volgens Boersma moet vliegen klimaatneutraal worden. En dat is zeker mogelijk volgens hem. Vooralsnog zullen we het nog moeten doen met biobrandstof. Dat is duurzamer dan de kerosine uit fossiele bronnen doe nu worden gebruikt. Maar het is een taak van de overheid en de luchtvaartindustrie om te investeren in innovatie om nog meer duurzame manieren te vinden.

Hidde Boersma schreef ook mee aan het boek Ecomodernisme, het nieuwe denken over groen en groei. Een schrijver, journalist om in de gaten te houden.

Read more

Alweer bijna een week terug uit Libanon en we moeten concluderen dat een vakantie nog nooit zoveel haken en ogen had. Allereerst de onrustige situatie met een gedeeltelijk negatief reisadvies waardoor mijn reisgenoten liever de reis wilden uitstellen. Na overleg met Djoser heb ik iedereen kunnen overtuigen dat er echt geen gevaar was om deze reis te maken (drie mensen uiteindelijk uit de groep kwamen niet opdagen!). We hebben ons inderdaad geen moment onveilig gevoeld, ondanks de blokkades op de snelwegen (die onze chauffeur steeds behendig wist te omzeilen maar die wel veel tijdsverlies opleverden). De vele militairen in het land maakte juist dat je je veilig voelde. Behalve in de Bekaa-vallei die in handen is van de Hezbollah en waar burgers met zware wapens de weg naar Baalbek bewaakten voelde je iets van spanning. Langs deze weg zagen we trouwens heel veel vluchtelingenkampen van Syriërs. Een treurig gezicht ook omdat overal hekken om heen stonden die moeten voorkomen dat ze over het land uitwaaieren. We hebben veel demonstraties gezien in bijna alle steden die we aandeden, Tyre, Tripoli, Byblos en Beiroet zelf. Op onze eerste wandeling door de stad was het centrum van de stad rondom de Blauwe moskee en het Plein van de martelaren volledig afgesloten. In de loop van de week werd er iemand doodgeschoten en werden de blokkades geïntensiveerd.

Ten overvloede, de blokkades zijn een gevolg van de corruptie binnen de regering en de grote economische malaise. Een toeslag van 20 cent op whatsapp gesprekken ontstak de lont op 17 oktober. De regering is inmiddels afgetreden, maar er is nog geen zicht op een nieuwe regering. De demonstranten eisen een zakenkabinet, iets dat Hariri niet wil, die wil ook politici blijven betrekken. En ze willen niet-sektarische verkiezingen. Tijdens onze week was ook Danny Ghosen, een Libanees die nu in Nederland woont in diverse steden om verslag te doen van de beweegredenen van de opstand. Ik raad iedereen aan om dit verslag van 11 november bij uitzending gemist te bekijken.

Een andere teleurstelling was de stad Beiroet, zogenaamd het Parijs van het Midden-Oosten. Nou, die naam mogen ze wat mij betreft echt niet meer dragen. Alle oude huizen die je nog ontwaart tussen de vaak lelijke hoogbouw, zijn aan het verpauperen. Langs de boulevard (Corniche) is de ooit waarschijnlijk intieme sfeer verdwenen door torenhoge nieuwbouw (de rijke elite rond Hariri schijnt flink te hebben verdiend aan deze projecten). De stad is ook behoorlijk vervuild, alles wordt op de grond gegooid, het leek af en toe wel op India. Te wijten aan een gebrekkig vuilnis ophaalsysteem. En misschien ook wel door de vel bedelaars en daklozen die we gezien hebben. De stad is ook ontzettend duur. Vaak duurder dan in Nederland. Alleen in Tripoli hebben we goedkoop kunnen eten. Ook de luchtvervuiling is behoorlijk hoog door de constante stroom van autoverkeer. Ik had na een week branderig ogen en verlangde naar frisse lucht. Het is geen fijne wandelstad met pittoreske straatjes. Misschien hebben we te weinig ons best gedaan, maar ook van anderen hoorden we dezelfde verhalen. Ik had me verheugd op een soort Tel-Aviv, waar je s’avonds heerlijk in het zand een drankje kon drinken, maar daar was geen sprake van. Er was een strandje, maar dat was behoorlijk vervuild.

Een andere tegenslag was ziekte, voor het eerst sinds we gezamenlijk reizen met zijn vieren hadden we zieken. Mijn zus kreeg een voedselvergiftiging in een duur restaurant en mijn vriendin een virus waardoor ze de helft van de vakantie miste. Gelukkig was dat de dag nadat we Baalbek hadden bezocht, toch absoluut het hoogtepunt van de vakantie. Libanon was een vakantieland bij uitstek door de vele prachtige opgravingen in Tyre, Byblos en Baalbek, maar dat is ingestort door de oorlog in Syrië. Wat ook nog genoemd moet worden is dat de hele kuststrook is volgebouwd, nergens een stukje groen , behalve in de buurt van Tripoli.

Ik ben wel blij dat ik al die prachtige dingen heb gezien, maar door de sfeer in het land had alles toch een beetje een rouw randje. Traditiegetrouw gaan we de laatste avond een beetje filosoferen over onze volgende bestemming, maar we waren er snel over uit dat het volgende keer geen midden-oosten gaat worden. Misschien Tunesië, maar ook Europa is een optie met Zuid-Spanje, Italië of Griekenland. We hadden in het Mineralen museum een leuke ontmoeting met een Nederlander die in Beiroet werkte aan de opbouw van politie en die raadde ons Hammamet (een stad zo groot als Alkmaar) aan, 60 kilometer ten zuiden van Tunis en veel minder toeristisch als Sousse.

Misschien ga ik als afsluiting nog wel het boek van Martijn van der Kooij, Alle dagen Libanon, van tricky Tripoli tot bruisend Beiroet lezen. Mijn kamergenoot had het boek op de e-reader en het leek me een must om te lezen. Jammer genoeg was het boek niet in de bibliotheek en had ik het dus niet gelezen, maar dat ga ik denk ik alsnog doen.

Read more

Een van de boekenclubleden was net in Venetië geweest en had van Cees Nooteboom, De leeuw, de stad en het water gelezen. Een aanrader vond ze. Er worden wat voorstellen gedaan voor de volgende keer o.a. De wereld volgens Darp van Frank Westerman, Oek de Jong Zwarte schuur en De uitzichtlozen van Nicolas Mathieu, Stefan Enter, Compassie. Ze worden uiteindelijk allemaal verworpen voor een ouderwetse historische roman van Hilary Mantel Wolf Hall (Man Booker prize) over de carrière van Cromwell aan het Engelse hof in de 16e eeuw onder Henry VIII. Er is al weer een vijfde druk verschenen in 2017 wat betekent dat het boek nog steeds populair is. Er verscheen ook een tweede deel Het boek Henry en een derde deel in de serie over Cromwell, De spiegel en het licht (zou in 2018 verschijnen, maar is nog steeds niet uit, je kunt het al wel reserveren).

Aangeraden wordt om wat Wikipedia artikelen te lezen over Henry VIII en Cromwell omdat je makkelijk schijnt te kunnen verdwalen in het boek.

Andere boeken die volgens onze leden de moeite waard waren, Jacob van Lennep, De roos van Dekama, Jonathan Israel, De republiek, 1477-1806, en Verlichting onder vuur, Marian Donner Zelfverwoestingsboek, waarom we meer moeten stinken, drinken, bloeden, branden en dansen. Oh, ja en ik vergeet nog te vermelden dat het gelezen boek De jongens van Nickel van Colson Whitehead niet erg werd gewaardeerd en dat het boek van Margaret Atwood, Het verhaal van de dienstmeid, wisselend werd geapprecieerd.

Read more

De verrassing van afgelopen week op leesgebied was Elisabeth Gilbert. Ik kende haar natuurlijk van haar bestseller Eet, bid, bemin (Hmm) en de verfilming daarvan met Julia Roberts (brrr). Twee keer werd ik afgelopen gewezen op andere boeken van haar die veel beter werden gevonden en wel Stad van meisjes en Het hart van alle dingen. Het laatste boek is een goed gedocumenteerde historische romans over botanie die zich afspeelt in de 19e eeuw. Dat klinkt heel saai, maar ik heb in geen tijden zo’n heerlijk boek gelezen. Hoofdpersoon is Alma, de intelligente dochter van een naar Amerika uitgeweken tuinderszoon, die rijkdom vergaarde door de verkoop van medicinale producten. Alma zelf wordt een specialist in mossen. Ik ben net begonnen, maar kan niet wachten om verder te lezen. Er zijn heel veel referenties naar Nederland. Het dienstmeisje is een Hollandse, en de vader doet, na een bezoek aan Amsterdam, veel zaken met handelslui van de VOC. Ik ga zeker ook dat nieuwste boek van haar lezen, over een vrijgevochten meisje in de jaren 40 in new York. Daar schijnt Gilbert ook behoorlijk wat research voor te hebben gedaan. De afgelopen week ben ik ook met een nieuwe interessante serie op Netflix begonnen. The family.










Deze 5-delige documentaire over de invloed van een kleine groep fundamentalistische christenen op niet alleen het Witte huis maar ook op andere machtige leiders elders in de wereld had mijn aandacht getrokken, maar na twee afleveringen weet ik nog steeds niet waar het naar toe gaat. De serie is gebaseerd op de boeken van Jeff Sharlet, die als jonge man infiltreerde in de groep en daar later uit trad.

Read more

Afgelopen week, het was herfstvakantie, werden al mijn afspraken afgezegd door ziekte, dood of ander ongemak. Normaal ben ik niet zo dol op de gekte van een kunstweek, maar deze week had ik geluk. De eerste keer ging ik vlak na de opening afgelopen zaterdag om half 1 naar Bergen aan Zee. Ik was overal alleen en had gesprekken met de kunstenaars, wat het toch bijzonder maakt. Ik werd getroffen door het werk van Marco Kaller uit Makkum met de serie Waterpassie voor thuis. Hij maakt werken van corten staal wat ik erg mooi vind. Recentelijk zagen we ook prachtige werken van Ruud van de Wint in de Nollen, Den Helder. Zijn werken wegen tonnen, dat van Marco Kaller is klein en betaalbaar. Zeker eens bezoeken als je tijd hebt.

Gisteren was ik het meest gecharmeerd door het werk van Ab Stoel uit Schagen. Wederom werk van corten staal, meestal vogels. Ik heb zelfs twee kleintjes op een stenen sokkeltje gekocht voor de prijs van 60 euro en heb nog een optie op een wiegende vogel, ook voor 40 euro per stuk. Die wil ik in de tuin zetten. Ik heb ook het houtwerk bewonderd van Mark Steltenpool die werkt met de techniek van het verbliksemen, een techniek die hij zelf heeft uitgevonden. Het werk had een prachtige Japanse uitstraling.

De bezoekjes waren zoveel bevredigender dan het bezoek wat ik vrijdag maakte aan het Rijksmuseum bij de tentoonstelling Rembrandt en Velazques. We hadden een timeslot, maar je kon over de hoofden lopen. Alle lol gaat er bij mij dan meteen al van af. Het was een echte mooie herfstweek met mooi licht en niets is dan leuker dan buiten te lopen en het werk in de natuur te zien. Ik ben altijd al doller op beeldhouwwerk dan schilderkunst en daar had de kunst 10 daagse ruim in voorzien. En nog even voor wie de naam niet kent. Bekijk eens het werk van Andy Goldsworthy. De meester van Land art.

Read more

Dat is ook toevallig, mijn computer start vandaag met een foto van een eilandje in het Baikalmeer, terwijl ik net in de trein het boek van Andrei Makine, Een Siberische lente zat te lezen. Daar komt het Baikalmeer een paar keer voorbij. Ik had even geen boek en was begonnen in het boek van Jevgeni Jevtoesjenko, Een plaats voor wilde bessen. Een echt Russisch boek met personen die je in je wildste fantasie niet kunt bedenken.

Alhoewel ik het toch weer boeiend vond, het speelt in de jaren 70 en gaat over een geologische expeditie in Siberie, ben ik er toch mee gestopt om over te stappen op Makine. Ik had van Makine al Het Franse testament gelezen en was zo getroffen door zijn natuurbeschrijvingen, zijn liefde voor de taiga en de bijzondere band van mensen die heel geïsoleerd wonen, dat ik ook dit boek apart had gelegd. Het boek werd uitgeroepen tot het beste boek van 1995 en kreeg veel prijzen. Het is het verhaal van zijn Franse grootmoeder die door het lot de (liefde) in Rusland terecht komt en haar kleinzoon verhalen vertelt over het mythische Parijs. Als de schrijver daar veel later zelf beland wacht hem een bittere teleurstelling. Ook nu word ik weer niet teleurgesteld. Een Siberische harde, koude jeugd en tegelijkertijd ook een wereld waar je naar toe wilt als je het leest. Er zijn weinig schrijvers die zo veel indruk op me hebben gemaakt.

Ik ben een keer in Rusland geweest, in Sint Petersburg. Dat schijnt niet het echt Rusland te zijn door de vele toeristen, maar toch heb ik het idee gekregen dat Russen anders zijn dan Europeanen door wat contacten met Russen. We hebben wat tochten gemaakt buiten de gebaande paden en ik kreeg contact met een oude Russische vrouw (ik spreek drie woorden Russisch). Ze probeerde me uit te leggen dat ze een overlevende was van Duitse belegering van Leningrad (later Sint Petersburg) in de Tweede Wereldoorlog. In die belegering van september 1941 tot januari 1944 vielen een miljoen doden door de honger. Vorig jaar liet Pieter Waterdrinker in Zomergasten beelden zien van die belegering. Uniek materiaal dat ergens was opgedoken. Het waren vreselijke beelden. Van Pieter Waterdrinker heb ik vorig jaar ook Tsjaikovskistraat 40 gelezen. Hierin vertelt hij ook dat hij na zijn eerste bezoek zich voorneemt om nooit meer terug te keren naar dat barre land. Maar hij keert wel terug en zal daar de rest van zijn leven blijven. Wat is dat toch met Rusland. Lees De boeken van Makine maar dan snap je het een beetje.

Read more

Mijn armen trillen en ik ben kapot. Vanochtend is er door de extreem heftige buien lekkage ontstaan in mijn keuken. Ik ben nu ruim twee uur aan het dweilen en heb al heel wat emmers water weg gedweild, maar het gaat maar door. Ik heb nu twee lakens over de vloer gedrapeerd om het water niet de kamer in te laten stromen, die lakens wring ik af en toe uit. Gelukkig had ik vanochtend al gekookt want koken met je voeten in het water is niet prettig. Op dat soort momenten bedenk ik wel eens dat ik niet eeuwig in mijn woning kan blijven wonen omdat het onderhoud te veel van je eist. Ik heb het al bij veel andere mensen om me heen gezien, op een gegeven moment wil men naar een appartement waar het onderhoud uitbesteed kan worden. Ik moet er eigenlijk niet aan denken. Ik woon nu al sinds december 1991 hier en heb zo veel geïnvesteerd in dit huis dat ik er met pijn in mijn hart afstand zal doen. Ik zit op deze locatie vlak bij de stad en ook vlak bij de uitvalsweg naar Bergen en Egmond.

Dit is een foto die ik gevonden heb van mijn huis in het regionaal archief Alkmaar. Het was toen een winkel waarin van alles verkocht werd, van, Lux zeep tot Van Nelle koffie. Op het doek staat kruidenierswaren, brood, koek en chocolade. De eigenaar was. H. Schoonhoven (levensmiddelen). Het huis werd aan de zijkant naar de tuin uitgebreid met een keuken en er kwam een garage. Het ziet er nu totaal anders uit, het raam naast de voordeur werd twee keer zo groot en de zolder kreeg een dakraam. Bij navraag in het kadaster bleek de grond aan de zijkant bij het huis te horen en heb ik meteen de tegels er uit gehaald en er een tuintje aangelegd. Het huis heeft een BP (beeldbepalend) sticker gekregen van de gemeente gekregen, waardoor je subsidie kunt aanvragen voor verbouwingen.

Toen ik het huis kocht had het bijna twee jaar leeg gestaan. Ik woonde in Amsterdam, had een baan en Alkmaar en wilde per se verhuizen met twee kleine kinderen. Ik was al bijna twee jaar aan het zoeken en had het bijna opgegeven tot ik dit huis zag. Mijn makelaar raadde me de koop af omdat het zo’n oud huis was en er veel onderhoud bij kwam kijken. Maar mijn moeder zei altijd, koop licht, mijn vader, koop ruimte. En dit huis voldeed aan beide criteria. En heel belangrijk, het lag vlak bij het station, en als je geen auto hebt is dat erg handig. De woningmarkt zat destijds muurvast omdat de rente gestegen was naar bijna 10 %. De vraagprijs was 170.000 gulden en er moest flink onderhandeld worden om de prijs naar 130.000 gulden te brengen. En kijk waar we nu staan, bijna 30 jaar verder. De rente staat historisch laag, er is geen woning meer te koop voor normale prijzen en normale mensen (het huis van de buren is net voor bijna vier ton verkocht). De kranten staan elke dag vol met het probleem van de woningnood. Doordat mijn zoon geen betaalbare woning kan vinden woont hij nu tijdelijk tussen twee reizen in weer even bij mij. Omdat ik veel ruimte heb is dat niet zo’n groot probleem. Ook dat hoor ik overal om me heen, kinderen die weer even thuis komen wonen omdat ze geen betaalbare woning kunnen krijgen nadat ze ergens moesten vertrekken (door scheidingen, ruzie’s in woongemeenschappen). En als klap op de vuurpijl mogen nu allerlei bouwprojecten niet doorgaan vanwege het stikstofbesluit. De woningnood heeft al een lange geschiedenis van 70 jaar. Wie op Wikipedia kijk onder het lemma woningnood vindt een interessante schets. Eigenlijk is de woningnood nooit weggeweest.

Woningnood loopt verder op

Het woningte tekort aan woningen loopt volgens het onderzoek op naar 235.000 woningen. Vooral starters en ouderen vallen tussen wal en schip. Dit loopt tot 2020 nog verder op, blijkt uit cijfers van Capital Value en ABF Research. 

Read more