• Hallo, en welkom op mijn website

    Hallo, en welkom op mijn website

    Ik geef hier boekentips, deel zinvolle informatie met mede pensionado's en je kunt meer lezen over mijn boek "Tijd van Onschuld"

Vorige week donderdag waren de Europese verkiezingen. Op dezelfde dag kreeg kreeg ik ook het boek Moneyland; een zoektocht naar het verborgen geld van de superrijken en de multinationals van Oliver Bullough in handen. Bullough was twee weken daarvoor te gast bij Buitenhof. Ik was van plan om het boek een beetje door te bladeren en alleen het laatste hoofdstuk “Opstaan tegen Moneyland” grondig door te nemen, maar dat liep toch anders. Ik ben er in het weekend aan begonnen en kan niet meer stoppen. Iedereen zou dit boek moeten lezen om inzicht te krijgen in het financiële systeem van Moneyland. Bullough schrijft zo helder, zo meeslepend (hij weet ook cliffhangers te creëren) en dat vind ik knap voor een boek over economie.

Het eerste hoofdstuk gaat over de inrichting van het geldsysteem tot Brettonwoods. In dit systeem hadden de landen die de waarde van het geld hadden opgesteld en gegarandeerd ook recht op dat geld. Ze beperkten de rechten van geldbezitters in het belang van anderen. ” In Brettonwoods hadden de geallieerden, die wanhopig een herhaling van de horror van de tussenoorlogse depressie en de Tweede Wereldoorlog wilden voorkomen, besloten dat wat de internationale handel betreft de rechten van de samenleving boven die van geldbezitters gingen”. De dollar was dominant in dit systeem, inwisselbaar voor goud. Mensen met geld die onder deze regels uit wilde stalden hun geld in Zwitserland, beschermd door het bankgeheim, waardoor het geld zich daar oppotte (en wat zich later als het begin van Moneyland zou ontwikkelen. Dit systeem raakte begin jaren zestig in verval toen slimme bankiers van de City bank bedachten dat dat opgepotte geld moest rollen en die daar een constructie voor bedachten, het tegen elkaar uitspelen van rechtsgebieden door een financiële offshore-industrie te creëren. En in dit systeem zitten we nog steeds. Bullough maakt mooie vergelijkingen; “dit is dus de oorzaak van de onvermijdelijke spanning tussen grenzeloos geld en land met grenzen. Als regelgeving ophoudt bij de grens van een land, maar geld overal heen kan stromen, kunnen de eigenaars ervan toezichthouders te slim af zijn. Als de ene bokser in de ring moet blijven, terwijl de tegenstander er op elk gewenst moment uit kan springen en vanuit elke richting onverwacht en ongezien weer op kan duiken, is het wel duidelijk aan wie het slimme geld de voorkeur geeft”

Je wordt niet vrolijk van de boek. Hele landen worden geplunderd (Venezuela!!), er ontstaan oorlogen door, de enige remedie lijkt een wereldregering die daar een einde aan maakt (Harari!!) . Of Bullough ook voor deze oplossing kiest weet ik niet. Ik heb het laatste hoofdstuk wat wij als gewone burger kunnen doen nog niet gelezen, maar dat zal ik snel doen. Om nog even op de Europese verkiezingen terug te komen. Het lijkt me duidelijk dat niemand nog kan geloven dat nationalisme een antwoord is op de problemen van vandaag.

Read more

Afgelopen week heb ik opgezegd bij de tweedehands kledingwinkel waar ik precies twee jaar gewerkt heb. Ik heb de afgelopen twee jaar maar een paar keer over mode geschreven en ik merk dat het me steeds minder interesseert. Zal dat met mijn leeftijd te maken hebben of met de constatering dat we veel te veel kleding consumeren. Ik zou het liefst terug willen naar een basis outfit waar je lang mee kunt doen, zonder die volle kasten, waar je de meeste kleding nauwelijks van draagt. En soortgelijke verhalen hoor ik van veel vrouwen. Het is geloof ik ook wetenschappelijk onderzocht dat vrouwen maar 20/30% van hun kleding dragen. En al die niet gedragen kleding komt bij ons terecht, vaak nog met de kaartjes eraan. Ik voel wel wat voor het systeem om kleding te huren. Zoveel kleding heb je maar een keer nodig, voor een feest, een begrafenis of een vakantie. Het volgende stukje komt van de website van Cosmopolitan.

Ongedragen kleding

Het is altijd fijn om te weten dat je niet de enige bent, zoals in deze kleding-crisis-situatie. En we kunnen je verzekeren: je bent echt niet de enige. (Pfiew). Movingadeed onderzoek en dook in 18.000 kledingkasten uit twintig verschillende landen. Wow, dat zijn een hoop kledingstukken! Dat deden ze om te onderzoeken hoeveel kleding uit die kasten niet gedragen wordt.

Ze hebben de resultaten per land bekeken en Nederland komt er niet zo goed vanaf. Wij hebben… *Tromgeroffel* 71% van onze kleding de afgelopen twaalf maanden niet gedragen. Dat hadden we écht niet verwacht! En de deelnemers ook niet. Zij dachten dat ze 62% van hun kleding droegen en de rest lag te verstoffen in hun kast. Dit bleek dus maar een teleurstellende 29% te zijn.

En dat terwijl mode een van de meest vervuilende industrieën van de wereld is. Ik krijg ook de indruk dat steeds meer vrouwen daar bewuster om mee willen gaan. Een hele goede ontwikkeling.

Vanmiddag heb ik een bres geslagen in het boek Serotonine van Houellebecq. Ik heb weer vaak moeten grinniken. Wel veel verwijzingen naar Franse beroemdheden die op de hak worden genomen en die ik niet ken, een beetje jammer, maar de toon is duidelijk. Dat ik gestopt ben met een van mijn baantjes heeft ook te maken met het feit dat ik te weinig tijd overhoud om te lezen en te bloggen. Ook mijn plannen om naar de sportschool te gaan komen maar niet van de grond.

Ik heb van de week ook een boek van Joseph Roth meegenomen, Zipper en zijn vader. Daar had ik zo maar eens zin in. Lekker licht voor in de trein en Roth is altijd goed, zijn Radetzkymars, over de ondergang van het Habsburgse Rijk, staat bij mij op mijn lijstje van de tien beste boeken.

En verder nog even aandacht voor het boek van Oliver Bullough, Moneyland, een zoektocht naar het verborgen geld van de superrijken en de multinationals. Ik zag Bullough zondag bij Buitenhof. Iedereen had het er over, onder andere Sheila Sitalsing in de Volkskrant die hoopt dat dit boek iets te weeg zal brengen in het politieke domein. Het cynisme van Houellebecq over de wereld wordt gevoed door het soort praktijken dat in Moneyland wordt beschreven.

Read more

Ik heb de laatste tijd veel last van mijn ogen. Meerder mouches volantes, steken op verklaarbare wijze, een vari-focus bril die ineens niet meer doet wat hij moet doen. Dat alles heeft tot gevolg dat ik nogal eens last krijg als ik te lang in een boek zit te lezen. Wat heerlijk dat er dan Netflix bestaat. Ik kom maandelijks bij een vriend van 89 (vroegere directeur van het Regionaal archief ) die me ook regelmatig om tips op Netflix vraagt omdat hij niet de hele dag kan lezen. Vorig jaar had ik hem getipt over Wild, wild country (over de Bhagwan beweging in een afgelegen streek van Amerika), waar hij erg van had genoten en ik kan hem nu weer een nieuwe tip geven van een serie die daar wel wat van weg heeft. De titel: Murder mountain.

Deze serie speelt zich af in een afgelegen gebied van Californië waar in de jaren zestig een groep idealistische hippies naar toe trokken om daar wiet te gaan telen en zich van de wereld af te keren. Maar zodra bekend wordt dat daar een hoop geld te verdienen is, komen de zware jongens het gebied binnen en wordt de oorspronkelijke groep bedreigd en de sfeer steeds harder en gewelddadiger. In de loop van de jaren verdwijnen er steeds meer mensen die daar gingen werken als wietknipper, wat de berg al snel de bijnaam Murder Mountain oplevert. In de serie wordt de moord van een van die vermiste mannen met behulp van een detective en een aantal locals opgelost. De politie durft namelijk al jaren het gebied niet echt meer in te trekken. Ook na de legalisering van de wietteelt is de situatie er niet beter op geworden. Wat vooral zo opvalt is dat je je in Amerika nog helemaal kan onttrekken aan de maatschappij als je daar zin in hebt. Je zit er toch met een lichte verbijstering naar te kijken. Dat dat allemaal kan zonder dat iemand zich bekommert om al die jonge vermiste mensen. Echt een aanrader deze serie.

Over Amerika gesproken. Ik heb deze week ook gekeken naar de nieuwe documentaire Knock down the House, over de verkiezingsstrijd van vier jonge vrouwen om een zetel in het Congres, waaronder de inmiddels beroemde Alexandria Ocasio-Cortez. Ze is inderdaad als jongste congreslid ooit gekozen in juni 2018, wat niemand verwachtte. Ze heeft een geweldig programma, onder andere de Green New Deal. Ze werd na dit succes een internationale beroemdheid.

Boeken worden er ook nog steeds gelezen. Ik heb deze week Mizee, Moord op de moestuin gelezen en wist niet zo goed wat ik daar mee aan moest. In de diverse recensies zie je ook wel geworstel wat men van dit boek moet vinden. Niet een echt thriller, niet veel echte psychologische diepgang, wel geestig en goed plot rondom een complex van goed getypeerde personen, maar ik heb nu al veel meer zin in het boek wat me van de week in de handen werd geduwd als must-read, Terug naar Neerpelt van Lieve Joris. Ik heb wel al meerder reisboeken van Joris gelezen, zoals De poorten van Damascus, maar in dit boek keert ze terug naar het dorp van haar jeugd waar ze opgroeide in een groot problematisch gezin. Ze vluchtte weg uit dit dorp en dat gezin (om de sporen van haar heeroom in Congo te volgen) om uiteindelijk de beroemde schrijfster te worden van vele prachtige reisboeken.

Read more

Afgelopen winter zag ik de actrice Joanna Lumley door Georgië reizen in verband met een vierdelige serie over de zijderoute. Zij was haar reis begonnen in Venetië (ben ik in januari geweest), steekt dan over naar Georgië en gaat via Azerbeidzjan en Oezbekistan (ben ik vorig jaar mei geweest) naar Iran (ben ik vorig jaar in november geweest). Opgemerkt moet wel worden dat haar reis af en toe meer een modeshow leek dan een reisprogramma…. Volgende maand ga ik met chauffeur en gids en een vriendin tien dagen naar Georgië. Dat lijkt me de beste manier om een land te leren kennen. Vorig jaar is dat in Iran ook uitstekend bevallen. Veel onderonsjes met de chauffeur hoe het er nu werkelijk toegaat in een land. Ik ben net in de bibliotheek geweest om wat boeken op te halen voor de voorbereiding. Ik heb nu het boek in huis van Dolf de Vries Georgië en Armenië en de Dominicus landengids Oekraïne en Georgië. Ik heb nog een paar andere titels gereserveerd en bekijk vlak voor de reis welke gids geschikt is om mee te nemen. Twee jaar geleden hebben we ook het fantastische boek van Nino Haratischwili, Het achtste leven (voor Brida) gelezen voor de boekenclub. Een familie-epos over een rijke chocolademaker in Georgië in de twintigste eeuw. Geweldig boek.







Verder wordt ik helemaal begeesterd voor het reizen door het boek van Christiane Ritter, Een vrouw in de poolnacht. Dit boek verscheen al in 1938 (ze maakte de reis in 1934), is altijd leverbaar geweest in Duitsland en is in diverse vertalingen al ruim een half miljoen keer verkocht. En nu dus voor het eerst in het Nederlands vertaald. Wat een prachtig boek over ervaringen die je eigenlijk niet kunt delen. “Zo beweeg ik me bijna zonder bewustzijn, zonder houvast aan iets bekends door de grote eenzaamheid, door de stralende, schaduwloze schemering, door de roerloze, tijdloze stilte”. Het zal waarschijnlijk met de klimaatproblemen op de Noordpool te maken hebben dat dit boek nu ook vertaald werd in het Nederlands. het is een heel bijzonder boek, en ik kan bijna niet wachten om het vanavond uit te lezen.

Read more

Afgelopen vrijdag weer de tweemaandelijks boekenclub. De meningen over Ilja Leonard Pfeijffer waren verdeeld, maar over het algemeen waren we redelijk positief tot enthousiast over het boek, actueel thema van belang. Maar ook gekunsteld, te onwaarschijnlijke seks scenes. Voor de volgende keer bespreken we Moord op de moestuin van Nicolien Mizee en Houellebecq’s Serotonine. Verder kwamen aan de orde: Ad Verbrugge, Het goede leven & de vrije markt, Adam Higginbotham, Nacht in Sjernobyl (zag ik gisteren voorbijkomen in de schitterende serie van David Attenborough’s Our planet als een plek waar de natuur weer de overhand krijgt), Manon Uphoff’s Vallen is als vliegen (kandidaat voor een boekenclub boek), Sheila Heti’s Moederschap, Bart van Loo‘s De Bourgondiers en als laatste van mij Omzien in verwondering van Annie Romein-Verschoor.









Read more

Toch wel inspirerend die lezingen, dat moet ik echt vaker doen. Bij Frank Westerman kreeg ik zin om naar de tweede Maasvlakte af te reizen om naar het mammoetstrand te gaan om naar mammoettanden te zoeken. Westerman vond er tijdens zijn onderzoek al een na 10 minuten, terwijl hij daar niet van uit was gegaan. Ook het Natuurhistorisch museum in Parijs wil ik nog wel eens een keer bezoeken vanwege de “grande galerie de la evolution”. En een bezoek misschien aan het klooster van Steyl in Limburg, waar in het roze geklede nonnen in eeuwigdurende aanbidding zijn voor christus (je kunt ze vanaf een tralievenster gadeslaan). Er zijn ook een Missiemuseum en een Vergevingsmuseum in Steyl.

Het begrip tijdsdiepte was niet helemaal nieuw maar dat je met 1 meter boren in de grond 1000 jaar van het verleden kunt reconstrueren vond ik zo opwindend dat ik ook ineens weer snapte waarom ik ooit in een ver verleden begon met een studie Aardrijkskunde (geografie). Westerman stond voor een klas van 80 leerlingen uit 5 VWO en ze waren twee uur muisstil, maar of zijn boodschap uit zijn boek Wij, de mens “Waarom zien wij onszelf als de maat der dingen” aankwam weet ik niet. Westerman studeerde zelf ooit landbouwkunde aan de Hogeschool van Delft om ontwikkelingshulp te leveren in de derde wereld, maar keerde zich daar van af omdat hij zich niet kon verenigen met het beleid dat hij moest initiëren.

De andere lezing over Duras, de liefde, seksualiteit en autonomie in Spui 25 was op een andere manier weer heel inspirerend. Op het podium zaten drie actrices van theatergroep Discordia die elk voorlazen uit de drie boeken die Duras schreef over haar eerste seksuele ervaring op 15 jarige leeftijd met een 10 jaar oudere Chinese man. Die boeken schreef ze op 30, 70 en 80-jarige leeftijd, met de titels Un barrage contre le Pacifique ( dagboek), De minnaar en de De minnaar uit Noord-China. Naast de drie actrices zat Heleen Debruyne, die beroemd werd met het boek Vuile lakens, een hedendaagse visie op seksualiteit, waarin wordt betoogd dat er helemaal geen vrijheid bestaat op dit gebied omdat, omdat “je niet zo maar afraakt van oude mechanismen”. Zij leverde weer op een andere manier commentaar op de tekst van Duras. Zij vertelde dat uit wetenschappelijk onderzoek blijkt dat vrouwen na 90 maanden (ruim 7 jaar!!, de seven years itch bestaat ) hun partner seksueel zat zijn en in feite net zo promiscue zijn of kunnen worden als mannen (ik geloof het meteen). Ook bij haar een term die ik nog nooit gehoord had; maagdenporno. Ik probeerde op internet een bron te vinden wat dat precies behelsde maar zag alleen maar sites voorbij komen die ik toch echt niet aan ga klikken. De reacties uit de zaal waren ook heel boeiend met als uitsmijter een oudere vrouw (mijn leeftijd) begon over onze neo-liberale maatschappij waarin alles geobjectiveerd wordt zonder dat er gesproken wordt over liefde, hechting en intimiteit. Je moet ,maar bedenken dat er mensen zijn die liever niet in de spiegel kijken.

Read more

Vanmiddag ga ik naar een lezing van Frank Westerman. Een vriend van mij die les geeft op de J.P. Thijsse school in Castricum heeft hem uitgenodigd om te praten over zijn laatste boek Wij, de mens. Dat alles in het kader van een project over Big History.

The Big History Project was started by Bill Gates and David Christian to enable the global teaching of the subject of Big History, which is described as “the attempt to understand, in a unified way, the history of Cosmos, Earth, Life and Humanity.”[1] It is a course that covers history from the Big Bang through to the present in an interdisciplinary way. The Big History Project “is dedicated to fostering a greater love and capacity for learning among high school students”.[2]

Ik heb het boek van Westerman ook gelezen en er ergens in een van mijn blogs iets over geschreven. Ik was er niet helemaal gelukkig mee. te chaotisch, van de hak op de tak (gesprekken met studenten, eigen bespiegelingen biografische schetsen van wetenschappers) , geen mooie strakke lijn, maar dat scheen ook niet de bedoeling te zijn. Hij komt tot de conclusie dat de oorsprong van de mens lang niet zo vast ligt als iedereen graag wil geloven. Ik zal volgende keer verslag doen van het gesprek dat Westerman aangaat met leerlingen van 6 VWO.

Morgen ga ik op Spui25 naar een andere lezing, L´amour Duras; de liefde, vrouwelijk seksualiteit en autonomie. Ook daar zal ik verslag van doen. Geen idee wat ik kan verwachten. Ik moet tot mijn schande bekennen dat ik niet zo veel meer weet van Duras dan dat ik ooit de verfilming zag van het boek Hiroshima mon amour. Een prachtige film. Ze is beroemd geworden met het boek De minnaar (haar ervaring in de liefde als 15-jarige met ene oudere Chinees). Ik lees op de website van het academisch- culturele podium Spui25 (aan het karakteristieke boekenplein!) dat ze sinds 2007 culturele avonden verzorgen voor wetenschappers, journalisten, schrijvers voor een breed publiek. Ik heb me meteen maar opgegeven voor de nieuwsbrief.

Verder ben ik bijna halverwege het boek van Ilja Leonard Pfeijffer Grand Hotel Europa en ik moet zeggen dat ik me enorm vermaak met dit boek. Ik zit regelmatig te grinniken of hardop te lachen. Pfeijffer houd ons een spiegel voor waar de meeste mensen waarschijnlijk liever niet in kijken, maar ik ben zeer geboeid door zijn vele analyses over hoe Europa er momenteel voor staat.

Contents

Read more

Van de week ga ik het boek Zo stroom ik van je over van Eke Mannink lezen. Ik werd getipt door een vriend die een artikel had gelezen in Trouw over een afgelopen zomer gepubliceerde roman van een “weggeefkind”. Het interview met Mannink werd ook gehouden naar aanleiding van het onderzoek naar gedwongen afstand van kinderen in de jaren 60/70/80. Het was een boeiend interview waarin veel zaken de revue passeren. Er zaten voor mij herkenbare emoties in. Bijvoorbeeld het feit dat ze nadat ze het boek had geschreven wilde stoppen met alles wat met het onderwerp te maken had. verzoeken om contact (voornamelijk om verhalen uit te wisselen) wees ze af. Wel beantwoordde ze alle mails en brieven. Iets wat ik ook heb gedaan. Ik heb wel een paar mensen ontmoet maar merkte dat ik daar eigenlijk ook niet al te ver in wilde gaan. Ik heb nu naar aanleiding van het kranten-artikel weer een aanbod van een vrouw die in het tehuis werkte waar mijn dochter de eerste 9 maanden van haar leven heeft doorgebracht. Ik heb toegezegd, maar weet niet of ik daar nu wel goed aan doe. Maar wat me ook opviel aan het interview is het feit dat het je altijd weer achtervolgt. Nu weer met dat onderzoek en het interview in de krant. Mensen die in de supermarkt mijn hand vastgrijpen en met tranen in de ogen allerlei dingen beginnen te vertellen. Het is wel mooi maar ook soms best lastig. Ik heb de afgelopen week ook een reactie gestuurd naar Trouw en ben benieuwd of daar nog op gereageerd wordt.

En vandaag ga ik eindelijk het boek van een oude vriendin bestellen die naar aanleiding van mijn boek ook een boek heeft geschreven. Zij wilde eigenlijk een boek schrijven over de zoektocht van haar stiefdochter naar haar Maori ouders in Nieuw Zeeland, maar schreef uiteindelijk een boek over zichzelf. Ik had haar beloofd het meteen te kopen, maar ik was druk met van alles. Het is van Akky Leurink en heeft als titel De droom van een moeder. Ze is uiteindelijk in Nieuw-Zeeland gebleven en heeft daar een nieuw leven opgebouwd.

Read more

Afgelopen weken heb ik de serie Roman Empire; Reign of blood (1) en Master of Rome (2) op Netflix gekeken. Heerlijke serie. In die zin afwijkend dat het half documentaire, half nagespeelde film bevatte. Veel hoogleraren die toelichting geven op de gebeurtenissen. Vreemd genoeg gaat Reign of blood over Marcus Aurelius en zijn zoon Commodus (2e eeuw na Christus) en de Master of Rome over Ceasar (1e eeuw voor Christus). Hier krijg je middelbare scholieren wel warm mee voor geschiedenislessen. Van de week had ik het boek van de bekende historicus Fik Meijer Keizers sterven niet in bed in mijn handen,waarin de dood van alle Romeinse keizers wordt behandeld. In de trein even de keizers die ik net had gezien in de serie er op nageslagen. Er zaten wel wat verschillen in de historische feiten, maar dat las ik ook al in een recensie over de serie. Dat maakt mij niet zo veel uit als de grote lijnen maar kloppen.

Er schijnt over een maand een derde deel van Roman Empire uit te komen. Ga ik zeker kijken.

Verder hadden een aantal boekenclubleden een crisis bij het lezen van Dickens zodat we besloten een andere titel te kiezen. Voorbij kwamen, De Wateraap van Mariken Heitman, Nicolien Mizee’s Moord in de moestuin, Grand hotel Europa van Ilja Leonard Pfeijffer. Na veel heen-en-weer-geapp kwam Grand hotel Europa als beste keus naar voren.

Verder heb ik deze week in de trein in het apart uitgegeven essay Over de vriendschap van Montaigne zitten lezen. Het eerste deel over zijn vriendschap met Etienne de Boetie (rechter, filosoof en grondlegger van de politieke filosofie) vond ik lastig te lezen omdat het over twee totaal in elkaar opgaande zielen (tweelingzielen) gaat, maar het tweede deel bevat veel mooie passages die je af en toe moet opslaan en moet overdenken. Vooral over seksualiteit is hij zo openhartig en ruimdenkend, daar zouden wij nog wat van kunnen leren. Dat blijft in mijn kast staan om af en toe uit te lezen.

Read more

Gisteren las ik een interview met de Duitse schrijver Alexander Schimmelbusch over zijn net vertaalde boek Opperduitsland. Na lezing van het interview heb ik meteen zin om het voor de boekenclub verplicht te lezen boek van Dickens over de Franse revolutie voor de boekenclub opzij te gooien en te beginnen in een boek over een moderne revolutie. Het boek gaat over de steenrijke bankier Victor (Schimmelbusch was zelf ook ooit zakenbankier) die een politiek manifest schrijft waarin hij neoliberale marktdenken onderuit haalt. Volgens Schimmelbusch is het taboe op een staatsgeleide economie aan het verdwijnen. En dat heeft natuurlijk alles te maken met de dreiging van China die alles dreigen op te kopen omdat ze zich dat financieel kunnen veroorloven. Heel veel kiezers in Duitsland willen volgens de schrijver terug naar de jaren van het Wirtschafswunder, met zekere banen voor de arbeiders en rijken die zich enigszins bescheiden opstellen. Als mensen niet meer kunnen leven van hun inkomen leidt dat vroeg of laat tot politieke instabiliteit. Het lijkt mij een waarheid als een koe, maar kennelijk is dat niet voor iedereen zo. De schrijver denkt niet dat het neoliberalisme vervangen zal worden in staatskapitalisme zoals in het boek, maar dat er een pragmatische aanpassing zal komen door een gezonde industriepolitiek (het interview begon ook met de actie van Wopke Hoekstra om aandelen AirFrance/KLM op te kopen). Het is hoopgevend dat iemand van binnenuit in romanvorm een dergelijk boek schrijft waarin hij (daar moest ik dan wel weer erg om lachen) aangeeft dat geen enkele Duitser meer dan 25 miljoen nodig heeft!!! Jaja……ik begrijp dat het boek ook om de cynische ondertoon werd bekritiseerd.

Read more