Mijn zomer is goed begonnen met fantastische boeken. Omdat er in de zomer nooit veel interessants op de televisie komt lees ik veel meer als de zon schijnt (ook omdat ik dan graag buiten zit). Ik kreeg de tip van een vriendin over het boek van Philipppe Sands, De rattenlijn, Leugens, Liefde, gerechtigheid, op het pad van een nazi-vluchteling. Een op alle fronten verbijsterend boek. Hoe de massamoordenaar Otto Waechter na de oorlog weet de vluchten en met hulp van het Vaticaan bijna ontkomt. Omdat hij vlak voor zijn overtocht naar Argentinië plotseling overlijdt zijn er twijfels of hij een natuurlijke manier is overleden. Medische specialisten houden het op de ziekte van Weil na zwemmen in verontreinigd water. De gegevens/feiten die Sands over zijn wandaden naar boven weet te halen zijn overdonderend. En toch blijft de zoon van Waechter, Horst (Horst-Wessel-lied) geloven dat het een fatsoenlijke man is die probeerde Joden te helpen. Naast Otto speelt ook zijn vrouw Charlotte een grote rol in het boek. Ze roofde veel kunst uit de huizen en kasten die ze bewoonden. Sommige objecten staan nog steeds het kasteel dat zoon Horst nu bewoont. Dat de Tweede Wereldoorlog nog steeds een rol speelt in heel veel levens wordt duidelijk in dit boek. Het meest frappante aan dit boek vond ik het feit dat de katholieke kerk en de Verenigde Staten banger waren voor de communisten dan voor fascisten. Deze werkten samen en rekruteerden nazi’s om op communisten te jagen.

Een meeslepend avontuur, een verbijsterende ontdekkingsreis en een angstaanjagend en actueel portret van het kwaad in al zijn complexiteit, banaliteit, zelfrechtvaardiging en krankzinnigheid. Een verbluffend wapenfeit.’ – Stephen Fry.

Eerder die week las ik het grappige, vreemde boekje van Robbert Welagen (brommer op zee) Het verdwijnen van Robbert. Even een tussendoortje, maar wel sympathiek. Waar ik me heel erg op verheug is het nieuwe boek van Edmund de Waal. Brieven aan Comondo. Net besteld in de bibliotheek, maar ik zal niet de enige zijn en even geduld moeten hebben. De joodse bankiersfamilie Camondo vestigde zich in de jaren 1870 in Parijs. Ze betrokken een spectaculair stadspaleis aan het Parc Monceau, enkele deuren naast het huis van de familie Ephrussi – bekend uit De haas met ogen van barnsteen. De familie begaf zich in de hogere culturele kringen van de Parijse belle époque – de wereld van Proust, de gebroeders De Goncourt, maar ook van antisemitisme en de Dreyfusaffaire. Graaf Moïse de Camondo vulde het huis voor zijn zoon Nissim met de grootste privécollectie van achttiende-eeuwse Franse kunst. Toen Nissim omkwam in de Eerste Wereldoorlog, werd het huis een gedenkplaats, en dat is het tot de dag van vandaag. In 1942 werden Moïses dochter Béatrice en haar man en kinderen naar Auschwitz gedeporteerd, waar ze werden omgebracht. Dwalend door het huis brengt Edmund de Waal aan de hand van de voorwerpen, het meubilair en de kunst het huis en haar bewoners tot leven. De brieven die hij schrijft aan Camondo vormen een monument voor een unieke familie: toonaangevend in hun tijd, maar vermorzeld door de geschiedenis.

Ik had van deze schrijver al De haas met de ogen van barnsteen gelezen en vond dat de ultieme historische roman. Net als Roxane van Iperen (‘T Hooge nest) en Stefan Hermans (De opgang) is zijn nieuwe boek de geschiedenis van mensen die in hun huis hebben gewoond..

Toch nog even vermelden dat ik deze week mijn tweede prik heb gehad. Dat geeft toch een heel lekker gevoel. Ik heb totaal geen last gehad van wat dan ook, zelfs geen stijve arm. Ik had eigenlijk heel graag een stempel in mijn gele vaccinatiepaspoort boekje willen hebben maar dat bleek niet mogelijk. Ik hoorde op de dag dat ik geprikt werd pas dat dat waarschijnlijk toch mogelijk is maar niet in alle regio’s. Ook hier weer geen landelijk beleid, het is toch af en toe wel om dol van te worden. Hieronder een bericht van 2 juni, ik werd op 3 juni geprikt.

Daarom bepaalt iedere GGD zelf of de prikken daar worden bijgeschreven in het gele boekje. Dat wordt niet verboden, maar het is ook geen vast beleid. Wel krijg je altijd een registratiebewijs mee op papier. Dat registratiebewijs is volgens de GGD belangrijker dan het gele boekje.

Nou, daar gaan we dan maar van uit…..