In mijn vorige blog had ik het over mijn heimwee naar sneeuw. Ik was als kind al gek op sneeuw en schaatsen en ging ook vaak s’avonds nog even in mijn eentje naar de schaatsbaan. De laatste keer dat we grote bergen sneeuw hadden was in 2009 (of was het 2005?). Ik had een radioprogramma van RTVAlkmaar in de bibliotheek, Lezen op Locatie, en zat te wachten op de gasten die zouden komen. Het was halverwege november (normaal niet de tijd voor sneeuw) en ineens begon het te sneeuwen en het hield niet meer op. Wekenlang ging ik lopend met ijzers onder mijn schoenen naar mijn werk. Die gasten kwamen niet en ik moest twee uur improviseren om het gat te vullen. Maar dat is dus al 11/12 jaar geleden en de gekte is al los gebarsten. Ik verheug me er op ondanks de problemen die het op gaat leveren. Ik ging ook altijd als het begon te sneeuwen een wandeling maken om even die sfeer van ongereptheid te ervaren, maar daar is het al heel lang niet van gekomen. Zondag gaat dat nu toch gebeuren met een gevoelstemperatuur van -20!.

Ik ben voorbereid, heb genoeg boeken in huis, mijn eigen kleine sportschooltje (hometrainer en roeiapparaat, gewichten enz), en…..ik heb een week geleden mijn oude liefde weer ontdekt, de piano. Een week geleden heb ik mijn piano laten stemmen en de stemmer gaf me een gouden tip. Ik ben in het verleden regelmatig weer begonnen maar liep altijd weer vast. Ik speelde dan mijn stukken van vroeger die behoorlijk lastig waren. Zijn tip was om gewoon weer een tijde Szerny (Schule der geleufigkeit) en Diabelli stukken te oefenen en ik merk dat dat precies was wat ik nodig had. De vingerzettingen, de grepen, de ritmes oefenen voordat je je weer waagt aan echt stukken.

Verder heb ik de afgelopen week met groeiende interesse het boek van Kate Elisabeth Russell, Mijn duistere Vanessa gelezen. Een intelligent boek over de liefdesrelatie tussen een meisje van 15 met haar dertig jaar oudere docent. Heel genuanceerd en gelaagd met veel psychologische diepgang. Een boek waar je lang over na blijft nadenken. Op mijn leestafel ligt ook nog Sipko Melisssen, De vierde mei (over een 69jarige!! vrouw die haar leven overdenkt) en De bekeerlinge van Stefan Hertmans (over een christelijke vrouw in de elfde eeuw die haar leven vergooit voor een joodse man).