Terwijl ik tussendoor lekker bezig ben in Uzbekistan (zie vorige blog), aantekeningen makend over de dingen die ik wil zien, ben ik gisteren in mijn nieuwe treinboek begonnen; De sympathisant van Viet Thanh Nguyen. (2017). Won de Pulitzerprijs,, Edgar Allan Poe Award, Asian Pacific American Literature Award, Center for Fiction first novel prize en zo kan ik nog wel even doorgaan. Nguyen is geboren in Vietnam en opgegroeid in Amerika en omdat mijn zoon in Vietnam zit had ik behoefte om iets meer te weten over de oorlog die in de jaren zeventig ook via de televisie mijn kamer binnen denderde.

Wat me vooral trekt aan het boek is de problematiek van mensen die met twee identiteiten en dus twee loyaliteiten opgroeien. Al die ferme uitspraken van mensen die eisen dat vluchtelingen of tweede/derde generaties Marokkanen of Turken hun loyaliteit jegens het land van hun ouders afzweren zullen hier kunnen lezen hoe moeilijk dat is.  Maar afgaande op de recensies is het boek veel meer nog dan dat, tegenwicht tegen de heroïsche blik van de Amerikanen op hun verloren oorlog, kritiek op het communistische regime na de val van Saigon in 1975 (waar het boek mee begint) en nog veel meer. Ik zal er later over berichten.